Moonrise Kingdom (2012)
Voor fans van Wes Anderson en de fragiele en ontzettend gedetailleerde wereld die hij in z’n films creëert is Moonrise Kingdom een prachtige toevoeging aan z’n oeuvre. Weet niet of hij door deze films méér fans zal gaan krijgen (who cares inderdaad), maar ik heb weer een nieuwe film die zeker in m’n top-25 van ’t jaar gaat komen. Ik vond het wederom gruwelijk fijn vertoeven in z’n weirde wereld, en de film bevat ook nog een heerlijk verhaal over een magische (en (dus?) naïeve) verliefdheid…
Dat niet iedereen Andersons films trekt merkte ik afgelopen dinsdag direct in de sneak-zaal. Gelukkig liepen degenen die (nog) niet de moeite nemen om iets anders (of meer) te zien dan mainstream films vrij snel weg, en daarna kon ik ongestoord genieten. Alhoewel: de wederom minutieus uitgewerkte decors leidden vooral in het begin wel wat af van het narratieve: de openingsscène toont het huis van de familie Bishop (met Bill Murray en Frances McDormand aan ’t hoofd) zoals Anderson dat wel vaker doet: als een soort poppenhuis waar hij met verrassende camerabewegingen doorheen beweegt.
Het andere verhaal, waarmee dat van de Bishops al snel verweven raakt, gaat over een scoutingkamp dat onder leiding staat van scout master Ward (Edward Norton). In het kamp leren kids streng gedisciplineerd om goede burgers te worden (het verhaal speelt zich overigens in 1965 af, onverbloemd vierde-muur-brekend verteld door Bob Balaban in Steve Zissou-achtige outfits), maar dan blijkt dat Sam ‘ontsnapt’ is. Hij heeft een briefje achtergelaten, en al snel blijkt dat Sam niet alleen veel te slim is voor z’n leeftijd (denk aan Max Fisher in Rushmore, maar dan als 12-jarige), hij over aardige overlevingsskills beschikt, maar in het geheim ook een penvriend-verliefdheid heeft opgebouwd met Suzy Bishop. Inderdaad: de dochter van Bill en Frances…
In het avontuur dat volgt kon ik me lekker verliezen, maar ik ben dan ook nogal een makkelijke dromer. En gelukkig ben ik niet de enige, om effe onbeschaamd te jatten van zowel John Lennon als Bill Hicks. Want ondanks dat de wereld die Anderson creëert erg kunstmatig oogt, weet hij er wel iets oprechts menselijks in te stoppen. Misschien wordt de romance tussen Sam en Suzy wel juist daarom zo overduidelijk neergezet, met weinig verhullende dialogen. In de fantasiewereld van Anderson werkt dit verbazingwekkend goed. Maar mogelijk is dat dromerige wel een metafoor voor kalverliefde zelf, en waarschijnlijk ook voor jeugdige onschuld. De film speelt zich ook nog eens af op ’n eiland, met erg stereotype en imperfecte volwassenen, en de twee zijn op zoek naar een eigen plekje waar ze samen kunnen zijn. Verder denken ze niet. Ze weten dat ze er niet mee ‘weg’ komen, maar dat houdt ze geen seconde tegen.
Dat Suzy gedurende ’t avontuur wat agressiviteitsissues toont deed me even denken aan Fantastic Mr. Fox, maar een andere film waar ik kort aan dacht was Where the Wild Things Are. Uiteindelijk een compleet andere film, maar met wel degelijk raakvlakken. De fijnste ‘herkenning’/link die ik legde was echter dat ik in het eerste deel van de film een paar keer aan Franse nouvelle vague-films moest denken, waarin een jongen, een meisje en een pistool vaak een ‘onverantwoord’ subversief avontuur beleven. M’n glimlach was dan ook gruwelijk breed toen Sam en Suzy op ’n gegeven moment een hilarisch dansje deden op Françoise Hardy’s Le temps de l’amour, een nummer waarvan ik nog steeds niet kan geloven dat het niet zo uit een Godard-film komt…
Nee, ik zal niet al te veel meer typen. De film blijft ontzettend fijn ‘hangen’ in m’n hoofd, en ik wil ‘m zeker vaker gaan zien, want ik verblijf graag in Andersons wereld. Hij neemt ons in deze ogenschijnlijk vrij autobiografische film mee in z’n fantasierijke herinnering aan z’n eigen eerste liefde (hij vertelde in ’n interview ergens dat het meisje waarop hij Suzy baseerde zich nooit bewust is geweest van zijn aanbidding), en daar wil ik ‘m hartelijk voor bedanken. In de tags hieronder zie je overigens dat er naast Murray, McDormand en Norton nog een flink aantal andere topacteurs voorbij komen, waarbij ik vooral de twee kids wil complimenteren…
De Zien had m vanavond in de sneak.Het zal niet iedereeens film zijn maar de reacties uit de zaal waren doorgaans positief.
Mijn film was het in elk geval wel.Hij zet een eigen wereld neer ook nog eens afgespiegeld in een scouting op een faraway eiland.
Gewerkt word daarnaast met een reeks topacteurs.