Vivarium is een behoorlijk weirde ‘love it or hate it‘-film (en uitgerekte Twilight Zone-aflevering?), en de nieuwe met Jesse – Zombieland, The Social Network – Eisenberg en Imogen – 28 Weeks Later, Filth – Poots. Zeker interessant en eng passend tijdens onze corona-quarantaine (de film lijkt bijna voor een lockdown-wereld gemaakt te zijn), want de film gaat – in het kort – over een stel dat hun nieuwe burgerlijke huisje letterlijk niet ‘kan’ verlaten. En…
Mede doordat ik aardig genoot van de eerste drie delen van Ip Man, een biografie-franchise over de voormalig Wing Chun-trainer van Bruce Lee, ging ik vol goede moed ook deze ‘finale’-film in. Juist ook omdat ik m’n reguliere afkeer tegen franchises bij de eerdere delen niet voelde, en omdat vooral Donnie Yen de hoofdrol gewoon erg sober en (ogenschijnlijk) authentiek neerzet. Maar nu dit vierde en laatste deel ineens grotendeels gezet is in San Francisco,…
Ah shit. Was ik op zoek naar broodnodig escapisme, zet ik ‘per ongeluk’ deze mooie poëtische film op, die veel te ‘meanderend’ was om me even af te leiden van de zaken waarvan ik afgeleid wilde worden. Terwijl alles aan deze bij vlagen licht-surrealistische film liefde voor cinema en prachtige creativiteit uitstraalt. Soms wordt me wel eens verweten dat ik mijn ‘context’ teveel meeneem in mijn recensies (een opmerking die ik best kan begrijpen, maar…
Nom de dieu, wat een film..! Ik werd letterlijk bijna bang van mezelf tijdens het kijken van The Lighthouse, een film over gek worden in isolatie, mannelijkheid (whatever that may be) en een vuurtoren in the middle of nowhere. Ik ging zo mee in de waanzin van de fantastisch acterende Robert Pattinson én Willem Dafoe, dat het m’n beleving van de huidige corona-crisis ook aardig ‘mensheid-eindig’ maakte. Inmiddels kan ik zulke angsten wel aardig relativeren/loslaten…
Als ik bij een psycholoog of psychiater zou lopen, dan weet ik niet wat zijn/haar oordeel zou zijn over ’t feit, dat ik – met een lichte en overigens volledig zelfgediagnostiseerde vorm van hypochondrie en/of over-dramatisering – ten tijde van deze corona-crisis nogal wat post-apocalyptische series (Kingdom, The Walking Dead) en films als Light of My Life kijk. Want deze film – over een vader die z’n dochtertje door een na-pandemisch Amerika loodst – toont…
Yes, ik zat heerlijk in Queen & Slim. Daarnaast was ik ook stevig onder de indruk van deze film, die door sommigen (en door één van de bijkarakters in de film zelf) ‘de zwarte Bonnie & Clyde‘ wordt genoemd. Ik zou ‘m – vanwege de romantisch-poëtische sfeer – echter eerder met Wild at Heart of Easy Rider vergelijken. En of het nou door de videoclip-achtergrond van regisseur Melina – Beyoncé’s Lemonade (Formation) – Matsoukas komt…
Richard Jewell toont dat regisseur Clint Eastwood nog altijd aardig on top of his game is. In dit waargebeurde verhaal, over een beveiliger die binnen drie dagen van held naar verdachte ging, komen classic Eastwood thema’s naar voren: een voorliefde voor de underdog en zijn duidelijke afkeer tegen elke vorm van machtsmisbruik. De Oscargenomineerde Kathy Bates speelt één van de bijrollen die af en toe heerlijk ‘groots’ mogen gaan: tégen het randje van over-acting, maar dat…
Wat begon als het kijken naar een mogelijk interessante film, bleek al snel veel ‘meer’ te zijn dan dat. Ik had namelijk vooraf niet door hoeveel prijzen deze film al had gewonnen op het filmfestival van Venetië, en hoe groot de ‘schande’ is dat deze nooit in Nederlandse bioscopen (lees: filmhuizen) is uitgebracht. The Nightingale is namelijk een heftig, prachtig poëtisch en snoeihard relaas over de gruwelijkheden die Britse soldaten (lees: ‘witte kolonisten’, of mogelijk:…
Veel persoonlijker wordt een vertelling niet, en mogelijk is dat ook de reden dat deze film – die zich afspeelt in de banlieu waar Victor Hugo ooit zijn beroemde titelverhaal situeerde (wees dus niet bang voor in zang uitbarstende karakters) – de vrij automatische vergelijking met La haine wel aardig weet te doorstaan. Regisseur Ly mocht zijn prijswinnende kortfilm uit 2017 uitbouwen tot speelfilm, en deed dat zo indrukwekkend, dat dit de Franse inzending voor…
Ford v Ferrari, in Nederland uitgebracht als Le Mans ’66, won afgelopen zondag maar liefst twee Oscars (voor editing en sound editing). Iets wat een duidelijke bevestiging is van mijn gevoel bij de film: het hele verhaal verloopt heerlijk soepel, en dat zit natuurlijk vooral in de editing. Iets dat mij normaliter enkel opvalt als het heeeeeeeeeeeeeeeeeel slecht of echt goed is, en het tweede bleek hier dus het geval. En met een paar topacteurs…
Als een film wordt genomineerd voor Beste Documentaire én voor Beste Internationale Film (a.k.a. ‘Beste Buitenlandse Film’), dan ga ik me als filmnerd direct afvragen of het dan ook mogelijk is dat een (Amerikaanse) documentaire genomineerd kan worden voor Beste Film. En ja, dat schijnt dus te kunnen, maar is nog nooit gebeurd. Maar deze dubbele nominatie was voor mij natuurlijk ook de reden om deze documentaire zo snel mogelijk te zien, en gelukkig maar.…
Ja, oorlog is verschrikkelijk, en 1917 toont dat geweldig indrukwekkend, met Oscarwaardig camerawerk (en editing?), want het lijkt alsof de film in één shot geschoten is. Maar ik heb best wat oorlogsfilms gezien die mij een stuk harder raakten. En ik denk dat dat ook de reden is dat mijn eerste reactie na afloop (die mogelijk mijn herinnering aan deze film ook al aan het beïnvloeden is) was: “Ja, ik begrijp de Oscar-buzz voor deze…