A Star Is Born (2018)

Het knapste aan deze inmiddels vierde versie (of derde remake) van A Star is Born is de regie van Bradley Cooper, geholpen door een scenario waarin op erg subtiele wijze een ‘herkenbaar’/invoelbaar verhaal over roem, persoonlijkheid, over lijken gaan en eerlijkheid wordt verteld. En dat het eigenlijk een best corny verhaaltje is, dat maakt Coopers prestatie eigenlijk nog indrukwekkender, want wat had deze film op veel momenten uit de bocht kunnen vliegen zeg. Hij is…

BlacKkKlansman (2018)

BlacKkKlansman is Spike Lee’s onbevreesde aanklacht tegen het nog altijd wijdverbreide racisme in de Amerikaanse (en onze) samenleving. Maar dan wel verteld in een vet vermakelijke blaxploitation-stijl, met scènes waarbij je soms twijfelt of het nou serieus bedoeld is of niet (met een aantal van die bijna surrealistische climaxen), en met genoeg ontspannende humor en een topcast om je ook door het ietwat stuurloos aanvoelde midden van de film heen te voeren. Om uiteindelijk misschien…

Mission: Impossible – Fallout (2018)

Mogelijk kwam het doordat ik ‘m niet in de IMAX 3D- maar in de ‘gewone’ 2D-versie zag, maar ik was niet zo onder de indruk van deze inmiddels zesde (!) Mission: Impossible-film. Natuurlijk maken de vette acties en zeer hoge production value alle simpele Hollywood-actiefilms meer dan overbodig (ik hoorde me tijdens de film letterlijk afvragen of we die niet kunnen ‘verbieden’, en al dat geld dan gewoon in twee van zulke films per jaar…

Aloha (2015)

Dat deze film al tijdens het productieproces aardig gedoemd leek bleek wel uit de e-mails van toenmalig Sony Pictures-voorzitter Amy Pascal, die op z’n zachtst gezegd nogal negatief was over de eerste screenings van de film. Achteraf gezien lijken haar opmerkingen helaas weinig positiefs te hebben gebracht, want ondanks de aanwezigheid van Bradley Cooper, Rachel McAdams, Emma Stone, Alec Baldwin, Danny McBride én Bill Murray (!!!!) is deze nieuwste van Cameron – Almost Famous, Jerry…

Mission: Impossible – Rogue Nation (2015)

Dit vijfde deel in één van de meest constante franchises ooit biedt eigenlijk precies wat je van een zomerblockbuster verwacht: hele vette actie, extra respect voor Cruise omdat ie al z’n stunts zelf doet, een ogenschijnlijk ingewikkeld maar uiteindelijk toch wat makkelijk (en ondergeschikt) plotje en een zeer (of té?) duidelijk aanwezige bad guy. Maar in één scène ook een interessante stukje dialoog over goed versus kwaad, mooi gebruik van één van de mooiste operanummers…

Still Alice (2014)

Naast de prachtige rol van Julianne Moore, waarvoor ze redelijk terecht een Oscar won, valt deze film over ‘vroege Alzheimer’ vooral op doordat het regisseurs- en schrijversduo bewust niks extra gedramatiseerd heeft. Waar deze film de grootste tranentrekker van het jaar had kunnen worden, daar is ie dus opvallend ingetogen. En dat is mogelijk nóg opmerkelijker wanneer je de achtergrond van eerdergenoemd duo kent. Toch vraag ik me ook lichtjes af hoe indrukwekkend deze film…

Blue Jasmine (2013)

Met Blue Jasmine keert Woody Allen terug op Amerikaanse bodem en levert vooral een podium voor Cate Blanchett om op te excelleren. Daarnaast voel ik echter wel wat ambivalentie, want aan de ene kant heb ik best wat aan te merken op de film, terwijl mijn bewondering voor wat Allen in deze film doet niet enkel te zien is in Blanchetts prestatie (zij kan natuurlijk teren op een geweldig talent), maar vooral in wat hij…

To Rome with Love (2012)

Sinds het zien van Woody Allen: A Documentary ben ik nóg meer fan van hem geworden, maar weet ik ook dat hij zelf het meest kritisch is op z’n werk. Hij maakt met grote regelmaat films (al zo’n 41 jaar elk jaar één film), en hoopt door die kwantiteit dat er ooit één meesterwerk tussen zal zitten. Natuurlijk heeft hij die al ’n paar gemaakt, en ook al is To Rome with Love geen meesterwerk…

The Royal Tenenbaums (2001)

The Royal Tenenbaums is Wes Andersons derde film die ik een jaar of tien geleden al eerder zag, maar ik afgelopen vrijdag toch weer vrij ‘vers’ herontdekte. Een komedie over een depressieve familie, maar dan wel zo’n komedie waarbij je niet helemaal door hebt of het wel altijd gepast is om te lachen. En achteraf gezien bezorgt Owen Wilsons betrokkenheid als schrijver mij een extra rilling. Maar ook als je hier niets over weet, dan…