Moet eerlijk toegeven dat ik wat lichte tegenzin voelde bij wéér een Spider-Man-film. Maar waarschijnlijk was ik daardoor behoorlijk en blij verrast met Spider-Man: No Way Home. Heel anders dan de trailer deed vermoeden, en gezien de meerdere hoorbare ‘nerdgasms‘ (euforie-orgasmes) van échte Marvel-nerds was de film voor hen volgens mij “De beste ooit!“. Ik was dus onder de indruk, omdat de reden voor mijn lichte tegenzin juist heerlijk functioneel wordt ingezet, waardoor ‘alles’ ineens…
Spider-Man: Far from Home is de eerste Marvel-film nadat de Avengers dus eigenlijk hun eindstrijd hebben geleverd tegen Thanos (zie Avengers: Endgame), waardoor deze film primair gemaakt lijkt/leek om de commerciële potentie van Marvel nieuw leven in te blazen. Die wat cynische houding hield ik de hele film in m’n achterhoofd, totdat een tijdens-de-credits-scène toonde dat deze film ook een heel ander doel had. Mogelijk begrijp je hier nu nog niets van (wees gerust: hieronder…
Of het nu de goed invoelbare motivatie van de bad guy was, de fijne ‘high school-dynamiek’, de naadloze inpassing in het Avengers-universum, het spel van Tom Holland of de hommage van de getalenteerde regisseur van Cop Car aan John Hughes-films als Ferris Bueller’s Day Off en The Breakfast Club; ik vond Spider-Man: Homecoming een erg fijne film, zeker in dit genre. De Amerikaanse ‘fanboys’, die naast me erg vaak maar ietwat overdreven hard in een deuk lagen,…
Vanaf de begincredits is al duidelijk dat Cop Car geen standaard formulefilm is, en de film boeide me van begin tot eind behoorlijk. Ergens is het de ultieme avontuurlijke jongensfantasie, die mij (als ‘volwassene’) af en toe wel wat ‘bezorgd’ deed zijn, mede omdat onze jonge hoofdrolspelers, vanuit een combinatie van stoer doen/groepsdruk en naïviteit, niet helemaal door hebben wat ze allemaal aan het doen zijn. Dat dat in hun wereld allemaal wel geloofwaardig blijft is…