Poolman (2023)
Na ongeveer vijf minuten in dit star-studded regiedebuut van Chris – Star Trek, Wonder Woman – Pine waren de films The Muse, The Big Lebowski en Chinatown al in m’n hoofd voorbijgekomen. Die laatste omdat het zooitje ongeregeld, onze protagonisten, die film letterlijk kijkt (en als inspiratie neemt), die film over The Dude omdat Pine daar 100% zijn zwembadschoonmakende hoofdrol op gebaseerd heeft, en The Muse omdat dat ook zo’n Hollywood-insider-film was die hier niemand heeft gezien, die ook behoorlijk slechte kritieken kreeg, maar die mij als filmnerd toch zeker wel kon bekoren. Net zoals ik Poolman escapistisch best vermakelijk vond (fijn nadat ik tot 22:30u had doorgewerkt), en ook omdat je in zowel The Muse als deze film die Hollywood-vibe wel voelt. Plus: het lijkt alsof veel grote namen daar ’toevallig’ dan even de set op kwamen lopen voor een rolletje. Want naast Pine komen ook Jennifer Jason Leigh, Annette Benning, Danny Devito, Clancy Brown, Ray Wise, John Ortiz en zelfs Stephen Tobolowsky voorbij…
Het verhaal
Darren Barrenman (Pine) opent elke ochtend de deur van z’n camper die hij heeft geparkeerd op z’n werk: naast het zwembad van een LA-motel waar veel mensen nogal permanent lijken te wonen. Iets dat Darren ook zeker doet. Al neemt hij z’n werk ook wel weer zo serieus, dat er een hele opera-montage in de film zit, die op licht-erotische wijze toont hoe gepassioneerd Darren z’n werk doet. Vrij snel komen we er echter achter, dat Darren nogal ‘wappie’ is, maar zich wel in wil zetten om de stad te redden. Lastig alleen, dat hij dus overal complotten ziet, en dus helemaal niet zeker weet of al die megalomane vastgoedprojecten wel zo ‘fout’ zijn. Maar hij strijdt er wel tegen, en daarmee vertegenwoordigt hij ‘natuurlijk’ de gewone man die opbokst tegen het grootkapitaal en/of globalisering en/of een belangrijke onderliggende angst waar populisten handig gebruik van weten te maken…
Darrens relatie met vriendin Susan (Leigh) verloopt nogal ‘mannelijk’, als in: hij denkt dat hij een goede relatie heeft, zij vindt dat hij nooit naar haar luistert. En inderdaad: Darrens hoofd schiet zó alle kanten op, dat “ADHD” een oorzaak kán zijn, maar misschien is hij wel gewoon niet zo sociaal als ie zelf denkt. Net zoals hij lang niet zo slim is als hij zelf denkt, en daar komt hij achter als hij wordt ingeschakeld om rechter Toronkowski (Tobolowsky; kijk naar het grapje met z’n echte naam!) te gaan schaduwen. Deze rechter is nogal een luis in Darrens pels inzake z’n klachten over het openbaar vervoer van de stad (en andere zaken waar Darren zich druk over maakt), dus als de mooie June Del Rey (DeWanda – The Harder They Fall, Jurassic World: Dominion – Wise) hem een verleidelijk aanbod doet, dan besluit hij de echte Lebowski maar eens te gaan opzoe…
Oh wacht nee, …dan besluit hij alle adviezen in de wind te slaan, en met z’n vrienden, therapeuten en/of documentaireteam (bestaande uit Devito en Benning) de corrupte krochten van de onderwereld van Lalaland in te duiken. Want net als in hun grote voorbeeld, blijkt ook hier iets aan de hand met het water van de stad…
Hobbyproject van Hollywood-royalty
Toen ik afgelopen jaar over South Congress in Austin, Texas liep en aankwam bij het prachtige Paramount Theater, kwamen daar net flink wat sterren in limo’s aan voor de wereldpremière van Dungeons & Dragons: Honor Among Thieves. Zo ook Pine, die in real life in niets op Darren lijkt, maar juist een soort zelfvertrouwen uitstraalt dat perfect paste bij een opmerking van een insider, dat hij wel een beetje tot Hollywoods royalty behoort. En dat Poolman dan daar een soort nepo-baby gevolg van is, dat voel je aan alles. Denk namelijk dat het voor ‘niet-Pines’ zo goed als onmogelijk was geweest om dit scenario goedgekeurd te krijgen. Niet dat ik de film slecht vind als die 4.1 op IMDb, maar het is dus zó bij elkaar geraapt, dat leken waarschijnlijk weggelachen zouden zijn met zoveel opzichte verwijzingen.
Maar voor Pine lijkt dit vooral een (geprivilegieerd) hobbyprojectje te zijn geweest, zo van: “Laat ik ook eens op die regiestoel gaan zitten!” En (onbewuste) jaloezie daarover verklaart mogelijk ook een klein deel van die lage overall score. Al zal ik deze film zeker niet hard aanprijzen hoor. Denk dat vooral film-, Hollywood- en/of Amerika-nerds als deze Filmofiel van zulke films houden. Net als ik The Muse toentertijd bij de videotheek (we hadden ‘m op Engelse import!!) enthousiast aanraadde aan zo’n beetje iedereen, maar ook bijna iedereen ‘m terugbracht met de gedachte: “Waarom moest ik deze zien?” Waarna ik dan weer niet begreep hoe ze níet hadden genoten van een James Cameron die angstig voor water langs een zwembad loopt, of een Martin Scorsese die heerlijk rant over film ín een film…
Cast & crew
Zoals ik al zei: Pine lijkt flink wat vrienden en/of bekenden op de set te hebben uitgenodigd. Waarbij de rollen van Devito, Benning, Tobolowsky en ook Leigh toch wel stevige bijrollen zijn, en niet enkel ‘vrienden-cameo’s’. Devito heeft waarschijnlijk weer Henry Winklers rol in Barry (tv) als voorbeeld heeft genomen, en Tobolowsky nu wel echt een stuk meer mag (en mag laten zien) dan in bijvoorbeeld Groundhog Day (hij is daarin Nat Ryerson!). Zelfs z’n naam is dus met een grote knipoog in de film verwerkt, omdat iedereen zijn hoofd zeker kent, maar bijna niemand z’n naam…
En ja, je kunt Poolman ook vrij makkelijk wegzetten als een ego-projectje. Zeker als je die openingsscène ziet, maar de film bevat sowieso best wat ‘zelfverheerlijkingsshots’ van Pine zelf. Nu past dat ergens ook wel in de thematiek van de film, en versterkt het ook ’t overall weirde gevoel dat de film op wil roepen, maar als je al kritisch zou zijn, dan kun je met zulke dingen die kritiek onderbouwen…
Final credits
Want om even m’n enige aantekening na afloop verbatim te tonen: “hobbyproject van Hollywood-royalty en waarschijnlijk relaxte gast Pine die z’n liefde voor Chinatown in een Big Lebowski-jasje gooit en met een lekker sullig ego-mannetje met hoop op een groot hart z‘n verhaaltje vertelt”
Inderdaad: een zin die m’n leraar Nederlands niet zal hebben bekoord, maar na een film als Poolman maak je je daar niet zo druk om hoor.
Aan de andere kant denk ik niet dat Pine een grote carrière als regisseur staat te wachten. Misschien veel later in z’n carrière, maar hier voel je aan veel dat hij het vooral leuk vond, maar niet dat hij echt iets van urgentie voelde om iets te ‘moeten’ uiten. Inderdaad: een probleem dat niet alleen in Hollywood voorkomt, maar mogelijk een teken is van privilege..?