Arcadian (2024)
Ja, in een cynische en/of meer kritische bui zou je dit de “Lidl-versie van A Quiet Place” kunnen noemen, maar in zo’n bui was ik zeker niet, toen ik deze medium-tot-post-apocalyptische ‘horror’ met Nic Cage zag. Ik vond het wel een lekker ‘klein’ dystopisch verhaal dat vrij duidelijk toewerkt naar een best hoopvol en dramatisch einde, en tussendoor via kleine gezichtsuitdrukkingen toont dat de makers wel degelijk ‘begrijpen’ hoe wij mensen in elkaar zitten.
Terwijl die makers dus vooral ervaring hadden als visual fx artist (voor onder andere Oscarwinnaar Everything Everywhere All at Once en The Beta Test) en als scenaristen van zo’n beetje elke foute Nic Cage-film van de laatste tien jaar. Maar ook van het wel succesvolle The Unbearable Weight of Massive Talent, wat eerder dus al toonde dat ze meer kunnen dan ‘fout’. Iets dat ze hier dus ook weer redelijk bewijzen…
Het verhaal
De film opent met iemand (Cage) die in de ogenschijnlijke bijna-ruïnes van onze beschaving op zoek is naar voorraden. Met creatieve sound design leren we vrij effectief hoe z’n situatie is, maar die krijgt nog even een extra dramatische laag als hij bij z’n hideout terugkomt en blijkt dat hij daar een tweetal jongensbaby’s achter moest laten voor z’n scavenger hunt. Na een mooie hereniging springen we vijftien jaar vooruit in de tijd, en zijn Thomas (Maxwell – Sense8 (tv), Popstar: Never Stop Never Stopping – Jenkins) en Joseph (Jaeden – Midnight Special, It, Knives Out – Martell) inmiddels 15-16-jarige jochies, met elk hun eigen karakter…
Hun leven is er één van overdag kan alles, zolang ze maar zorgen dat ze voor zonsondergang thuis zijn op hun landelijke boerderij en alle ramen en deuren snoeihard dichtgesnoerd hebben. ’s Nachts blijken er namelijk nogal wat monsters rond te lopen buiten, en die willen maar wat graag naar binnen. Het duurt even voordat we leren wie/wat die monsters zijn, maar in de tussentijd hebben we ook ontdekt waarom Thomas zo graag naar die boerderij even verderop in de vallei gaat. Daar ontbloeit namelijk een kalverliefde voor Charlotte (Sadie – Saltburn (!!!) – Soverall), en dat brengt hem natuurlijk in levensgevaarlijke problemen.
Als hij namelijk te laat terug komt, moet de veel slimmere Joseph uiteindelijk al z’n vindingrijkheid aanwenden om – samen met pa – niet alleen Thomas te vinden/helpen, maar ook een stand maken tegen die steeds opvallender wordende vijand…
Shaky ongemak
Online krijgt deze film behoorlijk wat kritiek over het schuddende camerawerk, waardoor deze momenteel slechts een 5,5 staat op IMDb. Iets dat mij totaal niet opviel, en in elk geval zeker niet irriteerde. Mijn enige kritiek op deze film is dat het gegeven inderdaad best wel gejat is van die John Krasinski-films, en dat er een paar dingen mogelijk ietwat overduidelijk getoond worden. Maar wat Arcadian interessanter maakt is dat er wel degelijk meer overlevenden zijn dan enkel onze hoofdpersonen, en dat de verhoudingen daarmee best interessant zijn. Daarin lijkt ie mogelijk wat meer op Bird Box of zo, terwijl ik zeker ook wel aan een pareltje als Light of My Life moest denken. The Road daarentegen is een stuk duisterder, want Arcadian toont ergens nog wel iets van licht. Zoals hoe een potentiële broedertwist al in de kiem gesmoord wordt met één regel dialoog, of zoals pa zich uiteindelijk realiseert dat hij z’n belangrijkste taak goed uitgevoerd heeft. Maar misschien is het grootste compliment voor Arcadian wel dat ik nogal wat ongemak voelde richting de eerste ‘confrontatie’ met het kwaad in de film, zo van: “Hey, heb geen zin om deze wereld (nog verder) vernacheld te zien worden!” En dat er dan uiteindelijk in de uitvoering een keer een te grote sprong gemaakt wordt, dat vergeef ik de makers wel. Zeker omdat de film ook vrij goed blijft hangen, beetje alsof ik nog een volgende aflevering wil zien. Want inderdaad: zulke onderwerpen worden normaliter uitgemolken in een serie. Hier is namelijk ook nog heel wat meer te vertellen, en het feit dat ik dat ‘wil’, dat zegt natuurlijk wel wat…
Cast & crew
Net zoals ik zo’n beetje de gehele cast complimenten wil geven. Of misschien de casting director vooral, want zeker Martell past bijna te goed in zo’n rol van schuchter, kwetsbaar jochie dat met vastberaden intelligentie misschien ooit wel een ‘oplossing’ kan gaan vinden. Waarschijnlijk ook de reden dat Jeff Nichols hem ooit castte voor de hoofdrol in Midnight Special, maar ook waarom hij in It ons als kijkers precies genoeg deed meevoelen. Jenkins is overduidelijk de wat ‘hippere’ en socialere van de twee, wat zich ook uit in dat hij als eerste liefde vindt. Vooral die scène waarin op leuke wijze wat exposé plaatsvindt over hoe de wereld zo f&(*ed up is geworden, die werkte wel. Net zoals dus die ene scène waarin die potentiële broedertwist voorkomen wordt. Terwijl Cage zich dus eigenlijk best wel opvallend moet inhouden in z’n rol. Hij gebruikt vooral z’n strenge maar bezorgde vaderblik, maar hoeft niet ‘in the Cage‘ te geraken hier. Ik vroeg me overigens kort af waar ik Soverall van herkende, maar dat dat uit mijn 2023-favoriet Saltburn bleek te zijn, dat was toch wel een aangename verrassing.
Regisseur Benjamin Brewer lijkt als visual fx artist vooralsnog een stuk succesvoller dan als regisseur. Wat hij voor Oscarwinnaar EEAaO precies heeft gedaan weet ik niet, maar hij werkte ook al met één van mijn indie-favorieten (Jim Cummings) aan The Beta Test. Al gaan z’n regiecredits wel een stuk verder terug hoor, maar daarop staan vooral videoclips (waaronder twee voor ene Justin Bieber) en The Trust, één van die foute Nic Cage-films uit m’n intro. En daar werkte hij dus mogelijk voor ’t eerst samen met scenarist Mike Nilon, die als producent zich vooral lijkt te hebben gefocust op Cage’s zogenaamde ‘hypotheek-films’ (zo wil ik films wel eens noemen die voor een acteur 100% zeker als paycheck/werk gezien worden). Denk aan Willy’s Wonderland, Running with the Devil, Vengeance: A Love Story, USS Indianapolis: Men of Courage, Pay the Ghost, Left Behind en Rage. En het was dus Nilon die – mogelijk toevallig? – ook betrokken was bij die Pedro Pascal/Nic Cage/LSD-film (The Unbearable Weight of Massive Talent).
Final credits
Ja, een beetje namedropping is mogelijk wel nodig, want dit is wel degelijk óók een film, die hoe dieper je erin duikt, hoe duidelijker de formule zichtbaar wordt. En dan word ik tijdens dit schrijven wel eens kritischer. Maar dat ben ik dus helemaal niet echt. Daarom ‘schrok’ ik ook best wel van die 5,5 op IMDb. Maar zoals ik al zei: het negatieve in de reacties daar ging vooral over shaky camerawerk dat mij totaal niet opviel. Ik zat er lekker in en voel ‘m nu een paar dagen later nog lekker hangen. Zo goed zelfs, dat het dus wat voelt als een serie die je aan het volgen bent. Misschien een raar compliment, maar het verwoordt wel het beste m’n wat aparte gevoel bij deze redelijke verrassing…