Allereerst: Blonde is een erg opvallende en ook bijna hels-heftige vertelling, die daarin wel wat raakvlakken heeft met Elvis. Ik vond Blonde bloody indrukwekkend, maar wil wel wat voorbehouden maken. Zeker omdat niet iedereen deze film trekt en/of aan kan, verwacht ik. Mensen met bijvoorbeeld een abortus-trauma, die raad ik deze film niet aan. Maar ook mensen die niet mee willen/kunnen gaan in heftig depressive en/of suicidal tendencies vermijden deze film beter. Okay, nu die serieuze mededelingen…
Tijdens het kijken van deze Netflix-film (in een (airco)bioscoop!) vroeg ik me – lichtelijk arrogant misschien – bijna letterlijk af of de Netflix-bonzen mij gehoord hebben, over die ‘interessant concept, slechte uitvoering‘-kritiek op twee van hun laatste ‘Netflix originals‘ (Spiderhead en Windfall). Hier is het concept namelijk helemaal niet zo interessant, maar de uitvoering is zeker niet slecht (wat motivatie- en geloofwaardigheidsproblemen daargelaten). Maar origineel is het allemaal niet, want heb nu het gevoel dat…
Er zit iets ironisch in het feit, dat een film – waarvan de première vanwege een wereldwijde pandemie meerdere keren is uitgesteld – zelf over een villain gaat die een wereldwijde pandemie wil veroorzaken. Maar daardoor kreeg ik bij Daniel Craigs prachtig-emotionele afscheid van deze legendarische rol ook de wat absurde gedachte, dat het bijna lijkt alsof producent Barbara Broccoli achter de coronapandemie zit. Want voor iemand die in een corona-complot gelooft: weet je zeker dat…
Knives Out is een vermakelijke whodunnit die vooral gewaardeerd zal worden door plot-puzzelaars. Want naast een ongelooflijke topcast (met Daniel Craig, Jamie Lee Curtis, Michael Shannon, Christopher Plummer, Chris Evans, Ana de Armas, Don Johnson, Lakeith Stanfield, Toni Collette én Frank – Yoda – Oz..!) is deze nieuwe van regisseur-scenarist Rian – Brick, Looper, The Last Jedi – Johnson niet veel meer dan een ingewikkelde verfilming van een Cluedo-spelletje. En al zou Daniel Craigs overdreven zwaar…
Is het ’t geweldige respect voor dé vraag uit het origineel of het feit dat er nog zoveel dingen in m’n hoofd broeden dat dit schrijven mogelijk veel te vroeg komt? Is het de ’trots’ die ik voel vanwege de geweldige doorbraak van ‘onze’ Silvia in Hollywood of het werkelijk overweldigende visuele spektakel? Of is het de gruwelijk interessante materie, die nét wat toegankelijker lijkt dan in het origineel, wat ik in dezen niet echt…
Ik las een mooie oneliner over deze film, die ook best aardig mijn kritiek samenvat: “War Dogs barks, but doesn’t bite.” Ik vermaakte me namelijk best wel met deze film, waarvan ik de trailer gelukkig niet serieus gezien had (ik verwachtte dus geen komedie “van de maker van The Hangover-trilogie“, zoals een teleurgestelde vrouw naast me dat wel deed). Ik was ook aangenaam verrast dat in de eerste alinea van het script al de megascherpe en gruwelijk…