Hamilton (2020)
Ik dacht zeker twee, maar misschien wel drie keer tijdens het kijken van Hamilton – een getapete versie van de mega-succesvolle Lin-Manuel Miranda Broadway-musical – dat ie al best lang duurde, maar dat ik opvallend weinig moeite had met deze lengte. Daarnaast, weet dat ik normaliter totaal geen fan ben van musicals. Als filmfan vind ik ‘het spelen van de close-up’-toneel-overacteren vaak al tenenkrommend, en als dan alle dialogen (en vooral ook gedachtes en motivaties) met 110% drama worden gezongen, dan jeukt er vaak heel veel bij mij. Met andere woorden: ik ging deze film dus best huiverig in…
Maar wat bleek: ik kreeg een mij als ‘NY-kenner’ totaal onbekend verhaal voorgeschoteld (met aardige wat NLse namen), waarin ik terloops ook nog leerde waarom New York nooit de hoofdstad van de VS is geworden, uitgevoerd door waarschijnlijk de beste performers (zang, dans én acteren in één) in hun vakgebied, wat dus van begin tot einde boeide. Mede doordat de ‘vertelspanning’ energiek grote dansscènes afwisselt met ‘bijna-normaal’ geacteerde scènes, hip-hop-battles en soms verwarrende maar ook erg gedurfde castingkeuzes…
Het verhaal
Het verhaal over Alexander Hamilton (Miranda zelf) wordt ingekaderd door Aaron Burr (Leslie – Murder on the Orient Express, Harriet – Odom Jr.), die direct zijn (grote) rol in het leven van Hamilton opbiecht, wat de rest van het verhaal een mooie extra spanningsboog geeft. Geboren op het Caraïbische eiland Nevis, trekt de zeer jonge Alexander als wees naar New York (in de Amerikaanse koloniën), waar hij in een soort ‘American dream avant le lettre‘ schopt tot één van de founding fathers van de VS, alsmede de eerste Minister van Financiën, oprichter van de New York Post, bedenker van het financiële systeem (en bijbehorende centrale bank) dat nog altijd gebruikt wordt en oprichter van de kustwacht. Maar eigenlijk gaat Hamilton niet echt over de persoon, maar over de oprichting van een land door immigranten met een droom.
Omdat hij zich op het slagveld bewezen heeft in de onafhankelijkheidsstrijd tegen de Engelsen, raakt hij al snel bevriend met George Washington (Christopher – Moana – Jackson), waardoor hij direct betrokken raakt bij het letterlijke ontstaan van een land. Omdat hij zo’n beetje elk belangrijk boek gelezen heeft dat er te lezen viel, staat Hamilton vooral bekend om z’n ontzettende hoeveelheid teksten. Maar in dit enorm rijke verhaal zien we ook wat de rol van Thomas Jefferson (Daveed Diggs), James Madison (Okieriete Onaodowan), Angelica Schuyler (Renée Elise – Waves – Goldsberry), Marquis de Lafayette (wederom Diggs), Eliza Schuyler (Phillipa Soo) en zo ontzettend vele anderen was, waarin we prachtig menselijke emoties, motieven en acties te zien krijgen. En dat allemaal op een technisch enorm vet podium, waarop vloerdelen los van elkaar kunnen bewegen en daardoor choreografisch gezien ook vette en onverwachte elementen bevat…
I ❤️ NY
Eén van de gave dingen aan Hamilton is, dat het ook één grote liefdesbrief is aan New York, dat door locals enorm arrogant “de hoofdstad van de wereld” genoemd wordt (waar ze ook ‘gelijk’ in hebben, wat mij betreft). Maar de karakters in het verhaal zijn ook aardig verzot op hun stad, waar overigens in 1640 (toen het nog ‘gewoon’ “Nieuw-Amsterdam” heette) al bijna 20 verschillende talen werden gesproken, omdat het altijd een smeltpot van culturen is geweest. Sommige historici stellen zelfs dat dat kómt doordat ‘wij’ het ooit hebben gesticht, en vanwege onze welbekende (economische) tolerantie voor veel onderdrukten interessante nieuwe kansen bood. Dit in tegenstelling tot de religieus-fanatische Pilgrims die via Boston binnenkwamen en uiteindelijk een grotere rol speelden in de totstandkoming van de Verenigde Staten van Amerika. Al nuanceert dit verhaal van Alexander Hamilton de historische positie van New York toch wel wat. A.k.a.: de film is dus ook gewoon leerzaam, waarbij ik ook moet melden dat het ook als een soort ‘klassieke geschiedenisles’ aanvoelt, iets dat ik qua Amerikaanse geschiedenis niet vaak (of vrijwel nooit?) zo duidelijk gevoeld heb.
Al ontbreekt in die geschiedenis helaas wel Hamiltons betrokkenheid bij het onderdrukken/uitroeien van de Amerikaanse indianen, het feit dat hij qua slavernij ook totaal niet ‘schoon’ was, en nog veel meer. Omgekeerd toont het verhaal uiteindelijk wel mooi hoe groot de rol van vrouwen was in die geschiedenis, waarin vooral Eliza Schuyler Hamilton een indrukwekkend resumé blijkt te hebben (overigens geboren uit twee rijke Nederlandse families in Rensselaerswyck)…
Cast & crew
Zoals ik in de intro-alinea al typte: de castingkeuzes zijn behoorlijk ‘gedurfd’. Bij de casting voor de musical lijkt huidskleur namelijk geen enkele rol gespeeld te hebben, want een aantal witte karakters (als Aaron Burr, Thomas Jefferson en James Madison) worden door zwarte acteurs gespeeld. Iets dat mij in het begin wat verwarde, zeker ook omdat het verhaal zich afspeelt tijdens de ‘hoogtijdagen’ van de slavernij, en de musical hiermee lijkt te willen tonen dat zwarte Amerikanen in die tijd ‘gewoon’ een rol in het machtscentrum hadden? Maar dat was natuurlijk niet Miranda’s doel. Hij wilde dat “een verhaal over het New York van toen, verteld werd door het New York van nu“. En deze castingkeuze zorgde er uiteindelijk voor dat je huidskleur op gegeven moment niet meer ziet. Maar het zorgde er dus ook voor, dat raciale ongelijkheid totaal afwezig is in het verhaal. Iets wat timing-technisch wat raar aanvoelde, omdat ik net voor het zien van de film een artikel las over de zwarte dienstmeid (lees: “seksslaaf”) van George Washington, die door hem werd opgesloten in z’n kelder en hem uiteindelijk acht kinderen ‘schonk’…
Okay, dat Lin-Manuel Miranda een geweldige entertainer is, dat wist ik al doordat hij ooit als host optrad bij Saturday Night Live. Mogelijk dat ik daarom dat nummer “I’m Not Throwing Away My Shot” al zo goed kende, al was dat niet het enige nummer dat ik meende te herkennen. Al speelt de musical conductor van dienst sowieso goed met herkenning (of niet). Een paar keer dacht ik namelijk dat er een nummer van David Bowie ingestart werd, maar dat bleek toch een origineel nummer. Eén keer herkende ik wel een bekend hip-hop-nummer (hip-hop is sowieso de meest aanwezige muziekstroming in Hamilton), waar enkel de tekst van aangepast was. Dit werd overigens gezongen door Daveed Diggs, die al zo ontzettend hard imponeerde met Blindspotting. De battles tussen Miranda en Diggs waren overigens straight up hip-hop battles, waarbij Diggs zelfs een mic drop doet. Met andere woorden: qua muziek is Hamilton niet enkel goed, maar ook gewoon cool.
Final credits
Weet je, je kunt Hamilton kijken om het verhaal, om de performances én om de muziek. En zelfs als je maar in één van deze onderdelen geïnteresseerd bent, dan verwacht ik dat je ook keihard zult genieten. Stel je voor dat je meerdere van deze onderdelen interessant vindt en/of zelfs echt van musicals houdt. Wat dus betekent dat ie bij sommige mensen nóg langer blijft nasudderen in hun hoofd, dan dat ie bij mij al doet.
Ja, ik was dus behoorlijk (en onverwacht) onder de indruk. En dan heb ik nog zoveel interessante zaken/lagen/onderwerpen niet besproken…