Ja, deze film had me al toen ik de trailer een paar maanden geleden zag, en toen ik gistermiddag het depressieve herfstweer wilde ontvluchten bleken de vrij hoge verwachtingen die de trailer opriep volledig ingelost te worden. Crazy, Stupid, Love. is een romantische dramedy die natuurlijk op grote lijnen wel voorspelbaar is, maar de oplossingen die gekozen zijn in de dramatische afwikkeling tonen wel dat er tijd is gestoken in het beter-dan-gemiddeld-in-Hollywood na te denken…
In het kader van: “hoe gevarieerd kunnen opeenvolgende films zijn?” keek ik na het ‘klassieke’ Io sono l’amore gisteravond Easy A, een highschool komedie die niet alleen het gewenste vermaak (en diverse schaterlachen) opleverde, maar die ook verrassend goed en best scherp was. Is het een hommage aan de anderhalf jaar geleden overleden John – Ferris Bueller’s Day Off, Weird Science, The Breakfast Club – Hughes, want ergens voelde het wel als een 80-ies komedie..?…
Wat zegt het over een film als ik ‘m in één weekend DRIE keer gezien heb? Ten eerste: ik heb me kapótgelachen, zelfs de derde keer best wel. Ten tweede: de film hoeft niet te ‘marineren’ voordat je ‘m door hebt; als in: het is geen Shutter Island natuurlijk… Ten derde: als voormalig zombiefilm-coproducent weet ik hoeveel fun het is om blood&gore te maken, en mijn god, wat hebben ze tijdens het maken van Zombieland…