Wauw, La Gomera, ook uitgebracht als The Whistlers, is een erg fijne genre-film, maar vooral ook een opvallend internationaal georiënteerde en aantrekkelijke Roemeense misdaad-noir. Compleet met gedurfd onduidelijke plotwendingen, een overheerlijke femme fatale en (bijna te) stoer acteren. En vanwege de vele (film)referenties, zowel in shots/scènes als in muziek/songteksten, volgens mij ook ideaal voor een tweede viewing. Al zal dat ogenschijnlijke gebrek aan sturing sommigen ook verwarren. Ook de reden dat in Hollywood zulke films…
El hoyo, op Netflix waarschijnlijk makkelijker te vinden als The Platform, is net zo scherp, als dat het verhaal simpel is. En dat maakt dit de tot nu toe beste ‘corona-horror-escapers’ die ik gezien heb. Een niet al te moeilijke boodschap op lekker lompe wijze gebracht, waarbij zeker meer te ontdekken is dan wat je direct ziet. Maar ook gewoon lekkere ‘genre-horror’, die filmfreaks zeker aan Cube zal doen denken, maar ook wel wat weg…
Weet je, je hebt Underwater waarschijnlijk al een aantal keren gezien, en ook in betere varianten. Denk aan The Abyss, Alien of The Thing: horrorspanning op een plek waar je eigenlijk niet kunt ontsnappen. En mogelijk lijkt ie wel het meeste op Leviathan,uit 1989, een beetje een vergelijkbare guilty pleasure. Want ik geef het eerlijk toe: ik liet me aardig meevoeren in de spanning van deze lekker simpele formule-invulling, over een onderzees boorplatform op de bodem…
Vivarium is een behoorlijk weirde ‘love it or hate it‘-film (en uitgerekte Twilight Zone-aflevering?), en de nieuwe met Jesse – Zombieland, The Social Network – Eisenberg en Imogen – 28 Weeks Later, Filth – Poots. Zeker interessant en eng passend tijdens onze corona-quarantaine (de film lijkt bijna voor een lockdown-wereld gemaakt te zijn), want de film gaat – in het kort – over een stel dat hun nieuwe burgerlijke huisje letterlijk niet ‘kan’ verlaten. En…
Jaaaaaaaaa, denk je – mede door begin van de trailer – naar een Sundance Publieksprijs-winnende documentaire over gehandicapten met schaamluis te kijken (!!), als een totaal onlogische (maar uiteindelijk wel passende) Paasgedachte, krijg je een krachtige burgerrechtenbewegingsdocumentaire die tot tranen toe ontroert..! Okay, die SOA-scènes blijven het humoristische hoogtepunt van deze documentaire, die mij ook een beetje aan RBG deed denken. Als in: gaaf onderwerp en enorm interessante personage(s), maar qua opzet niet echt opvallend…
Mede doordat ik aardig genoot van de eerste drie delen van Ip Man, een biografie-franchise over de voormalig Wing Chun-trainer van Bruce Lee, ging ik vol goede moed ook deze ‘finale’-film in. Juist ook omdat ik m’n reguliere afkeer tegen franchises bij de eerdere delen niet voelde, en omdat vooral Donnie Yen de hoofdrol gewoon erg sober en (ogenschijnlijk) authentiek neerzet. Maar nu dit vierde en laatste deel ineens grotendeels gezet is in San Francisco,…
Ah shit. Was ik op zoek naar broodnodig escapisme, zet ik ‘per ongeluk’ deze mooie poëtische film op, die veel te ‘meanderend’ was om me even af te leiden van de zaken waarvan ik afgeleid wilde worden. Terwijl alles aan deze bij vlagen licht-surrealistische film liefde voor cinema en prachtige creativiteit uitstraalt. Soms wordt me wel eens verweten dat ik mijn ‘context’ teveel meeneem in mijn recensies (een opmerking die ik best kan begrijpen, maar…
Yes, Bad Boys for Life biedt vrijwel hetzelfde heerlijke escapisme als de twee eerste delen die ongeveer 20 (!) jaar geleden uit kwamen. Mijn eerste reactie na afloop: “Damn, die Belgisch-Marokkaanse makers Adil en Bilall (van Black en Patser) mogen wel fuckin’ trots zijn op hun Hollywooddebuut..!” Even later kon ik dat best authentiek aanvoelende ‘straat-gevoel’ wat beter nuanceren, waarin ik mogelijk wat ver ging door het te koppelen aan de veelal mindere authentiek aanvoelende…
Het lijkt dat je het meeste geniet van True History of the Kelly Gang, als je zo min mogelijk weet over het reguliere verhaal over wie deze ‘Australische Robin Hood’ was. Want ondanks dat de film in de openingstitel al toont dat er met de ‘waarheid’ wordt gespeeld, zijn veel Australiërs nogal pissed over deze film. Mede dus, omdat het verhaal niet strookt met wat Australische geschiedschrijvers hen doen geloven. Ik kende Ned Kelly enkel…
Nom de dieu, wat een film..! Ik werd letterlijk bijna bang van mezelf tijdens het kijken van The Lighthouse, een film over gek worden in isolatie, mannelijkheid (whatever that may be) en een vuurtoren in the middle of nowhere. Ik ging zo mee in de waanzin van de fantastisch acterende Robert Pattinson én Willem Dafoe, dat het m’n beleving van de huidige corona-crisis ook aardig ‘mensheid-eindig’ maakte. Inmiddels kan ik zulke angsten wel aardig relativeren/loslaten…
Als ik bij een psycholoog of psychiater zou lopen, dan weet ik niet wat zijn/haar oordeel zou zijn over ’t feit, dat ik – met een lichte en overigens volledig zelfgediagnostiseerde vorm van hypochondrie en/of over-dramatisering – ten tijde van deze corona-crisis nogal wat post-apocalyptische series (Kingdom, The Walking Dead) en films als Light of My Life kijk. Want deze film – over een vader die z’n dochtertje door een na-pandemisch Amerika loodst – toont…
Yes, ik zat heerlijk in Queen & Slim. Daarnaast was ik ook stevig onder de indruk van deze film, die door sommigen (en door één van de bijkarakters in de film zelf) ‘de zwarte Bonnie & Clyde‘ wordt genoemd. Ik zou ‘m – vanwege de romantisch-poëtische sfeer – echter eerder met Wild at Heart of Easy Rider vergelijken. En of het nou door de videoclip-achtergrond van regisseur Melina – Beyoncé’s Lemonade (Formation) – Matsoukas komt…