Tron: Ares (2025)
Is het inmiddels zover, dat ik films wel eens net zo ’terloops’ beoordeel als een aflevering van een populaire tv-serie? Ik ging zaterdagavond namelijk met de allersimpelste en vermoeide verwachtingen naar Tron: Ares, waarbij ik – door de tegenvallende buzz er omheen – klaar zat om me best te gaan ergeren aan de risicoloze commercialiteit van deze film. Maar wat bleek: de Noorse maker van Bandidas (!?), Max Manus en Kon-Tiki – Joachim Rønning – heeft in deze nogal voor de hand liggende ‘openbaringsreis’ gekozen voor iets hoopvols. En dát is – mede gezien de staat van de wereld – zó ‘verfrissend’ dat ik zelfs bijna positief ben over deze film.
Waar ik dat in elk geval sowieso ben vanwege Greta – Past Lives, The Studio (tv), A House of Dynamite – Lee’s (en Jodie – Queen & Slim, Bad Monkey (tv), The Agency (tv) – Turner-Smiths) aanwezigheid…
Het verhaal
Ik moet direct eerlijk toegeven: ik heb de originele Tron vroeger zeker gezien, en m’n herinneringen daaraan zijn wat ‘kaal’, maar wel positief. Vijftien jaar geleden volgde toen Tron: Legacy, waarvan ik me vooral kan herinneren dat Olivia Wilde daarin zat, maar qua verhaal weet ik dat het vooral over Kevin Flynns zoon Sam ging, maar dat de film niet echt heel memorabel was, toch?
Gelukkig dus maar, dat je van deze zoveelste film in deze franchise (er zat ook nog een Elijah Wood-Uprising-animatie tussen?) óók kunt genieten zonder eventuele voorkennis. In de intro-scènes wordt namelijk verteld hoe (de) twee grote bedrijven – ENCOM en Dillinger – in een (met de huidige geopolitiek vergelijkbare) strijd verwikkeld zijn om dé AI-oplossing te vinden. Waar Dillinger meer voor ‘het kwaad’ lijkt te staan – zij willen met AI vooral de beste soldaat creëren die ‘alles’ kan – is ENCOM meer de hoopvolle partij, die met AI en super-code uit het vrijwel niets bijvoorbeeld een fruitboom wil kunnen maken. Om AI dan in te zetten om de wereld vooruit te helpen, in plaats van die wereld als alleenheerser trachten te gaan besturen…
Het hoofd van ENCOM, Eve Kim (Lee), doet dé ontdekking in het voormalige lab van Flynn (Jeff Bridges!!), op 5 1/4″ floppydiscs!! Ze vindt namelijk de zogenaamde ‘Permanence Code‘, en dat lijkt een niet-verder-verklaarde 29-minuten-grens aan/van ‘gematerialiseerd’ organisch weefsel te kunnen overwinnen. Iets waar ook Julian Dillinger (Evan – X-Men: Apocalypse, Dahmer in Monster (tv) – Peters) naar op zoek is. Want hij heeft dan wel een supercoole supersoldaat gecreëerd, die officieel Master Control Program genoemd wordt (maar veel beter luistert naar de titulaire naam Ares), maar ook die gecreëerde soldaat valt na 29 minuten uit elkaar.
Dillingers doel is natuurlijk die code van Eve te bemachtigen, en daar heeft Ares (Jared Leto) dus telkens maximaal 29 minuten voor om dat voor elkaar te krijgen. Maar ja, Ares is ook een superintelligente AI, die vrij snel door lijkt te krijgen dat Eve’s motieven een stuk minder destructief zijn voor ‘het bestaan’ dan die van Dillinger. Waarna de populair-wetenschappelijke ‘illusie’, dat er ooit bewustzijn kan ontstaan uit materie (i.p.v. omgekeerd, waar steeds meer wetenschappelijk bewijs voor lijkt te komen), volledig wordt uitgebuit, maar dan dus wel op een manier die minder eng is dan zo’n beetje alles wat Alexander Klöpping meestal verkondigt…
Behoorlijk intricate
Lees je mijn reviews al langer, dan weet je waarschijnlijk wel wat voor een ‘groot’ fan ik ben van ene Rupert Spira. Deze keramist/filosoof weet oude Indiase wijsheden geweldig nuchter en realistisch te vertalen naar onze ervaring van het leven/bestaan, waarin hij terloops ook nog even laat zien waarom alle religies in de basis zo ongelooflijk veel overeenkomen, en waarom dat logisch is. Nu zal ik daar verder niet te diep op ingaan (check deze podcast, mocht je willen ‘horen’ hoe wetenschap en filosofie samenkomen op een manier waar David Lynch keihard van zou glimlachen), maar zijn kijk op een potentieel ‘digitaal bewustzijn’ moet je bij Tron: Ares wel volledig loslaten. Iets wat overigens niet zo moeilijk zal zijn voor de meesten, want ook de reguliere wetenschap is pas mondjesmaat aan het ontdekken dat deze ‘boven-materiële’ ideeën/concepten ook letterlijk boven hun pet gaan. En dat de daarachter liggende ‘waarheid’ wel precies het antwoord is waarvan ze niet (konden) weten dat ze daarnaar zochten, maar ook net zo goed implicaties heeft voor bijvoorbeeld toekomstige ruimtereizen.
Okay, ben je er nog? Haha, heb ik bovenstaande nu vooral geschreven om maar niet het behoorlijk minutieuze plot te hoeven becommentariëren? Ik las dit plot net namelijk ter herinnering even terug op Wikipedia, en nu vraag ik me dus wel af in hoeverre je beleving ‘rijker’ wordt als je wél al die details koppelt aan gebeurtenissen uit de eerdere verhalen. Gezien de wat negatieve buzz die ik ervaarde rondom deze film, ga ik er een beetje vanuit dat je beleving dan juist wat frustrerender kan zijn. Terwijl de mijne dus onverwacht positief was, misschien wel omdat ik me enkel wat ‘hoogover’ bezighield met het plot, maar in de ontwikkeling van Ares wel duidelijke links zag met wat Flynn ooit motiveerde om z’n utopische VR-wereld te creëren…
Cast & crew
Ooit leek Jared Leto dé nieuwe ster te worden, door prachtige films als Requiem for a Dream, American Psycho, Girl, Interrupted en Fight Club. Dat hij daarnaast ook popmuzikant was, dat deed mij verder weinig, maar toen hij door negen vrouwen werd beschuldigd van seksueel ongepast gedrag had ik ook net het monsterlijke Morbius gezien, waardoor ie voor mij wel in een rioolputje werd afgevoerd. En nu wil ik niet zeggen dat hij volledig gecanceld moet worden, maar zoiets heeft wel invloed op mijn beleving van zijn werk. Dus mogelijk dat ik daarom juist wat positiever ben over deze film, juist omdat hij wel iets speelt dat door 80% van de mensen als eng/negatief wordt gezien, maar hier dus hard z’n doet om het ‘gelijk’ van die 20% te tonen. Terwijl Leto zelf genoeg charisma heeft om zo’n rol vrij eenvoudig neer te zetten (hetzelfde charisma dat hem zover heeft gebracht dat hij mede daarom denkt dingen te kunnen flikken bij vrouwen?), dus of hij hier ‘goed’ is, dat is wat lastig beoordelen. Greta Lee is natuurlijk overgekwalificeerd voor een commerciële franchise-film als deze, maar dat was met Olivia – Drinking Buddies, How it Ends, Don’t Worry Darling, Babylon – Wilde in het vorige deel (en Jeff Bridges in alle delen; al was het eerste deel nog ‘origineel’) ook al. Met andere woorden: de status van het originele idee is wel zó aantrekkelijk, dat grote acteurs er nog altijd graag in springen. Ik vond het overigens ook wel cool om Lee een keer in een actierol te zien, alhoewel ze daarin wel naar de kroon gestoken wordt door Turner-Smith. Ik dacht dat ik haar ‘altijd’ zou herinneren van haar debuutrol (?) in Queen & Slim, maar moet eerlijk zeggen dat haar Dragon Queen-rol in Bad Monkey (tv-serie met Vince Vaughn) nóg dieper in m’n herinnering is gegraveerd. En nu weet ik niet of het een mix van exotisme en cultural apropriation is, maar het exotische aan haar karakter wordt door veel makers wel goed ingezet (moet nu ook aan haar behoorlijk enigmatische rol in The Agency (tv) denken, waarmee ze Michael Fassbenders karakter betovert), en ook hier lijkt haar opvallende verschijning wat extra ‘mysterie’ toe te voegen aan haar rol. Bridges’ rol is overigens te klein om écht moeite voor te doen (dat hoefde hij zelf volgens mij ook niet), maar zo bevat de film eigenlijk weinig rollen waarin écht veel moeite gedaan lijkt…
Iets dat natuurlijk aan de ene kant een compliment(je) is voor de regisseur, maar ook een soort dis naar het type film. Waar Rønning zich het beste op dat compliment kan richten, want dat hij in zo’n film waarschijnlijk weinig échte creatieve vrijheid heeft, dat is wel duidelijk. Scenarist Jesse Wigutow lijkt een studioschrijver (al heeft hij, als je dieper zoekt, ook een “(uncredited) writer”-credit voor Eminems 8 Mile???), met z’n werk voor films als Warcraft en series als Daredevil: Born Again), terwijl co-scenarist David DiGilio’s oeuvre ook doet vermoeden dat mijn ‘hoop’ dat er wel iets interessanters onder alles verborgen zit, wel wat doet verdampen. Enige ‘opmerkelijke’ is zijn herschrijven van een Japans scenario naar het script van Paul Walkers Eight Below, maar die stamt alweer uit 2006…
Final credits
“Lekker voor een hele lome zaterdagavond“, prijkte er bovenaan m’n telefoonnotities over deze film. Aan de andere kant: ben je niet (s)loom, dan is het geen grote stap naar knetter-cynisch worden over een plot waarin een AI-supersoldaat, ook nog eens vernoemd naar de Griekse oorlogsgod, door te lezen over Frankenstein en te luisteren naar Depeche Mode ineens een soort ‘ziel’/bewustzijn ontwikkelt en daardoor niet meer voor de meest commerciële partij wil ‘werken’. Dit klinkt niet alleen heerlijk naïef, kwetsbaar én hoopvol, maar het past ook niet bij een wereldbeeld waarin je gelooft dat het de ‘bedoeling’ is dat we elkaar onderling vooral bestrijden…
Als je mij echter al langer ‘kent’, dan ben ik liever hoopvol dan dat ik polarisatie omarm, omdat die nodig zou zijn om eerdergenoemde strijd duidelijker te zetten. “Live and let live, love each other & treat others as you’d like to be treated yourself“, of zoiets…