Direct na de heerlijke ‘after the credits’-scène van Ant-Man and the Wasp: Quantumania merkte ik dat ik voor ’t eerst Scorsese’s theme park-vergelijking over Marvel-films écht begreep. Aan de andere kant direct gevolgd door: “Ja master-of-cinema (én boomer), daar heb je helemaal gelijk in. Maar theme parks zijn niet voor niets ook mega-populair hè, dus dit is wel degelijk vermakelijk, misschien ook wel juist omdat je na afloop vrijwel alles direct weer mag vergeten…” En…
Ghostbusters: Afterlife is by far de beste ‘reünie-film’ van de afgelopen jaren (ik vergelijk ‘m daarvoor overigens enkel met teleurstellingen Bill & Ted Face the Music en T2 Trainspotting), maar mogelijk komt dat wel doordat de film meer ‘Steven Spielberg-erig’ aanvoelt, dan dat het een amechtige poging is om op het succes van het 37-jarige (!) origineel te cashen. Al ‘vrees’ ik ook wel een beetje, dat je die oude film(s) wel gezien moet hebben,…
Yes, Avengers: Endgame biedt een zeer goed tot geweldig einde van een reis die in totaal 22 films duurde..! Waar ik normaliter best kritisch ben op zulke commerciële franchises, heeft het Marvel Cinematic Universe mij vrijwel geen enkele keer teleurgesteld. Al vielen mij twee trailers voorafgaand aan deze epische afsluiter wel om verschillende redenen op. Eén toonde namelijk een karakter dat in Infinity War verpulverd werd, wat mijn chronologie-logica wat uitdaagde. En de andere trailer…
Okay, waar begin ik…? Met een oneliner als “Sausage Party is like Toy Story on steroids and viagra!“? Of met de mededeling dat er dit jaar waarschijnlijk geen film zal zijn waarbij jouw ‘willing suspension of disbelief‘ groter moet zijn om de film überhaupt te trekken? Of met de waarschuwing dat deze animatiefilm TOTAAL ONGESCHIKT is voor kinderen? Al is m’n sensatiebeluste kant wel gruwelijk benieuwd naar hoe een ouder deze film pedagogisch verantwoord uitgelegd krijgt ;). Maar…
Ja, natuurlijk moet je respect opbrengen over hoe de scenaristen al die vele verschillende verhaallijnen uit verschillende franchises in de Marvel Cinematic Universe ineen weten te weven, maar toen ik gisteren na afloop van het (eindelijk) zien van Captain America: Civil War wat IMDb-comments bekeek en de vraag “Maar wat heeft deze film nou voor nut in het grotere Marvel-universum? Had deze niet compleet overgeslagen kunnen worden?” gesteld zag worden, toen had ik niet direct een…
Na veel productionele ‘hassle‘, waarin schrijver/regisseur Edgar – Hot Fuzz, Scott Pilgrim vs. The World werd vervangen door Peyton – The Break-Up, Yes Man – Reed, is Ant-Man toch nog een ‘noodzakelijke’ maar ook zeer vermakelijke superheldenfilm geworden. Omdat de tot mierenformaat-krimpende titulaire held onderdeel diende te worden van het Avengers-team had ie natuurlijk wel z’n eigen ‘introductiefilm’ nodig, en dat is Ant-Man vrij duidelijk geworden. Maar wel één met zeer creatieve actie, een mooi klein…
Voor velen zal het als een verrassing komen dat de regisseur van de stonede achtervolgingswaanzin uit Pineapple Express of, erger nog, die ridder-verkrachtende minotaur uit Your Highness, nu ineens met een zeer rustige ‘roadmovie’ als Prince Avalanche aan komt, maar David Gordon Green keert met deze film vooral terug naar z’n roots als onafhankelijke filmmaker die liever kleine en bijna minimalistisch existentiële drama’s maakt. Maar hij zet z’n film dan wel in zo’n ‘gewone’ situatie…
Natuurlijk moet ik weer beginnen met zeggen hoe persoonlijk het komedie-genre is, maar meteen daarna wil ik ook wel schreeuwen hoe HARD ik gelachen heb met This Is the End, het regiedebuut van het schrijfduo Seth Rogen-Evan Goldberg. Samen schreven ze o.a. The Green Hornet, Superbad en Pineapple Express, maar voor deze ‘einde-van-de-wereld horror-parodie-komedie’ hebben ze ongeveer iedereen waar ze ooit mee gewerkt hebben zo ver gekregen om zichzelf (of een parodie daarop) te spelen,…
Weet je, komedie is het meest persoonlijke genre, en dan trekt Judd Apatow met This is 40 z’n steeds persoonlijker wordende lijn van Knocked Up en Funny People ook nog eens flink door, waarmee deze film mogelijk ’n nóg kleinere doelgroep zal raken. Mij raakte ie zeer zeker wel, al voelde de film wel wat in onbalans. Maar pissig worden omdat het geen gross out komedie is, zoals ’n groot deel van het Amerikaanse IMDb-publiek…
The Perks of Being a Wallflower gaat sowieso voor de “titel van ’t jaar”-trofee, maar daarnaast is het ook een mooi (autobiografisch?) coming of age-verhaal met ’n aantal thema’s die mij niet geheel onbekend zijn. De film toont ook iets wat ik zelf ooit “memory makes a moment peak” heb genoemd: het verhaal is ’n mooie herinnering aan een periode die toen misschien wel erg moeilijk, maar achteraf gezien geweldig was, en in elk geval…
Dat deze film na een roulatie in het sneak preview-circuit de bioscopen vrijwel niet haalde maar ergens in augustus op DVD zal verschijnen verbaast me niet echt, ondanks de vrij aantrekkelijke cast. Naast Paul – Our Idiot Brother – Rudd en Jennifer – Horrible Bosses – Aniston zien we namelijk ook Alan – Flirting with Disaster, M*A*S*H – Alda, Malin – Happythankyoumoreplease – Akerman en alleskunner Justin – Mulholland Drive – Theroux voorbij komen. Maar…
Ja, bij mij deed ie ’t wel, maar ik kan me goed voorstellen dat je deze film ook niet gaat trekken. Als je je namelijk niet over een kleine drempel heen kunt zetten en met hoofdrolspeler Ned mee kunt gaan, dan ga je je ten eerste waarschijnlijk ergeren aan z’n acties en daarna kritischer kijken naar hoe de verschillende karakters worden neergezet en zeggen dat het wel heel simpel gedaan is allemaal. En daar heb…