Ant-Man and the Wasp: Quantumania (2023)

Direct na de heerlijke ‘after the credits’-scène van Ant-Man and the Wasp: Quantumania merkte ik dat ik voor ’t eerst Scorsese’s theme park-vergelijking over Marvel-films écht begreep. Aan de andere kant direct gevolgd door: “Ja master-of-cinema (én boomer), daar heb je helemaal gelijk in. Maar theme parks zijn niet voor niets ook mega-populair hè, dus dit is wel degelijk vermakelijk, misschien ook wel juist omdat je na afloop vrijwel alles direct weer mag vergeten…” En…

Dark Waters (2019)

Ik heb wel een idee waar de noodzaak vandaan komt, om de rotheid en/of corruptie van vooral het Amerikaanse rechtssysteem/samenleving te belichten in films, maar het valt me dus vooral op dat – na Just Mercy en Bombshell – dit al de derde film in een week tijd is, die een schofterig verhaal voor het voetlicht brengt. Zou het positieve aan het Trump-presidentschap zijn dat nu echt niemand meer kan ontkennen dat de VS inmiddels…

Midsommar (2019)

Na z’n geweldig creepy doorbraak Hereditary was m’n eerste reactie na het zien van Ari Asters nieuwste: “Oeh, gelukkig was ie niet zo bloody freakin’ eng als Hereditary, maar deze heeft ook wel wat meer tijd nodig om te ‘landen’, want initieel lijkt ie best plat…“Vier dagen later zit Midsommar echter nog zo goed in m’n hoofd – deels vanwege het realistische ‘documentaire-gevoel’ dat de film biedt – dat ik het ook best prettig vind…