Nick Cassavetes toont met My Sister’s Keeper wederom een geweldig drama-regisseur te zijn, want ja: ik voelde één of twee keer een traan over m’n wang rollen tijdens het kijken van deze film. Nee, echt geen drie keer..! Net als in The Notebook weet Cassavetes Jr. weer erg knap verschillende tijdlijnen door elkaar te laten lopen. Het knappe is dat je dus één lijn volgt, dan overgaat in een flashback, en dan misschien pas 20…
Nou, voor alle mensen die depressief werden van onze wereld na het zien van de ‘mooie’ wereld in Avatar is er nu de perfecte tegenhanger: The Road. Nom de dieu, wat een indrukwekkend depressieve film was dát. En ik moet eerlijk toegeven: toen ik de bioscoop verliet was ik erg blij met onze wereld, wat negatievelingen me ook wijs proberen te maken… Natuurlijk is het niet alleen kommer en kwel in The Road. Alhoewel: in…
Waar Robert Pattinson de mist in ging, daar toont Joseph – 500 Days of Summer – Gordon-Levitt dat hij wél kan acteren. Natuurlijk liet hij dat ook al zien in Mysterious Skin, maar in The Lookout laat hij weer zien een acteur te zijn om in de gaten te houden. En waarom is deze film in NL nooit uitgebracht op DVD? Ik zag de film al een tijdje op import staan in de ’theek, maar…
Eigenlijk hoopte ik wel dat dit een goede film zou zijn, en dat Robert P. aan zou tonen dat hij meer kan dan alleen laconiek en ‘zwoel’ wegstaren in de diepte terwijl er een meisje tegen ‘m aan zit te praten en zwijmelen. Helaas, ik werd dubbel teleurgesteld… Natuurlijk gaan alle meiden die van hun stoel glijden bij Twilight deze film ook kijken, dus de film zal sowieso winst gaan maken. Helaas is dat vaak…
Pojjojjjojjj, één van de lastigere films om te recenseren, if you ask me. Dogtooth (met als Griekse titel Kynodontas) is zeker erg intrigerend, maar ook absurdistisch én pijnlijk. Hij blijft daarnaast ook nog eens erg goed hangen. Interesting, that’s for sure… Dogtooth begint met een paar jongvolwassenen die één of ander licht sadistisch spelletje spelen. Je weet wel, van die spelletjes die je gaat spelen als je je hele leven lang door je ouders in…
Allereerst: wat een gruwelijk leuke tijd hebben die meiden op de set van Whip It gehad, het regiedebuut van Drew Barrymore. Naast Barrymore zien we Marcia Gay Harden, Kristen (!!!!!) Wiig, Juliette Lewis, Eve, Zoe Bell en in de hoofdrol Ellen – Juno, Hard Candy – Page. En die fun die ze op de set hebben gehad voel je ook zeker als je deze film kijkt. Misschien doe ik de film tekort als ik ‘m…
Zo, een week later ben ik nog steeds pissed door The Cove, wat natuurlijk de kracht van deze documentaire is. Maar ben ik nu een activist of een in-activist? The Cove laat uiteindelijk zien wat Japanse vissers dolfijnen aandoen. En dat doen ze met zo’n 23.000 dolfijnen per jaar. Ik kan me weinig mensen voorstellen die niet geraakt zullen worden door deze documentaire, of je moet echt een ‘genuine’ haat hebben richting deze dieren. Want…
Allereerst: ik was erg onder de indruk van Das Weisse Band. Want hoe knap is het dat een zwart-wit film over kinderen in een Duits dorpje in 1913 vanaf vrijwel het begin boeiend is en je uiteindelijk achterlaat met veel vragen waarvan het helemaal niet erg is dat je de antwoorden (nog) niet hebt…? Dat toont het werk van een meester. Het feit dat ik zelf uit een klein “zwart-wit” dorpje kom waarin het geloof…
Na het zien van de trailer en m’n jarenlange ‘fanschap’ van Jim Carrey kon ik niet wachten om I Love You Phillip Morris te zien. Toen ie afgelopen dinsdag in de sneak kwam was ik dan ook best blij. En ondanks dat de film op een ongelooflijk waargebeurd verhaal gebaseerd is, vond ik ‘m toch behoorlijk tegenvallen. Natuurlijk is het lachen als je Jim Carrey ongeremd en zeer romantisch ziet zoenen met Ewan McGregor. En…
Het is vrij moeilijk om Un Prophète te kijken zónder torenhoge verwachtingen. Zeker als je ‘m bij de Plaza kijkt. Op de site staat een quote uit de Volkskrant: “De beste film van de laatste 10 jaar“, en de usher bij Plaza vertelde vooraf doodleuk dat de film hem wat deed denken aan The Godfather. Gelukkig was de film totaal anders dan ik vooraf dacht, en had deze film géén last van de hoge verwachtingen.…
In mijn geweldige ‘goede-films-streak’ was The Chaser de zesde op rij. Na Invictus, The Hurt Locker, New York, I Love You, Shutter Island en The Book of Eli zag ik afgelopen donderdag The Chaser, een geweldig spannende Koreaanse film over een ex-agent en een seriemoordenaar in een kat-en-kat-spel… In The Chaser volgen we zowel een voormalig-politie-agent-maar-nu-pooier die z’n meisjes één voor één ziet “verdwijnen” én een schuchter uitziende jongeman die met een beitel en hamer…
Wat The Book of Eli in elk geval vóór heeft, is dat het een post-apocalyptische film is die haar publiek tenminste serieus neemt. Geen voice-over die vertelt hoe “het allemaal mis ging”, maar een rare sfeer die naarmate de film vordert beetje bij beetje ontrafelt wordt. Ik zag echt een meisje naast me af en toe op haar horloge kijken, alsof ze wilde dat de film haar eens iets uit ging leggen. Dat dat niet…