Spider-Man: No Way Home (2021)
Moet eerlijk toegeven dat ik wat lichte tegenzin voelde bij wéér een Spider-Man-film. Maar waarschijnlijk was ik daardoor behoorlijk en blij verrast met Spider-Man: No Way Home. Heel anders dan de trailer deed vermoeden, en gezien de meerdere hoorbare ‘nerdgasms‘ (euforie-orgasmes) van échte Marvel-nerds was de film voor hen volgens mij “De beste ooit!“. Ik was dus onder de indruk, omdat de reden voor mijn lichte tegenzin juist heerlijk functioneel wordt ingezet, waardoor ‘alles’ ineens bij elkaar gebracht werd.
En om de vergelijking van Scorsese/Villeneuve met pretparken wat door te trekken: het Marvel Cinematic Universe wordt inderdaad een soort serie van pretpark-attracties. Maar dan wel een serie die een steeds groter ‘supergeheel’ begint te worden; alsof je er – na ritjes in De Baron, Python en Joris en de Draak – bijvoorbeeld ineens achter komt, dat die ritjes gezamenlijk één bijna ongelimiteerd verhaal vertellen…
Het verhaal
De film opent met de mededeling waarmee Spider-Man: Far From Home eindigde, namelijk met de onthulling dat Spider-Man en Peter Parker (Tom Holland) één en dezelfde persoon zijn. Iets wat door de Alex Jones-/Tucker Carlson-achtige media-demagoog J. Jonah Jameson (J.K. Simmons) op zijn Fox-achtige The Daily Bugle-kanaal direct wordt aangegrepen om alles en iedereen op Peter en May (Marisa Tomei) af te sturen. Maar Peter wilde net met vriendinnetje MJ (Zendaya 😍) en z’n beste maat Ned (Jacob Batalon) hun eindexamen gaan halen om dan gezamenlijk naar M.I.T. te gaan.
Helaas werpt Jamesons haatcampagne z’n vruchten af, en als niet alleen Peter, maar ook MJ en Ned niet worden toegelaten, besluit Peter nogal snel tot iets drastisch: hij vraagt Doctor Strange (Benedict Cumberbatch) om een spreuk, zodat iedereen vergeet dat hij Spidey is. Daarbij gaat echter wat mis, waardoor er wat ‘dimensionale scheuren’ ontstaan, en Peter ineens oog in oog staat met een aantal bad guys uit een aantal eerdere Spider-Man-franchises.
Inderdaad: mogelijk gaan bij niet-kenners nu al aardig wat hoofden spinnen, maar het betekent in elk geval, dat Peter/Spidey alles op alles moet zetten om de gevolgen van z’n puberale acties teniet te doen. Maar lukt hem dat wel alleen..?
Multiverse de gekste!
Doctor Strange zegt het in de film letterlijk, dat het multiversum een concept is waarvan we eigenlijk te weinig begrijpen. Maar dat opent dus ook deuren, om de verschillende Spider-Man-franchises aan elkaar te koppelen. Terwijl die meerdere franchises vooraf juist die weerstand opriepen bij mij. Dus dat hier een meer dan bevredigend antwoord op gevonden is, dat maakt deze film sowieso al geslaagd voor mij. Daarnaast bevat de (verplichte) tijdens-de-credits-scène een karakter dat deuren naar een zeer gevulde toekomst van het Marvel Cinematic Universe wagenwijd openzet, al zal ik natuurlijk niet verklappen welk karakter dat is. Ik voelde wel een glimlach op m’n gezicht verschijnen, toen ik hierdoor Carice van Houtens Zwartboek-karakter “HOUD HET DAN NOOIT OP..!!??” in m’n hoofd voorbij hoorde komen. En die glimlach betekent dus, dat ik dat helemaal niet zo erg vind. Ergens wel bewondering voor hoe ‘ze’ dit nu opgelost hebben (terwijl en/of juist doordát ik de kritiek hierop ook zeker begrijp). En om in die pretpark-vergelijking te blijven: ik vind het ook helemaal niet zo erg om elke zomer ‘verplicht’ met m’n neefjes en nichtjes naar de Efteling te moeten hoor…
Daarnaast moet onze protagonist aan het eind van de film z’n ‘identiteit’ wel lichtelijk opgeven, wat spiritueel gezien ontzettend interessante gedachtes bij me op riep. Al moet je daar verder niet te diep bij nadenken hoor, want dat doet de film ook niet.
Cast & crew
Nu weet ik niet of de geruchten waar zijn, dat Tom Holland en Zendaya in real life daten, maar ik vond het wel ‘fijn’ om haar met zo’n open blik te zien. In het geweldige Euphoria, het magnifieke Dune en het interessante Malcolm & Marie zie je haar vooral mysterieus wezen met haar licht samengeknepen (of ‘stonede’) ogen, maar hier viel het me dus op, dat ze veel meer straalt. En daarom werkt hun chemie als puber-stelletje (ze zijn beiden overigens al 25) misschien wel extra goed. Verder zijn de meeste acteurs inmiddels zo gewend aan hun rollen – waarin ze zich overigens ook niet bovenmatig hoeven in te spannen – dat er weinig op aan te merken valt. Jacob Batalon vervult de rol van ambitieuze sidekick meer dan voldoende, terwijl ik eigenlijk een – SPOILER ALERT – moet plaatsen als ik het over Andrew Garfield en Tobey Maguire ga hebben. Ja, niet alleen hun Spider-Man-franchises komen terug, maar hun Peter Parkers dus ook! Waarbij er bij Maguire wel een grapje over z’n leeftijd wordt gemaakt, terwijl Garfield (onlangs nog geweldig in Miranda’s tick, tick… BOOM!) echt wel van de overige Peters wil/móet horen hoe “amazing” hij is (natuurlijk een grap inzake zijn “The Amazing Spider-Man“-films). Eigenlijk was het nóg vetter geweest als ook Shameik Moore – de zwarte Spider-Man uit Spider-Man: Into the Spider-Verse – voorbij was gekomen, al hintte Jamie Foxx’ Max Dillon daar wel naar – EINDE SPOILER ALERT.
Regisseur Jon Watts stond ook al aan het roer bij Spider-Man: Homecoming en Spider-Man: Far From Home, en ik zie nu pas, dat “thuis” in alle drie de titels voorbijkomt (al kan ik “thuis komen” thematisch gezien niet echt ontwaren in deze trilogie). Het scenario is overigens geschreven door het duo dat ook bij die eerdere Watts-Spider-Man-films betrokken was, al waren Chris McKenna en Erik Sommers eerder ook al betrokken bij Ant-Man and the Wasp, Jumanji: Welcome to the Jungle en The Lego Batman Movie. Ook schreven ze meerdere afleveringen van de serie Community.
Final credits
Wat me overigens ook opviel, is dat de film me emotioneel best aardig raakte. Nu (b)lijkt dat de laatste tijd niet zo moeilijk, en ik bedoel het ook 100% als compliment. Verder blijven de echte liefhebbers natuurlijk zitten tot ná de aftiteling, want de na-de-credits-scène is een soort trailer van iets wat nog komt, en waarin nóg meer Marvel-films en -series gekoppeld worden. Natuurlijk is dat ‘slechts’ plot-puzzelen, waar ik normaliter best kritisch op kan zijn, maar hier kreeg ik een best fijn “It’s all connected!“-gevoel bij.
Ja, ik verwacht dat fans van het Marvel Cinematic Universe deze film keihard zullen omarmen. Momenteel krijgt ie op IMDb ook maar liefst een 9,2, waarmee hij op nummer 19 in de Top 250 aller tijden staat. Nu gebeurt zoiets wel vaker met zeer populaire Hollywood-films, en dan ‘herstelt’ die Top 250 zich uiteindelijk ook wel weer, maar het zegt natuurlijk wel degelijk iets..!