A Star Is Born (2018)
Het knapste aan deze inmiddels vierde versie (of derde remake) van A Star is Born is de regie van Bradley Cooper, geholpen door een scenario waarin op erg subtiele wijze een ‘herkenbaar’/invoelbaar verhaal over roem, persoonlijkheid, over lijken gaan en eerlijkheid wordt verteld. En dat het eigenlijk een best corny verhaaltje is, dat maakt Coopers prestatie eigenlijk nog indrukwekkender, want wat had deze film op veel momenten uit de bocht kunnen vliegen zeg. Hij is flink gegroeid, sinds ik hem ooit al mannenliefde bedrijvend zag debuteren in het geweldige maar hier nogal ongeziene Wet Hot American Summer uit 2001.
En inderdaad: Lady Gaga is erg goed, en kon net als Cooper volgens mij vrij veel onzekerheden en/of overtuigingen uit haar eigen leven in haar rol verwerken. Al verwacht ik echter niet dat ze met een Oscar bekroond zal gaan worden voor haar rol in een film, die mij qua sfeer deed denken aan een mix tussen Crazy Heart en Laurel Canyon (die ook veel te weinig mensen hier zagen, maar waar wel Christian Bale en Frances McDormand in spelen, to name just a few…).
Het verhaal
De film opent met een rauw optreden van de flink gearriveerde rockheld Jackson Maine (Cooper zelf), maar niet voordat we zien dat hij nogal wat pillen en drank nodig heeft om het podium te beklimmen. Als hij op de terugweg van het concert bemerkt dat z’n drank op is, vertelt hij z’n chauffeur te stoppen bij de eerste kroeg die hij ziet. Daar schijnt net toevallig een open mic-drag queen-avond te zijn, waar serveerster Ally (Gaga) als enige vrouw ook aan deel mag nemen. Natuurlijk zingt ze de pannen van het dak (het is wel Lady Gaga natuurlijk!), en natuurlijk trekt dat Jacksons aandacht. Wat volgt is een leuke courtship waarbij het natuurlijk altijd vet is dat je een meid kunt imponeren door haar op te laten halen door je chauffeur, haar daarna met haar beste gay-vriend naar je optreden te laten vliegen, en haar dan ook nog eens op positieve wijze voor het blok te zetten…
Als kijker heb je dan allang door dat Jackson zelf wat moeite met het leven heeft, en dan nog eens niet zozeer met het leven van een rockster. Wat volgt is een mooi verhaal over hoe hij deze jonge zangeres de juiste tips geeft (die ze overigens best snel overboord gooit, wat wel degelijk ‘beter’/dieper uitgewerkt had kunnen worden), maar zelf maar met moeite z’n verslavingsziekte kan controleren. En waar Ally’s carrière zelfs zo hard gaat dat wij als kijkers een mooi kijkje achter de schermen bij mijn favoriete TV-show aller tijden krijgen (Saturday Night Live; Twin Peaks overstijgt het begrip “TV-show” in mijn ogen), daar lijkt Jackson steeds verder af te glijden. Tot het punt dat hij zelfs breekt met z’n broer Bobby (Sam Elliot) en Ally een hippe manager krijgt, die uiteindelijk bijna letterlijk over lijken blijkt te gaan…
Corny, maar soepel binnen de lijntjes
Zoals je ziet, in de basis een nogal bekend verhaal, wat zelfs ook al drie keer eerder onder dezelfde titel is uitgebracht. Natuurlijk deels omdat iedere Hollywood-acteur (en meer generiek: iedereen met een creatief beroep) graag zijn/haar eigen struggles in zo’n verhaal kwijt wil, iets wat hier ook gebeurt, waardoor de film ook iets weg heeft van een muziekdocumentaire. En dan natuurlijk niet over Lady Gaga’s carrière, al vond ik het in het begin wel een paar keer wat lastig om haar te zien spelen dat ze nog onzeker en onbekend was. Maar juist door haar waarschijnlijk eigen onzekerheden (over haar neus bv.) in het verhaal te verwerken, en het feit dat ze compleet make-up-loos ‘naakt’ in beeld verschijnt, trok ze me uiteindelijk op de juiste wijze over de streep.
En zeker dat het verhaal nog meer tragiek en/of sterker drama had kunnen behandelen, maar ik moet eerlijk toegeven dat ik nu al een paar keer de tranen over m’n wangen voelde stromen. Maar van mij had er nog wel wat meer focus mogen worden gelegd op hoe Ally dus uiteindelijk wel verneukt wordt door de commercie en haar manager, terwijl haar hart toch echt wel ergens anders leek te liggen. Aan de andere kant: de manier waarop het verhaal en hun problemen letterlijk ín de teksten van de gezongen liedjes verwerkt zijn, daarvan had ik de kracht niet meer zo gevoeld als sinds die Amy Winehouse-documentary Amy.
Cast
Na dat voor mij ietwat lastig-in-te-komen begin overtuigde Lady Gaga uiteindelijk dus enorm. Ik ben sowieso wel van van haar oprechte en/of eerlijke manier van zichzelf presenteren (in interviews), waarbij ik moet toegeven dat ik me nog nooit in haar songteksten verdiept heb om te weten hoe ‘diep’ die gaan. Maar ondanks haar enorme pop-idool-status, verwacht ik dat daar (voor mij) dus ook nog wel wat verrassends in kan zitten. Wat ik persoonlijk heerlijk vond, was Andrew Dice Clays rol als haar archetypische trotse Italiaans-Amerikaanse vader. Opvallend was zeker ook Dave Chappelle, die hier een wat oudere/dikkere/gesettledere rol speelt als ouwe maat van Coopers karakter.
En ja, ook Cooper overtuigt. Ik wist niet dat hij echt zo goed kon zingen, maar het succes van deze film schijnt al zo ‘crossmediaal’ te zijn, dat Cooper afgelopen week als verrassing het podium op kwam, toen Lady Gaga haar inmiddels Golden Globe-winnende “Shallows” verkondigde tijdens een optreden in Las Vegas. Wat me een paar keer ook mooi opviel, was hoe hij z’n ‘praatstem’ wat verlaagd had, zodat die dichter bij die van Sam Elliot uit kwam, die z’n (veel) oudere broer speelt. Natuurlijk ken jij Elliot van z’n iconische rol in The Big Lebowski, waar z’n stem eigenlijk 90% van z’n rol voor rekening nam. Hij is genomineerd voor z’n rol nu, maar is deze niet ietwat te klein om te winnen? Zeker als je de ‘grootte’ van de rol vergelijkt met die van bijvoorbeeld Mahershala Ali’s in Green Book (wat misschien wel een tweede hoofdrol is?), dan is Elliots rol hier te klein, vrees ik. Daarnaast imponeert ie wel degelijk hoor, maar dus lang niet zo indrukwekkend als in enkele van z’n andere films…
Final credits
Weet wel: ik ben géén fan van musicals (wat dit overigens ook op geen enkele manier is), maar wel een sucker voor muziekdocumentaires (zodra ik het verhaal achter een artiest hoor, ben ik vaak al om), en ik werd best wel hard geraakt door A Star is Born. Ergens ‘herkende’ ik de thema’s in de film zo goed, dat ik beetje een ‘vriendschapsgevoel’ kreeg richting Cooper, als in: dat ik me voor kan stellen, dat ik best een interessant en/of filosofisch gesprek met hem zou kunnen voeren, want hij lijkt wel met vergelijkbare thema’s bezig te zijn als ik soms.
Ook dát draagt natuurlijk bij aan mijn positieve mening over deze film, al is het natuurlijk ook geen een ontzettend groot compliment voor hoe hij mij als kijker echt ín de film heeft weten te trekken. En gezien die acht Oscarnominaties, is hem dat bij heel wat meer mensen misschien wel net zo goed gelukt…