War for the Planet of the Apes (2017)

“Ape-ocalypse Now” prijkt er in de openingsscène als graffiti ergens op de muur van een vervallen gebouw. En dat is niet de enige link tussen Matt Reeves’ War for the Planet of the Apes en Francis Ford Coppola’s klassieker, en ook niet de enige reden waarom deze zomerblockbuster/epische oorlogsfilm/westernachtige queeste zo ontzettend goed blijft hangen. Je voelt bijna dat Reeves ontzettend tevreden is met hoe hij ‘zijn’ franchise heeft weten te linken aan die 1968…

Ant-Man (2015)

Na veel productionele ‘hassle‘, waarin schrijver/regisseur Edgar – Hot Fuzz, Scott Pilgrim vs. The World werd vervangen door Peyton – The Break-Up, Yes Man – Reed, is Ant-Man toch nog een ‘noodzakelijke’ maar ook zeer vermakelijke superheldenfilm geworden. Omdat de tot mierenformaat-krimpende titulaire held onderdeel diende te worden van het Avengers-team had ie natuurlijk wel z’n eigen ‘introductiefilm’ nodig, en dat is Ant-Man vrij duidelijk geworden. Maar wel één met zeer creatieve actie, een mooi klein…

Jurassic World (2015)

Adrenaline ten top, ook nog toen ik na de nachtvoorstelling van Jurassic World merkte dat ik een stuk sneller en zelfs ‘soepeler’ naar huis fietste dan normaal. Ik keek zelfs net wat anders naar de goudvissen in m’n vijver toen ik om 2:45u vannacht thuis kwam… Dat was het gevolg van deze verrassend goede vierde film in de Jurassic Park-franchise, die qua verhaal niet bijster vernieuwend is – je zou het voor 85% een remake…

Project T (a.k.a. Tomorrowland – 2015)

Tomorrowland, in Nederland uitgebracht als Project T, is een beetje een mix van Jupiter Ascending en de volwassener variant van Big Hero 6, met een leuke energieke jonge actrice in de hoofdrol en een ‘herkenbare’ rol van George Clooney. Mooi hoe de film heel anders is dan de trailer doet vermoeden, want het gaat veel meer om de ontwikkeling van de karakters dan om de sci-fi-setting. Niet dat deze in m’n top 10 van het jaar…

Dawn of the Planet of the Apes (2014)

Dawn of the Planet of the Apes is voor een zomer-blockbuster een stuk interessanter dan je mogelijk denkt, maar in het licht van die Charlton Heston-klassieker uit 1968 toch wel makkelijk, simpel, ‘cool’ en schreeuwerig. Maar toch zie ik met lichte smart uit naar de volgende uit deze franchise. En dat had ik eigenlijk niet na het zien van Rise of the Planet of the Apes… Het verhaal De verplichte “Hoe het mis ging met…

Carrie (2013)

Na flink wat negatieve reacties hoopte ik dat deze remake van Brian De Palma’s horror-klassieker in elk geval nog een simpele hedendaagse Hollywoodfilm zou zijn, precies passend binnen ‘meuk’ als de Hostel– en Saw-franchises, maar ook dat is niet gelukt. Regisseuse Kimberly – Boys Don’t Cry – Peirce vindt namelijk nergens de balans tussen de opvallend rustige opening, bedoeld om langzaam de spanning op te bouwen, en de te verwachten climax. Het gevolg: Carrie is…

Jeff, Who Lives at Home (2011)

In deze nieuwe van de Duplass-broers laten ze hun acteurs mogelijk wat minder improviseren dan in hun eerdere films (The Puffy Chair, Cyrus), maar herken je wel hun oprechte realisme. Daarnaast voegen ze nu een vleugje ‘magie’ toe, dat cynici als blowers- of hippiewijsheid zullen afdoen, maar door hun scherpte (in zowel dialogen als verhaallijn) raakten ze me wederom behoorlijk. Hun mumblecore-achtergrond geeft de film ’n extra realimse, en in combinatie met bescheiden locaties krijgt…

The Descendants (2011)

Dat The Descendants als één van de grootste kanshebbers bij de Oscars wordt genoemd (o.a. voor Beste Film, Beste Regie en Beste Acteur) is geen verrassing: de film is prachtig subtiel en ‘herkenbaar’ Alexander – About Schmidt, Sideways – Payne, met een zeer genuanceerde George Clooney in de hoofdrol. Maar het is ook een kleine film, die daarom als filmervaring niet zo groots en indrukwekkend is als bijvoorbeeld The Artist (en ik denk dat Scorsese’s…