Quiz Lady (2023)
Als je bij de begincredits ‘Gloria Sanchez Productions’ ziet staan, dan denk je misschien: “Hey, is dat niet Will Ferrells productiemaatschappij, maar dan met ‘Gloria’ in plaats van ‘Gary’ in de naam?“, en dan heb je volkomen gelijk. Waarmee je waarschijnlijk ook direct aanvoelt wat voor film dit is. Qua verhaal biedt Quiz Lady namelijk een vrij standaard coming out of your shell-verhaal met weinig verrassende rolverdelingen, maar dan wel gemaakt vanuit de vrouwelijke tegenhanger van die Will Ferrell-Adam McKay-maatschappij. En of dat de reden is dat het hart van de film wel op een fijne plak zat weet ik niet. Het is mogelijk wél de reden dat de film ook best leuk scherp is qua wokeness en andere hedendaagse gelijksheidsthema’s. Waardoor de film toch wel lichtelijk boven het bekende maaiveld uitsteekt…
Het verhaal
De film opent met een jonge Anne Yum (daar nog gespeeld door Jodi Hou), en in de openingsscène zien we waarom de tv-quiz Can’t Stop the Quiz zo’n grote impact op haar leven heeft gehad: ze kon hier namelijk altijd in vluchten, bijvoorbeeld ook toen haar vader haar gokverslaafde moeder verliet. Als we echter 25 jaar verder springen in de tijd, blijkt Anne (Awkwafina) inmiddels een suffe baan als controller te hebben, maar valt vooral haar sociale onhandigheid op. Ze vermijdt daardoor het liefste haar collega’s, en zit elke avond trouw voor de tv, samen met hond Mr. Linguini, als Will Ferrells Terry McTeer het programma wederom opent.
Natuurlijk blijkt Anne een ongelooflijk goed geheugen (en/of spelinzicht) te hebben. Iets dat haar veel wildere en losbandige zus Jenny (Sandra – Sideways, Killing Eve (tv) – Oh) ook opvalt. En omdat zij niets moet hebben van Anne’s onzekerheid, walst ze daar op een ‘oudere-zus-manier’ keihard overheen. Ze filmt stiekem hoe Anne antwoorden opdreunt, en als dat filmpje keihard viraal gaat is niet alleen Anne’s leven volledig op haar kop gezet, ze wordt ook benaderd om auditie te doen voor de quiz zelf.
Iets dat ze natuurlijk never nooit niet durft (zie die angstzweetvlekken hieronder), maar door een samenloop van moeders gokschuld en haar liefde voor een ontvoerde viervoeter, lijkt ze er toch niet aan te kunnen ontkomen…
Fijn tussendoortje
Jenny is zo’n type dat bij elke tegenslag probeert de “Weet je wel hoe lastig het is voor een Aziatische vrouw in deze maatschappij?“-kaart te spelen. Iets waar Anne niks van moet hebben, terwijl witte omstanders bij zulke uitspraken vaak graag instemmend en/of verontschuldigend willen knikken. En zo zitten er dus wel wat meer van dit soort kleine scènes/shots in, waarin hedendaagse thema’s meer dan aangeraakt worden. Niet dat Quiz Lady een scherpte heeft zoals Barbie die bijvoorbeeld had (vrees echter niet: mocht het woord “woke” jou triggeren, dan hoef je voor deze film niet ‘bang’ te zijn hoor), maar je merkt wel dat de makers hun voelsprieten vrij goed hun werk laten doen in onze maatschappij. En dat levert dus flink wat leuke en subtiele shots en humor op, waarbij Will Ferrell, Holland – Legally Blonde, Two and a Half Men (tv) – Taylor en vooral Jason – Asteroid City, Rushmore – Schwartzman hun stenen ook meer dan bijdragen.
Crew & cast
Maar ik denk dat de meeste credits hiervoor wel naar scenarist Jen D’Angelo en regisseur Jessica Yu mogen gaan. Ook al lijkt hun ervaring niet megagroot. Maar die ervaring hebben ze beide wel voornamelijk opgedaan in tv-land, en dat zit ze hier zeker niet in de weg. Yu regisseerde bijvoorbeeld wat afleveringen van series als This Is Us, Billions, Fosse/Verdon en Citadel. En ik voel nu ook direct dat ik jouw verwachtingen niet al teveel de hoogte in moet stuwen, want toen ik deze film gisteren op zette wist ik zo goed als niets, en verwachtte ik ook niet meer dan wat ik uiteindelijk kreeg.
Waarbij Awkwafina eigenlijk best geloofwaardig en overtuigend was in haar Assepoester-achtige rol. Ik ken haar vooral als ‘schreeuwerig’ (denk Awkwafina Is Nora from Queens of Jumanji: The Next Level), maar dat komt misschien ook wel doordat ik bijvoorbeeld The Farewell (nog) niet gezien heb. Maar ik was dus fijn verrast dat ze ook ‘klein’ kan spelen, en daarin ook een tragiek toont die natuurlijk wel vaker zo goed werkt bij komedie-acteurs. Sandra Oh speelt ook behoorlijk tegen ‘mijn gewenning’ in. Maar ze blinkt aardig uit in een rol die haar dus helemaal niet lijkt te passen. Nu begeef ik me mogelijk op wat glad ijs, maar dat had deels ook te maken met het feit dat ik haar wat te ‘oud’ vond om de oudere zus van Awkwafina te spelen. In de film schelen ze tien jaar, maar in real life dus zeventien. Helemaal raar was mijn gevoel dus niet, terwijl dat leeftijdsverschil haar aandachtsgeilheid nog wat scherper/’zieliger’ maakt..? Daarnaast moeten ze volgens mij geweldige fun gehad hebben op de set, want die relaxtheid voel je overal. En ik verwacht dat Ferrell en Schwartzman daar ook wel goed van genoten hebben (en/of aan bijgedragen). Al lijkt de ‘mooiste’ rol wel die van iemand die niet kort na de opnames overleed: Quiz Lady betekende namelijk de laatste fol van Paul Reubens, bij het grote publiek beter bekend als Pee-Wee Herman.
Final credits
Ja, nu heb ik het nog eens niet over die lekkere LSD- of mdma-trip op Harry Styles’ Watermelon Sugar High, die de glimlach weer terug op m’n gezicht tovert.
Of de heerlijke strijd die je weet dat er gaat komen tussen een Schartzman met veel te witte tandkronen en een Awkwafina die hopelijk op tijd over haar zenuwen en/of sociale onhandigheid heen komt.
En dat er achter die onhandigheid mogelijk een autismespectrum schuilgaat, waar voor de sake of humor volledig aan voorbijgegaan wordt, dat lijkt net zo goed een soort van ontwapenende bescheidenheid te weerspiegelen, als dat de makers bij zo’n film natuurlijk liever niet díe diepte in gaan.
Maar gelukkig verwachtte ik dat ook totaal niet, dus mijn glimlach blijft nog wel even terugkomen bij het terugdenken aan deze lekkere ‘snackfilm’…