Wat The Book of Eli in elk geval vóór heeft, is dat het een post-apocalyptische film is die haar publiek tenminste serieus neemt. Geen voice-over die vertelt hoe “het allemaal mis ging”, maar een rare sfeer die naarmate de film vordert beetje bij beetje ontrafelt wordt. Ik zag echt een meisje naast me af en toe op haar horloge kijken, alsof ze wilde dat de film haar eens iets uit ging leggen. Dat dat niet…
Als de VVV van New York ooit verlegen zit om een promotiefilmpje, dan kunnen ze vanaf nu dus altijd teruggrijpen op New York, I Love You, de Amerikaanse variant van Paris, je t’aime. Dit is overigens die uitzondering op de regel dat Amerikaanse ‘remakes‘ altijd minder zouden zijn. Maar man o man, als ik wél geld zou hebben zou ik zo impulsief zijn geweest en direct een ticket geboekt hebben om nog voor de zomer…