De twijfel was aardig aanwezig voordat we naar de sneak preview van Bumperkleef gingen, maar een interview met de in mijn woonplaats geboren regisseur (en ’t feit dat ik me best ook ‘schaam’ dat ik Jezus is een Palestijn nooit gezien heb) trok me over de streep om toch te gaan. En wat bleek: wat een heerlijke 80’ies-Nederlandse-thriller-vibe heeft deze film zeg, en qua spanning werkt de film best goed. Ondanks het ietwat theatrale spel…
Okay, ik moet nu opletten met al té enthousiast te zijn over deze onverwacht leuke horror-komedie, want mogelijk waren mijn lage verwachtingen – mede na het zien van die ‘dertien-in-een-dozijn-horror’-trailer – ook wel deels verantwoordelijk voor mijn verrassend positieve beleving. Al werd de gehele sneak preview-zaal volgens mij goed vermaakt, afgaande op de niet-sporadische lachsalvo’s die te horen waren. Deels om de horror-thriller-spanning weg te lachen, maar zeker ook omdat de film de juiste balans…
Wauw, wat blijft dit regiedebuut van Halina Reijn geweldig hangen zeg. Niet alleen omdat de film risico’s durft te nemen en weinig met de paplepel ingiet, maar zeker ook door Carice van Houtens en Marwan Kenzari’s bewijs dat ze internationaal ook aardig richting de top gaan. Voor iedereen die angst had dat door #metoo films minder risicovol zouden worden: Reijn bewijst hier het tegenovergestelde. En het aparte: qua niveau is Instinct bijna on-Nederlands ‘goed’ (zijn…
Het is lang geleden dat ik zó onder de indruk was van een film, en nog langer geleden dat ik wilde dat de film zou stoppen, zodat ik met m’n applaus kon beginnen..! Wat een ontzettend goede film is Joker zeg, met een megalomaan-goede Joaquin Phoenix (die weer bewijst één van de heersende acteerkoningen te zijn), maar vooral een film die me dingen liet voelen waarvan ik niet zeker was of ik die wel ‘mocht’…
Verwacht van Ad Astra “vette science-fiction” en je zult waarschijnlijk teleurgesteld de zaal uitlopen. Verwacht je echter een mooi klein menselijk drama, verpakt als science-fiction – denk Moon of High Life – dan beleef je deze film een stuk bevredigender. Genoeg om nog lekker over na te mijmeren, al trachtte die hypermoderne 4DX-zaal waarin ik de film zag – met heftig bewegende stoelen, wind, ‘regen’ in je gezicht en rook in de zaal – er…
Direct na afloop typte ik: “Is dit niet ‘gewoon’ Almodóvars Roma?“, waarbij ik wel iets van frictie voelde, omdat dat mogelijk wat zeurderig klinkt. Misschien doet “Roma meets Cinema Paradiso” deze film – met een schitterende Antonio Banderas in z’n moerstaal – beter eer aan. Al moet ik bij die initiële vergelijking wel melden, dat ik van Iñárritu’s ode aan de vrouwen in z’n leven wel meer onder de indruk was, dan van Almodóvars meer…
Een geweldige Jennifer Lopez, heerlijke energie, de regisseur van het ontwapenende Seeking a Friend at the End of the World en een meer dan interessant onderwerp. Maar toch bleef ik uiteindelijk met een wat wrange nasmaak achter. Of dat komt omdat mijn beeld van vrouwen (en/of ‘vrouwelijke energie’) gewoon te mooi/romantisch is, dat weet ik niet, maar uiteindelijk heeft de film een nogal cynische boodschap. Deze schopt de motivatie van onze hoofdpersoon in mijn ogen…
Zo onduidelijk als de exacte setting van Monos ook bedoeld is, om aan te geven dat de film universele thema’s behandelt, zo enorm verrassend breed is de cast & crew opgebouwd. Waar je enkel onbekende en/of debuterende locals verwacht, herken je ineens acteurs uit I, Tonya en The Kings of Summer. Of je ontdekt dat de geweldige muziek gemaakt is door degene die ook de musical sccore van Scarlett Johanssons Under the Skin componeerde, of dat…
25 Jaar geleden zag ik Pulp Fiction in de Calypo-bioscoop in Nijmegen voor fl. 19,40 (ik bewaar, met grote uitzondering voor echt slechte films, m’n bioscoopkaartjes nog altijd, vandaar dat ik dit nog weet), en die film inspireerde me om eindelijk echt ‘iets met film’ te gaan doen. Best toevallig zat ik de afgelopen tijd wat in een ‘scenarioschrijf-ambitie-crisis’, behoorlijk vergelijkbaar met wat Leonardi DiCaprio’s karakter overkomt in Once Upon a Time … in Hollywood.…
Oscarwinnaar en top-documentaire-maker Asif – Senna, Amy – Kapadia kreeg de beschikking over zo’n 500 uur aan niet eerder gezien videomateriaal over Diego Maradona, alom gezien als één van de drie beste voetballers ooit (althans: in het pré-Messi tijdperk). Maar Maradona is voor filmmakers veruit de interessantste van het trio Pelé-Cruijff-Maradona, juist vanwege alle problemen en het grote drama in z’n leven. Al belicht Kapadia – mogelijk vanwege de inhoud van het beeldmateriaal – eigenlijk…
Na z’n geweldig creepy doorbraak Hereditary was m’n eerste reactie na het zien van Ari Asters nieuwste: “Oeh, gelukkig was ie niet zo bloody freakin’ eng als Hereditary, maar deze heeft ook wel wat meer tijd nodig om te ‘landen’, want initieel lijkt ie best plat…“Vier dagen later zit Midsommar echter nog zo goed in m’n hoofd – deels vanwege het realistische ‘documentaire-gevoel’ dat de film biedt – dat ik het ook best prettig vind…
The Dead Don’t Die is een sterk zelfbewust knipogende zombie-komedie van meesterregisseur Jim – Only Lovers Left Alive, Broken Flowers, Down by Law – Jarmush, met een paar zulke ‘in your face‘-boodschappen, dat die overduidelijkheid mij wat weifelend/achterdochtig maakt. Want wil hij nou ‘meer’, of wilde hij enkel de ultieme ‘knipoogfilm’ maken, wars van alle conventies over heldendom e.d.? Overigens kan The Dead Don’t Die ook de geschiedenis in gaan als de film waarin held…