The Life of Chuck (2024)
Allereerst: yes, ik heb heerlijk genoten van The Life of Chuck. Door de voice-over en fragmentarische, omgekeerde vertelling merk je direct dat het een boekverfilming is, maar dan wel één van een Stephen King-kortverhaal, door één van de interessantste genre-filmmakers van het moment: Mike – Midnight Mass (tv), The Fall of the House of Usher (tv), Doctor Sleep, The Midnight Club (tv) – Flanagan. En qua cast nam hij tal van ‘bekende koppen’ uit die series mee, gaf hij uiteindelijk de meeste screen time aan Loki (Tom Hiddleston) en L. Skywalker (Mark Hamill), en is het nu vooral heerlijk ontdekken dat er acteurs uit onder andere Ferris Bueller’s Day Off, Sin City en Twin Peaks: The Return (twee zelfs!) voorbijkomen…
Het verhaal
Zoals ik al zei: de film wordt omgekeerd verteld (door narrator Nick – Devs (tv), The Last of Us (tv) – Offerman). Dit houdt in dat de film opent met als title card “Act Three: Thanks Chuck“, waarna middelbareschoolleraar Marty (Chiwetel – 12 Years a Slave – Ejiofor) les tracht te blijven geven in een wereld die langzaam in elkaar aan het storten is: zowel figuurlijk als wel degelijk letterlijk. Een verhaal waarin King veel hedendaagse ‘komt het nog wel goed met de wereld? guess not!‘-angst in kwijt kon. Opvallende in Marty’s leven is echter dat hij overal billboards en commercials met “Thanks Chuck” voorbij ziet komen, waarop/-in ene Charles ‘Chuck’ Krantz (Hiddleston) figureert.
Als na het internet echter ook de elektriciteit begint uit te vallen en de hele wereld donker wordt, rest Marty niets meer dan z’n ex-vrouw Felicia (Karen – Guardians of the Galaxy, Jumanji – Gillan) opzoeken, want hoeveel tijd heeft…
“Act Two: Buskers Forever” is een showreel voor drummer The Pocket Queen, die haar drumstel in een bijna Truman Show-achtige winkelsetting (zie still hierboven) opstelt en het publiek vermaakt met rustig opbouwende muziek. Als ze een als boekhouder geklede zakenman (eindelijk, daar is ‘ons Chuck’) ziet aankomen, blijkt hij z’n moves niet tegen te kunnen houden, en ontvouwt zich een prachtige synergie tussen drummer, danser én de net gedumpte Janice (Annalise – Captain Fantastic – Basso), die enkel verstoord wordt door een migraine-achtige-hoofdpijn-aanval bij Chuck…
“Act One: I Contain Multitudes“, oftewel: een citaat uit een gedicht van Walt Whitman, dat ook in Act Three al gebezigd werd in Marty’s klas. Maar hier krijgt de jonge Chuck (Benjamin Pajak) het te horen tijdens de les van z’n favoriete lerares (Flanagan ‘fave‘ & collaborator Kate Siegel), al moet ze die titel mogelijk snel afstaan aan gym-/danslerares Miss Rohrbacher (Samantha – Midnight Mass (tv) – Sloyan), want in dat dansen vindt Chuck niet alleen z’n grote passie, maar kan ie ook alle pijn van z’n vroeg overleden oma (Mia – Ferris Bueller’s Day Off – Sara.!!) kwijt. Zij leerde hem namelijk al z’n moves, terwijl opa (Mark – Star Wars – Hamill) vooral bezig was met boekhouden, drank en de jonge Chuck weghouden bij die ene kamer in hun huis…
Fragmentarisch, maar ontzettend gevuld
Ja, terwijl ik bovenstaande alinea’s typte, viel me vooral op hoe ontzettend gedetailleerd m’n herinnering aan de film is. En er gebeurde iets raars in mijn filmbeleving, want als ik nu terugdenk aan het ontzettend rijk gevulde plot van de film, dan is m’n initiële gevoel bij het verlaten van de zaal: “Huh, beetje fragmentarische vertelling die niet helemaal ‘af’ voelt, want hoeveel gebeurt er nou eigenlijk?” best wel opvallend. Wat ik bedoel: de film voelt helemaal niet ‘groots’ en/of volgepropt aan (eerder wat ‘light‘), maar haal je de verhalen achteraf terug, dan blijkt de film juist gruwelijk vol te zitten, en ook nog met feitjes, dialogen en gebeurtenissen – vooral uit Act Two en One – die op vernuftige wijze in Act Three op één of andere manier weer terugkomen. Filmtechnisch klopt dit waarschijnlijk perfect, maar het gebeurt ook weer niet zó opzichtig dat je dit waarschijnlijk direct door hebt (al lijkt de poster iets te willen ‘verklappen’). Maar ergens lijkt het abrupte eind van de eerste acte in de film zo perfect kloppend, dat ik me nu afvraag hoe sterk de film zou zijn geweest als de aktes wel gewoon chronologisch getoond waren. Ik denk dat deze plot-keuze – die King dus al maakte in z’n novella – namelijk wel van groot belang is voor je filmbeleving. En waar ik dit vaak niet als positief zie, voel ik nu eigenlijk niet echt een reden tot kritiek daarop. Soms lijkt zo’n keuze het gevolg van een gebrek aan inhoud, maar hier moet je het mogelijk zien zoals het ook in Tarantino’s Pulp Fiction werkt, en een héél klein beetje ook zoals in Nolans Memento (“Let op Filmofiel, ga lezers nou niet deze kant op duwen, want Memento was 100% op het omkeren gestoeld, dat is hier veel minder ‘vereist’..!“). Wat het in elk geval bij mij deed: ik bleef ontzettend alert de gehele film…
Cast & crew
En nee, nu kan ik claimen dat die alertheid ook kwam doordat ik zoveel ‘bekende’ gezichten voorbij zag komen, maar dat is niet helemaal waar. Ik had IMDb wel nodig om te zien dat veel van de acteurs eerder al met Flanagan werkten. En ook om te ontdekken dat de actrice die Chucks vrouw speelt, eerder ooit het lijdend voorwerp speelde in John Smith’s white-savior-verhaal in Terrence Malicks The New World. Maar na die Pocahontas-rol was Q’orianka Kilcher ook nog te zien in o.a. The Fall, en recentelijk(er) nog in het geweldige Color Out of Space. Verder moet Hiddleston genoten hebben van die dansscène (eigenlijk de enige 20 minuten dat hij echt acterend in beeld is), was Mark Hamills opa-rol bijna ‘klassiek mooi’, en voel ik nu niet echt de noodzaak om iedereen afzonderlijk te benoemen. Buiten dan mogelijk David – Late Night with the Devil – Dastmalchian om, die normaliter wordt gecast voor z’n aparte uiterlijk (denk Polka-Dot Man in The Suicide Squad, of nu als halve cyborg in Murderbot (tv)), maar hier meer z’n dramatische, menselijke kant mag tonen…
Flanagan koos ook slim voor Offerman als verteller. Met z’n stem weet hij direct pathos te mixen met een vleugje ironie, wat mijn alertheid nog wat vergrootte. Want dat is The Life of Chuck bovenal: een balanceer-act op het koord van plot en urgentie, van mysterie en gevoelige menselijkheid. En ja, dat gaat in films zó vaak mis, dat het maar goed is dat Flanagan geen groentje en/of (commercieel-)luie maker is. Want ondanks dat hij de laatste jaren ontzettend druk lijkt (vooral met interessante series), heeft hij hier nergens voor snel of makkelijk gekozen. Ondanks dat de film bij vlagen dus ook light aanvoelt. Maar achteraf denk ik dat dit vooral een bewijs is voor Flanagans prachtige subtiliteit…
Final credits
Ik ben dus nogal enthousiast ja. Mogelijk deels ook wel omdat ik zelf ‘ontdekte’ wat de ondertitel eigenlijk al verklapt. Al is dat nou ook weer niet de grootste, potentiële ontdekking op filmgebied dit jaar hoor. Maar dit soort vertellingen werken bij mij altijd erg goed, juist omdat je als kijker geen ‘standaard’ ontvanger van een zendende maker bent, maar wat actiever wordt betrokken bij de vertelling. ‘Normaliter’ kun je zoiets betitelen als het ‘onbetrouwbare verteller-genre’ (dat je dus niet helemaal mag vertrouwen op wat je hoort of ziet in de film), maar het is meer de montage dan de letterlijke verteller die hier de ’trucjes’ uithaalt…
En als je dan met een prachtige conclusie zo’n film eindigt, dan is het nóg leuker om achteraf wat te puzzelen over hoe de film tijdtechnisch helemaal niet klopt, en hoe Flanagan daar ook zeer duidelijke hints voor geeft. Waarmee hij dus bijna letterlijk zegt: “Zet je mind open voor een niet-standaard vertelling hè, want dat non-lineaire is vooral ook bedoeld om te tonen dat de film ‘meer’ wil dan puur entertainment bieden…”