Check regisseur Osgood – Longlegs (!!) – Perkins’ eigen minirol in The Monkey (zie hier rechtsonder), en je begrijpt waarschijnlijk direct de mate van ‘quatsch’ die je in deze film moet kunnen accepteren om heerlijk te genieten. Denk Bubba Ho-Tep meets Final Destination meets Child’s Play. Al mag je het titulaire trommelaapje in dit verhaal schijnbaar nooit “speelgoed” noemen, want dat is het écht niet. Althans, niet voor geestelijk ‘gezonde’ kinderen… En of de zoon…
Soms wordt mij wel eens ‘verweten’ dat ik té kritisch ben, of enkel arthouse-films wil zien. Iets dat ik kan begrijpen – veel mensen hebben aan het eind van een stressvolle werkdag vooral zin in ‘vluchtvermaak’ – en iets waar ik natuurlijk rekening mee móet houden, wil jij iets aan mijn recensies hebben. Daarom meld ik ook graag, dat ik op momenten net zoveel zin heb in lekker escapisme hoor. En dat is exact wat…
Gebaseerd op Elijah Walds boek Dylan Goes Electric vertelt A Complete Unknown precies dát: waarom het zo’n huge issue was toen Bob Dylan ergens in 1965 besloot z’n akoestische folk-gitaar abrupt in te ruilen voor een elektrische. Iets dat hier in Nederland mogelijk helemaal nooit zo’n groots ‘nieuws’ was, maar in die veel grotere Amerikaanse live-music-scene dus wel. Daarnaast is Dylans invloed op de geschiedenis van de (pop)muziek natuurlijk niet te onderschatten, dus muziekliefhebbers zullen ook…
Hoe noem je het, als je vooraf weinig zin hebt (ondanks dat je allang weet hoe goed de hoofdpersoon ’tegen’ z’n imago in speelt?), en achteraf de kritiek behoorlijk voelt aanzwellen, terwijl je je gedurende de filmervaring best goed vermaakte? Dit is in elk geval mijn beleving van Heretic, met een wederom zeer fijne Sophie – Companion – Thatcher: een leuke spiri-puzzel die zeker wel interessante thema’s raakt, en daardoor als film voor de meesten…
Door m’n bijna volledige onbekendheid met Hawaiiaanse (ontstaans)mythes was de eerste Moana een heerlijk, visueel overweldigend spektakel mét interessante coming-of-girlpower-age thematiek. Maar door diezelfde onbekendheid vroeg ik me bij deze sequel wel af of dit ‘way more out there‘-verhaal een respectvolle vertelling van zo’n onbekende mythe was, of vooral een poging om in hetzelfde realm gewoon een verhaal te creëren waar de animatoren en liedjesschrijvers hun talenten omheen mochten vouwen, met vooral het doel om te…
Als ik vertel waar Companion een best duidelijke hommage aan is, dan verklap ik eigenlijk een plotelement dat de meesten buiten mij waarschijnlijk voorafgaand al wisten. Ik kijk nu de trailer en ja hoor, daarin wordt de twist gewoon direct volledig getoond. Dus okay, hoef ik me dan ook niet in te houden..? Nee, ik ga hier verderop (na een “spoiler alert”) pas dieper op in. Wat ik hier wél al kwijt wil, is dat…
Sow, ik wist vooraf dus niet dat deze nieuwe van Luca – Call Me by Your Name, Suspiria, Challengers – Guadagnino was gebaseerd op een roman van William S. Burroughs. En als je Burroughs’ werk kent, dan weet je dat het wel eens naargeestig, drug infused en plottechnisch ‘fluïde’ kan gaan worden. Koppel dat aan het feit dat Daniel Craig deze rol ‘gebruikte’ om in één klap van z’n macho-Bond-imago af te komen én het feit…
De maker achter de geweldige documentaires Senna en Amy komt nu met een als science-fiction verpakte waarschuwingsdocumentaire, die wat mij betreft nogal leed onder precies de gekozen vorm. Het sci-fi-verhaal is te ‘plat’ om je betrokkenheid te vergroten, en de overduidelijk wordende focus op precies onze afgelopen 15-20 jaar veroorzaakt qua filmverhaalbalans voor nogal wat ‘problemen’, wat waarschijnlijk ook de reden is voor die lage online beoordeling. Al kan de film ook wel lijden onder…
Zo, dat was één van de meer opmerkelijke bioscoopervaringen in tijden. Al moest ik me daarvoor wel even over m’n weerstand tegen ‘klootzak-hoofdpersonen’ heen zetten. Maar de keuze van Robbie Williams om zichzelf als CGI-aap te laten vertolken pakt om een paar reden ook erg positief uit. Allereerst kun je nu wel voorspellen dat we binnenkort geen B- of C-acteurs meer in grote films gaan zien (die kunnen namelijk geloofwaardig vervangen worden door CGI), maar…
Jammer dat m’n ‘niets willen weten vooraf’ ietwat in de weg zat hier, want ik vroeg me dus – volledig nutteloos en zelfs disfunctioneel – de hele film af of het nou wel of niet over het waargebeurde conclaaf rondom de verkiezing van de huidige paus (Franciscus) ging. En dat leidde me dus af van de vele intriges en thrillerachtige samenzweringen (en sound design!) van deze in m’n hoofd steeds beter wordende Golden Globe-winnende film…
Yes, het lijkt wel alsof die ooit trotsmakende Nederlandse progressiviteit terug is onder de naam “een film van Halina Reijn“. Want hoe ‘groots’ deze Amerikaanse productie ook is – inclusief topacteurs als Nicole Kidman, Antonio Banderas en Harris (Triangle of Sadness) Dickinson – Reijns scenario is van een vrijheid waar wij Nederlanders ooit bekend om stonden (totdat ook hier de meer conservatieven met angsttechnieken de macht teruggrepen?). Babygirl is namelijk een heerlijk gedurfde, ontzettend progressieve…
Toen een vriendin vroeg waarom ik deze film wilde zien en waar ie over ging, was m’n eerlijke reactie: “Nou, er hangt zo’n goede buzz omheen, van de ‘juiste’ mensen, dus dan wil ik vooraf niets weten. Zeker niet over het plot!” Nu ik hem gezien heb, vraag ik me af hoe ‘groot’ ik het deel van m’n beleving moet maken, dat betrekking heeft op de huidige staat van het joodse volk. Of vooral die…