Infinity Pool (2023)
Zoals wel vaker bij een Cronenberg-film (de doorgewinterde filmkijker herkent die stijl direct, al staat deze keer zoon Brandon aan ’t roer) is hetgeen je moet ‘suspenden‘ qua ‘disbelief‘ best wel opvallend (to say the least). Maar zodra je mee gaat in de fantasie van de maker, biedt ook Infinity Pool een heerlijke filering van (een onderdeel van) onze maatschappij. Ik wist vooraf overigens niets meer dan dat Alexander – True Blood (tv) – Skarsgård en Mia – Pearl, X – Goth erin zouden zitten, en dat Skarsgård vooraf ergens liet optekenen hoe hij als een soort baby aan Goths borst terug te vinden zou zijn. Maar in een Cronenberg-film is dat zeker niet zo sexy en/of sensueel als jouw hoofd dat nu mogelijk maakt…
Want damn, wat een lekker weirde film was dít..!
Het verhaal
James Foster (Skarsgård) is een beroemde Amerikaanse schrijver met writer’s block, die met z’n vrouw Em (Cleopatra – Dopesick (tv), The Last Man on Earth (tv) – Coleman) ergens in een fictief Mediterraans resort op vakantie is: alles om effe te ontspannen en hopelijk wat inspiratie terug te vinden. Daarom is het ook niet zo verwonderlijk dat hij nogal gecharmeerd raakt van Gabi (Goth), die hem raakt vanwege haar verrassende ‘fanschap’ van zijn enige uitgebrachte boek. Samen met haar man Alban (Jalil – La terre des hommes – Lespert) lijkt Gabi een heerlijk zorgeloos luxeleventje in het resort te leiden, waarin James steeds meer de ultieme reboot escape denkt te zien.
Verleid om net wat van z’n grenzen over te gaan raakt het stel echter betrokken bij een ongeluk, en aangezien dat fictieve (ei)landje nogal aparte wetten erop nahoudt – ze mogen als toeristen ook helemaal niet van het resort af! – kan James enkel na een wel erg opmerkelijke beslissing onder z’n verantwoordelijkheden uitkomen (zie eerdergenoemde opvallende ‘suspension of disbelief‘).
Een beslissing die echter nogal life-changing gevolgen blijkt te hebben. Waarbij het steeds verder afdrijven van Em misschien wel het minst heftige gevolg is. Een ander gevolg is dat jij als filmkijker behoorlijk los mag gaan qua interpretaties en/of projecties…
Vrijbriefje of ego-killer?
Door de thematiek duurde het niet lang voordat ik natuurljik aan Östlunds Triangle of Sadness moest denken. Maar waar die film voor sommigen mogelijk al wat te ver van hun bed stond qua arthousiness, daar gaat deze film – als een echte Cronenberg – wat meer de lugubere en surrealistische kant op (zie ook de still hierboven). Maar waar pa David – denk Videodrome en Crimes of the Future – vaak het menselijk lichaam als experimenteer-onderwerp kiest, lijkt zoon Brandon zich iets meer op onze ‘ziel’ te richten. Want wat betekent het voor ons zelfbeeld, onze identiteit, als je weg kunt komen met zo’n beetje elke misdaad? En waarom lijkt daarvoor een totale afbreuk van ‘het ego’ nodig te zijn, om zo volledig toe te kunnen treden tot het selectieve clubje zwemmers in het titulaire ‘zwembad’..?
Vragen die natuurlijk geen klinkklaar antwoord krijgen van Cronenberg, maar waar jij als kijker dus wel heerlijk over mag filosoferen…
Crew & cast
De sfeer die over alles heen hangt, maar ook het kleurgebruik en het acteren, dat is allemaal top! Cronenberg weet dat mogelijk wat ’toegankelijker’ te zetten dan z’n beroemde vader, die zowel qua onderwerp als qua setting vaker eigenzinniger is. Brandon zet z’n verhaal namelijk duidelijk in een wereld die we wel kennen (en/of waarin we misschien allemaal wel even willen vertoeven): een luxe resort in een verder onbekend land.
Waarbij hij wel heeeeeeeeeeeel fijn mag leunen op het acteerwerk van Skarsgård en Goth, die allebei spelen met coolheid, waanzin en onvermogen (en veel daar tussenin). Waarin ik vooral steeds meer onder de indruk raak van Goth, die aan de ene kant een enigmatische en behoorlijk opvallende schoonheid heeft (of kan uitstralen), maar net zo makkelijk alle façades loslaat en een bepaalde ‘rotheid’ weet te openbaren. Waardoor haar karakter zowel aantrekt als bijna angstig afstoot, en daarmee speelt Cronenberg vakkundig. Zeker omdat dit ook goed past bij James’ rol, die als schrijver interesse heeft in zeer veel zaken, maar ook in zaken die zijn arrogante mind uiteindelijk behoorlijk te boven gaan en/of op z’n plek zetten. Maar geeft hij uiteindelijk nou volledig toe, of juist op..?
Final credits
Ik zag maanden geleden al een screener van deze film, en verwachtte ook geen Nederlandse release meer. Gelukkig bleek mijn ‘vrees’ niet waar, waardoor iedereen met een voorliefde voor ‘ongemakkelijke kunst’ een nieuw pareltje kan ontdekken. Okay, het is mogelijk wel een parel uit een behoorlijk stinkende oester, maar die specifieke geur komt wel van een kunstenaar uit een kunstenaarsfamilie die bekend staat om hun interessante kijk op zaken die veel van ons liever onderdrukken.
De Cronenbergs hebben gelukkig het lef om niets te onderdrukken, maar eerder en plein public te onderzoeken. Heb je daar energie of tijd voor (en/of zin in), dan is elke Cronenberg-film meer dan de moeite waard. Opvallend extra pluspunt aan deze: de twee uitstekend passende hoofdrolspelers en hun heerlijk rauwe ‘paringsdans’…