Ik weet niet zeker wat langer is: mijn lijst met aantekeningen die ik maakte tijdens en ná, of het aantal grote namen dat voorbijkomt ín deze documentaire over Sparks, oftewel: “Your favorite band’s favorite band“. Regisseur Edgar – Baby Driver, Last Night in Soho – Wright geeft met The Sparks Brothers deze – bij het grote (en zeker Nederlandse) publiek volgens mij behoorlijk onbekende – band precies wat ze verdienen: een bijna megalomane maar geweldige…
Ja, The French Dispatch is zeer duidelijk een Wes Anderson-film. Maar misschien wel té duidelijk? Het is ook een hommage aan journalisten met lef (vooral die van The New Yorker in de jaren 50/60), een ode aan verhalen vertellen, met een knipoog naar de Nouvelle Vague. De film zit echter ook zó vol met Andersons (soms aandoenlijke, soms over-aanwezige) poppenkaststijl, met ontzettend veel leuke beeld- en taalvondsten, dat het niet raar is als je de…
Als je de nicht bent van Roman en Sofia – Lost in Translation, The Bling Ring – Coppola, Jason Schwartzman en Nicolas Cage, en de kleindochter van Francis Ford Coppola, en met je debuutfilm Palo Alto behoorlijk wat lef toonde, dan is het des te opmerkelijker dat Mainstream zo ongelooflijk in onbalans en/of ‘achterhaald’ aanvoelt. Al voel je in alles die ‘inside-Hollywood-Los-Angeles‘ sfeer, die je mogelijk kent uit Somewhere, The Bling Ring en zelfs The…
Wederom een heerlijk avontuur van Wes Anderson, die vanwege z’n vorm – stop-motionanimatie – ook net wat meer speelruimte heeft om nóg fantasievoller te zijn. En met die speelruimte creëert Anderson een wereld waarop je tal van interpretaties en projecties los kunt laten, waardoor je eigen inbreng jouw beleving nog persoonlijker en/of rijker zal maken. Met een geweldig brede voice-cast, met afwisselend Anderson-alumni (als Bill Murray en Edward Norton) en ‘nieuwkomers’ als Harvey Keitel en…
Dat ik hieronder aan flink wat namedropping doe zegt wel wat, want heel ‘diep’ hoef ik niet echt te gaan in deze recensie van deze opvallend ‘gewone’ film in Tim Burtons oeuvre. Want ook al werkte hij voor het eerst weer samen met het enorm variërende schrijversduo Scott Alexander en Larry Karaszweksi en gaat ook deze film over kitscherige ‘kunst’, Big Eyes komt verder niet in de buurt van het geweldige Ed Wood. Hoe interessant…
Misschien een wat grote uitspraak, maar The Grand Budapest Hotel is mogelijk Wes Andersons beste film tot nu toe. Het is in elk geval z’n meest ‘grootse’ film, waarin hij elementen uit zo’n beetje al z’n vorige films combineert tot een zeer vermakelijk, interessant en wederom heerlijk apart meesterwerk met een werkelijk ongelooflijke cast. Maar zoals ik bij al z’n films blijf zeggen: Anderson creëert wel een wereld die niet iedereen zal trekken. Hier is het…
Voor fans van Wes Anderson en de fragiele en ontzettend gedetailleerde wereld die hij in z’n films creëert is Moonrise Kingdom een prachtige toevoeging aan z’n oeuvre. Weet niet of hij door deze films méér fans zal gaan krijgen (who cares inderdaad), maar ik heb weer een nieuwe film die zeker in m’n top-25 van ’t jaar gaat komen. Ik vond het wederom gruwelijk fijn vertoeven in z’n weirde wereld, en de film bevat ook…
Allereerst: wat een spektakel..! Allertweet: wat een tiener-/puberfilm..!!! Natuurlijk werd ik ook achterovergeslagen door de comic-achtige manier van vertellen. Natuurlijk was ik benieuwd naar de nieuwe van Edgar – Shaun of the Dead – Wright. Maar helaas was de overweldiging al over voordat de aftiteling voorbij was. En dat kwam vooral doordat de film richting het einde mij steeds minder kon boeien… Ik was een beetje huiverig, nadat ik al zo’n tien keer de trailer…
Ik heb het vaker gezegd: ik ben fan van Wes Anderson. En na het zien van Fantastic Mr. Fox ben ik nóg ‘fanner’. Zijn melancholie in combinatie met de scherpe vertelkunst van Roald Dahl levert een zeer leuke, mooie maar ook gewoon goede film op..! Fantastic Mr. Fox is een stop-motion film. Maar in plaats van daarmee te koop te lopen, gebruikt Wes Anderson het ook nog eens lekker laconiek. Ik wil het wel een…
Verwacht van Funny People niet het hilarische van The 40-Year Old Virgin. Toch moest ik zeker meerdere keren keihard lachen. Wat het meest opviel aan deze film was dat Judd Apatow wat meer probeert dan alleen platte humor. Wat ook opviel was dat de film 146 (!) minuten duurt. En dat de film uiteindelijk niet helemaal ‘in balans’ voelt, dat nam ik in elk geval op de koop toe. Ik moet eerlijk zeggen: toen de…