Website IndieWire kwam met een lijst van beste acteerprestaties van 2019 tot nu toe, en één van de meest opvallende namen daarop was die van Keanu Reeves in Always Be My Maybe, die in deze romantische Netflix-komedie een irritant zelfverzekerde douchebag-versie van zichzelf speelt. En alleen daarom is deze film – mede geschreven door hoofdrolspelers Randall Park en Ali Wong – al meer dan de moeite waard. Daarnaast is het ook een bij vlagen vrij…
Allereerst: ik zat eigenlijk helemaal niet op een vierde Toy Story-deel te wachten. Achteraf gezien ben ik blij dat van mijn verwachting zo’n 85-90% volledig onjuist bleek: Toy Story 4 ‘vermoordt’ de eerdere trilogie inderdaad, maar uit die metaforische dood ontstaat nu een quadrilogie die vooral Woody nóg meer laat leren, en daarmee nog menselijker maakt? Net als vooral deel 2 veel meer een film over vriendschap en onvermijdelijke stappen die ‘we’ in het leven moeten…
Yes, wat een (h)eerlijk regiedebuut van één van m’n favoriete actrices: Olivia Wilde. En ook al zou je Booksmart makkelijk/lui af kunnen doen als een Superbad-for-Girls (toevallig is één van de hoofdrolspeelsters ook de zus van Jonah – Superbad, The Wolf of Wall Street – Hill), het is vooral een Superbad-by-Girls geworden, want naast een vrouwelijke regisseuse zijn de vier schrijvers ook allemaal van het vrouwelijk geslacht. Dat levert dus een heerlijk fris ander perspectief…
Long Shot mixt de progressiviteit van films als Vice (al was die Adam McKay-/Christian Bale-film initieel niet zo liberal bedoeld), de scherpte van series als House of Cards, de stupiditeit van Trump (al is de film ‘partijtechnisch’ ook wel wat verwarrend) en de stonede humor van Seth Rogen. Het meest opmerkelijke – naast de perfecte mannenfantasie die Charlize Theron speelt – is dat dit wonderwel redelijk in balans blijft, waardoor Long Shot als één van de leukste…
De Libi is een beetje de energieke ‘puberversie’ van Rabat, die sterke (en serieuzere) Habbakrats-film over de zoektocht van Nederlanders met een niet-westerse achtergrond naar hun plek in onze maatschappij. Maar verwacht niks al te zwaars of zo, want daarvoor lijkt regisseur Shady El-Hamus toch iets te groot fan van Ferris Bueller’s Day Off, waar De Libi een bij vlagen licht scherpe en multi-cultureel Nederlandse variant van is. De energie, het goede acteerwerk en de hippe…
Wauw, wat een opvallend (en goed) regiedebuut van Jonah Hill zeg! Opmerkelijk ook hoe dit de gedramatiseerde versie van de Oscargenomineerde documentaire Minding the Gap lijkt te zijn, want de thematiek is vrijwel 100% identiek. Daardoor lopen mijn herinneringen aan beide films wel behoorlijk door elkaar heen. Niets ten nadele van één van deze films overigens, al zou ik ze dus niet achter elkaar kijken. En dat Jonah Hill onlangs nog te zien was in Harmony…
Toevalligerwijs geheel in lijn met het identiteitsvraagstuk in deze indrukwekkend sterke film, veranderde mijn oordeel, toen ik erachter kwam dat de makers helemaal geen jonge nieuwe makers waren. Ze hebben zelfs al een Tony én een Grammy Award gewonnen. Natuurlijk zou dat niets uit moeten maken inzake hoe goed de film is, maar toen had het beeld zich al in mijn hoofd gevormd, dat dit een soort van debuutfilm was. En dus was mijn initiële…
Thunder Road is niet alleen één van de mooiste American indies die ik in jaren zag, het is vooral een prachtig portret van iemand die maar niet met het verlies van z’n moeder om kan gaan. Of gaat de tragiek van politieagent Jim Arnaud nog wel wat dieper? Jim Cummings schreef, regisseerde en monteerde deze prijswinnende film (o.a. winnaar van de SXSW Grand Jury Award voor narrative feature), wat een ‘uitbouw’ is van z’n prijswinnende kortfilm…
Waarschijnlijk het grootste compliment dat ik deze film kan maken, is dat ik ‘m twee dagen later eigenlijk weer wil zien. Deze nieuwe van Harmony – Gummo, Spring Breakers – Korine brengt Matthew McConaughey, Snoop Dogg, Isla Fisher, Jonah Hill, Martin Lawrence (!) en Zac Efron op zo’n heerlijk foute manier samen, dat ik me anderhalf uur keihard vermaakt heb. Daarbij was ik wel een paar keer kwijt waar het verhaal nou heen ging, tot…
Ondanks dat Vice maar één van de acht Oscarnominaties wist te verzilveren, is dit politiek-maatschappelijk toch wel één van de belangrijkste én leukste (lees: “schrijnend grappige”) films van het jaar. Auteur Adam McKay ontgroeide z’n heerlijk-foute-humor-imago (denk Anchorman, Step Brothers, The Other Guys) natuurlijk al met de perfecte financiële-crisis-filering The Big Short, en weet in Vice op vergelijkbaar toegankelijke wijze een mogelijk nóg belangrijker onderwerp voor vrijwel iedereen interessant te maken. Want ook al gaat…
Goede films over schrijvers gaan meestal over het menselijk brein, en dan vooral de zelfbewuste, zelfkritische en/of duistere kanten daarvan. Denk aan de Emma Thompsons zelfmoordoverpeinzing aan het begin van Stranger Than Fiction of aan het overkoepelende thema van The End of The Tour. Ook Can You Ever Forgive Me? is zo’n film, waarin bovenstaande het beste wordt getypeerd in een korte scène waarin Melissa McCarthy’s karakter haar beste vriend wil laten struikelen, en haar…
Met Forest Whitaker in z’n meest opvallende bijrol ooit, Tessa – Creed, Annihilation, Westworld – Thompson in een mooi feministische bijrol en ‘eindelijk’ een hoofdrol en/of erkenning voor Lakeith – Atlanta, Get Out – Stanfield is Sorry to Bother You niet alleen één van de beste maatschappijkritische zwarte komedies van het jaar – gemaakt door een nogal verrassend regisseur – maar uiteindelijk ook zo heerlijk ‘cult’, dat ik direct na afloop “Get Out meets Tusk, met…