The Beta Test (2021)
Jim Cummings is misschien wel de meest ’toegankelijke’ (onafhankelijke) Amerikaanse filmmaker, die op X/Twitter doodleuk en volledig pretentieloos tips of advies vraagt aan (en deelt met) volgers. Toen ik gisteravond z’n derde film zag – na het fantastische Thunder Road en ’t heerlijk creatieve The Wolf of Snow Hollow – voelde het dus ook een klein beetje alsof ik naar werk van een ‘fijne bekende’ zat te kijken. Natuurlijk beïnvloedt dan mijn oordeel, maar die boost heeft The Beta Test helemaal niet nodig. Het is namelijk een heerlijk scherpe mix van urgente tech scariness en inzicht in (oer)drijfveren van de (onzekere) mens, waaraan ook nog machtswellust, seksverslaving en Hollywood-mores zijn toegevoegd.
Maar dan natuurlijk wél op z’n Cummings gezet, dus met een hoofdkarakter dat op een scherp randje balanceert, waarbij wij als kijker soms ook ongemerkt meegaan in wat hij ziet. Waardoor ik graag een collega-citaat aanhaal: “A down-the-rabbit-hole, daily-life-as-Twilight–Zone digital-age erotic horror film about the sick soul of Los Angeles…“.
Het verhaal
Jordan Hines (Cummings zelf) is een agent in Hollywood, en runt met z’n partner PJ (co-scenarist en -regisseur PJ – American Vandal (tv), Dave (tv) – McCabe) een ogenschijnlijk succesvol bedrijf. Probleem is echter dat wij als kijker vrijwel direct door die altijd-aanwezige-enthousiaste-glimlach heen kijken, want Jordan is inmiddels zó opportunistisch-fake in z’n omgang met mensen, dat ie het zelf ook niet meer door lijkt te hebben. Iets waar z’n verloofde Caroline (Virginia – Jumanji: Welcome to the Jungle, The Death of Dick Long – Newcomb) ook steeds meer last van lijkt te krijgen. Al hoopt zij dat het ‘normale’ huwelijksstress is; ze zitten namelijk zo’n anderhalf tot twee maanden van hun beoogde trouwdatum…
Maar dan ontvangt Jordan een mysterieuze paarse envelop, waarin hij uitgenodigd wordt voor een anonieme seksuele ontmoeting in een hotel, no strings attached (pun beetje intended…). Geïntrigeerd als hij is (zijn ego heeft ook continu bevestiging nodig) besluit hij uiteindelijk wél op de uitnodiging in te gaan, en dat ogenschijnlijk onschuldig ogende geheimpje lijkt de rest van z’n leven wat gestroomlijnder te laten verlopen. Wat het onbewust natuurlijk doet, is dat het Jordan iets van ‘echt’ zelfvertrouwen geeft, waardoor hij niet meer zo hoeft te faken in z’n werk, en dat voelt initieel erg lekker.
Als de paarse enveloppen echter stoppen met komen, zien we direct hoe fragiel Jordans zelfvertrouwen en/of ego is, waardoor hij zelf op onderzoek gaat. Doet hij dat om z’n leven, verloving of sanity te redden, of kan hij het niet verkroppen dat hij nu overduidelijk nul macht heeft in een situatie? Iets wat ook nogal wat impact heeft op hoe hij met z’n personeel omgaat, waarna hij zelfs een heftige (maar eerlijke!?) onthulling doet over mannen in Hollywood…
Onverbiddelijk scherp én hard
Nadat ik gemeld heb dat Cummings volgens mij ook goed ‘afrekent’ met z’n eigen ervaringen in Hollywood (volg hem op één van zo’n socials (Instagram, X) en leer veel over zijn dagelijkse ervaringen), is het mogelijk handig om even een kleine spoiler alert te plaatsen. De manier waarop Cummings z’n hoofdkarakter laat zeuren over hoeveel risico hij loopt om iets verkeerds te zeggen (“Je mag ook niks meer zeggen tegenwoordig!“, maar dan iets anders verwoord) toont een witte-mannen-zelfkennis die ik al m’n mede-witte-mannen graag gun. Want loopt niet iedereen die niet bij de ‘dominante’ groep hoort dit risico vrijwel hun gehele leven??
Cummings zoekt daarnaast verder de grens op, door Jordan zelfs te laten bekennen dat iedere man in Hollywood “…wants to be the new Harvey!“, waarmee hij de ‘aantrekkingskracht’ van die toxische mix van macht en seks(verslaving) op vooral onzekere (witte) mannen toont. En daar wilde ik eigenlijk “mannetjes” typen, omdat het natuurlijk best een zielig (maar voor velen zeer gevaarlijk) type mens is – einde spoiler alert. Een type dat Jordan moeiteloos kan spelen, want ook al toont hij in alles aan dat hij totaal ongeschikt is om leiding te geven aan anderen, komt hij er makkelijk mee weg. Mede ook omdat anderen z’n bullebakgedrag afdoen als “Welcome to Hollywood!“. Met andere woorden: er lijkt nog best een stevige weg af te leggen op dat vlak…
Cast &/= crew
Ja, die kop hierboven bevat geen ‘fout’, want McCabe en Cummings hebben dus niet alleen samen het scenario voor de film geschreven én samen de regie van de film gedaan, maar spelen ook (enkele van) de hoofdkarakters. Nu is Cummings wel onze protagonist, waarbij McCabe vooral z’n bedrijfspartner en uiteindelijk ook vertrouwenspersoon speelt. Waarbij ik vooraf wel een klein beetje huiverig was. Ik was namelijk ‘bang’ dat Cummings een voor mij inmiddels ‘bekend’ type zou spelen. Iets wat natuurlijk ook een compliment is in hoe goed hij vooral in Thunder Road is, maar toch was ik blij dat hij nu juist een hippe Hollywood-agent speelt. Wel één die dus zo onzeker (b)lijkt dat hij vrij makkelijk toont hoe dun het lijntje tussen stressvol hyper en schofterig asociaal is, en hoe vooral z’n omgeving daaronder lijdt. Al zie je ook ontzettend duidelijk zijn zeer aanwezige zwaktes, wat mij dan weer wat cynischer maakt: dit soort types zouden nooit in machtsposities moeten komen. Maar op één of andere manier is de combinatie (witte) man en onbeschaamd opportunisme in onze maatschappij nog altijd een vrij makkelijk scorende combinatie. Nu kan ik een heel relaas over de Native American-term “wétiko” gaan houden, maar klik op die link en zie welk boek mij hiermee voor ’t eerst in aanraking bracht.
Maar Cummings weet, mede door z’n volledig naturel aanvoelende regie, toch weer een nieuw type ‘probleempersoon’ neer te zetten, want wát een makkelijk psycho-te-krijgen kerel is die Jordan. Je zou ‘m bijna zielig gaan vinden. Over PJ McCabe kan ik niet zoveel vinden. Hij maakt hier z’n regiedebuut, waarbij hij als schrijver (en producent) wel al meer ervaring heeft. Maar mogelijk kende/doorzag hij bijvoorbeeld het socialmedia- of Hollywood-insider-gedeelte zó goed, dat Cummings hem daarvoor gevraagd heeft en hem uiteindelijk ook schrijf- en regiecredits heeft gegeven? Je ne sais pas, so to speak…
Final credits
Overigens heb ik het nog amper gehad over die “urgente tech scariness” uit m’n openingsalinea, terwijl dat toch ook wel toont hoe scherp en intelligent de makers zijn. Zeker in hoe ze zien hoe opportunisten hedendaagse algoritmes zó hard kunnen misbruiken, en hoe wij als socialmediagebruikers daar slechts een machteloze dataset in vertegenwoordigen. Al denkt de fake-it-till-you-make-it Jordan in het verhaal daar natuurlijk anders over. Waardoor je als kijker waarschijnlijk ook best graag wél mee wilt gaan op zijn ‘reis’.
Hoe gedoemd die ook wel moet zijn, toch..?