Late Night with the Devil (2023)
Ik kon gelukkig vrij makkelijk dat stukje disbelief suspenden, want daardoor zat ik heerlijk ín deze verrassend creepy en weird as fuck horrorfilm van de Australische broers Cameron en Colin – 100 Bloody Acres – Cairnes. Maar dan wel in een Amerikaanse setting, met David – Oppenheimer, The Suicide Squad, Dune, Ant-Man, Twin Peaks: The Return (tv) – Dastmalchian in een hoofdrol die hem veel eerder al toevertrouwd had mogen, kunnen of moeten worden, if you ask me…
Yes, dit is er wel één die aardig blijft hangen, en waarvan ik verwacht dat ie wel eens een soort cult-status zou kunnen bereiken…
Het verhaal
In een ietwat lastig te zetten exposé (vandaar m’n opmerking over dat uitzetten van m’n ‘ongeloof’ hierboven) horen we van een tv-aankondigingsstem dat we gaan kijken naar de opnames van een live-tv-uitzending uit 1977, die nu teruggevonden zijn en waar heel fijn ook backstage-beelden doorheen zijn gemonteerd. Zodat krijgen wij als kijkers tenminste een fijn lopende film voorgeschoteld. En zoals je ziet: over de bijbehorende ironie bij zulke (rand?)zaken moest ik me wel heen zetten, maar dat ging dus opvallend makkelijk. Mede ook omdat je direct al voelt dat je iets gaat zien dat waarschijnlijk nogal zal verontrusten…
We volgen namelijk tv-presentator Jack Delroy (Dastmalchian), die een jaar na de dood van z’n vrouw nu tegen het kijkcijferspook vecht. In z’n hoofd is zijn Night Owls-programma continu aan het strijden met Johnny Carsons The Tonight Show, en vanwege Halloween is het natuurlijk het ideale moment voor één laatste, extreme en/of ultieme aandachtstrekpoging. En waar we direct al wat verward raken door de strapatsen van illusionist Christou (Fayssal – Stateless (tv) – Bazzi), die ogenschijnlijk meer ‘kan’ dan Hans Klok, is Christou amper afgevoerd als parapsychologe June (Laura – Saw V, Undertow – Gordon) haar cliënt Lilly (Ingrid Torelli) ten tonele voert. Lilly lijkt bezeten Exorcist-style, iets waar de cynische ‘para-criticus’ Carmichael Haig (Ian – The Matrix Reloaded, Superman Returns – Bliss) maar wat graag rationele verklaringen voor denkt te kunnen geven (zie z’n assertieve houding op de still hieronder ;)).
Maar als June met tegenzin aan het werk gaat – alles voor de kijkcijfers! – blijkt niet alleen deze Haig nogal op z’n strepen gezet te worden…
Verrassend (want) niet-Amerikaans
Nu weet ik niet zeker of ik minder kritisch ben op dat wat makkelijke (en onlogische) exposé, juist omdat het geen Amerikaanse film is, of dat ik juist enthousiaster ben doordat dat onlogische exposé alles een beetje ‘verwarde’. Want dat ik best stevig genoot – ondanks m’n angst voor té enge films – dat staat als een paal boven water. En om mijn angst te illustreren: er zit een hypnose-scène in de film waarbij ik zeker wel weg keek (om als kijker niet gehypnotiseerd te worden??? ;)). Wel leuk hoe de makers daar dan uiteindelijk creatief mee om zijn gegaan, want als kijker zie je daarna mogelijk wel hetzelfde als wat wél-gehypnotiseerden zagen. Toch?
En ja, zo zit de film vol met verrassende twists en vindingen, waardoor het verloop nogal opvallend is. Met zelfs een snelle, Homeriaanse tocht door Jacks ogenschijnlijke hel en weer terug. Waarbij hij de realiteit inmiddels aardig kwijt is. Dus dat de film qua logica het niet haalt bij found-footage-original The Blair Witch Project, qua 70-ies look, stijl en creativiteit zit de film té vol met gave vondsten om hier écht over te zeuren…
Cast & crew
En dus met een David Dastmalchian, die nu eindelijk z’n hoofdrol heeft. In zo’n beetje elke rol waarin hij speelt valt z’n karakteristieke hoofd logischerwijs op, wat natuurlijk ook de reden is dat een hoofdrol bij veel projecten mogelijk wat ‘lastig’ is. Maar hier dus zeker niet, want de combinatie wanhoop, angst, hoop en interesse komen fijn gebalanceerd over. Daarnaast was Torelli wel een verrassend enge verschijning (zoals ze vanuit elke hoek ongeveer – tegen alle tv-regels in natuurlijk – recht in de camera wil kijken (om ‘ons’ te beïnvloeden???)). Al valt eigenlijk bijna elk karakter in de film wel op, ieder op een eigen wat circus-googel-achtige manier…
Iets dat de Australische horrorbroers Cairnes dus óók al goed voorzagen. Want inderdaad: de oeuvres van de meeste acteurs in de film zijn niet top, maar in de stijl die de broers neerzetten kan iedereen gewoon vrij makkelijk mee. Ze schreven ook samen het scenario, waarin zeker ook wel de aandachtsgeilheidseconomie van onze tijd (in mijn ogen misschien wel het grootste ‘gevaar’ voor onze maatschappij?) bekritiseerd wordt. Want wáár stop je met vastleggen, en wanneer grijp je in? Waar maak je wél een item over, en waarvoor bel je de politiecops? En nu ik dit zo typ, moet ik ineens aan Jake Gyllenhaals Nightcrawler denken…
Final credits
Yes, Late Night with the Devil is conceptueel gewoon heerlijk verzonnen. En ook al zijn er in de uitvoering dus wel een paar iets te ‘makkelijke’ (en daarmee zeurpotentie-verhogende) shortcuts genomen, deze vernachelden mijn (over-kritische?) filmbeleving gelukkig niet. Mijn ervaring was meer dan heerlijk creepy, ondersteund door een gevoel dat de makers volgens mij wel scherpe gasten zijn, die het vooral vet vonden om jou een topavond te bezorgen. Iets dat ook goed wordt ondersteund door het vet cynische nummer tijdens de aftiteling, qua sfeer ook goed passend bij Jacks kijkcijfergeilheid.
Dit zijn de fijne verrassingen die af en toe compleet onverwacht voorbijkomen. Niet dat deze jouw wereld zal doen veranderen, maar het verrijkte de mijne toch zeker 15x meer dan een ‘horrorfilm’ als bijvoorbeeld Immaculate dat deed.