Nightbitch (2024)
Ik weet totaal niet wat de achtergrond van Marielle Hellers lekker rauwe blik op moederschap is, maar Nightbitch voelt vooral aan als film over iemand die die roze mama-wolk nou eindelijk eens zo eerlijk mogelijk wil tonen én becommentariëren. Daarin heeft Heller overigens wel voor een dierlijke metafoor gekozen die mij niet direct 100% duidelijk was, maar het lijkt wel dat ze wil tonen hoe onze dierlijke instincten niet altijd matchen met onze gewenste, beschaafde voorkomen.
Waarbij de vrouwelijke makers gelukkig ook tonen dat ze de onmacht van vaders/mannen in zulke situaties niet makkelijk veroordelen, waarbij ik me een ooit zelfverzonnen term hierover herinnerde. De strekking daarvan: wanneer moet je als man je bek houden, en wanneer moet je dus schijnbaar wel reageren op wat je tussen de regels door zou hebben moeten lezen, horen of aanvoelen..?
Het verhaal
Vrij snel in het verhaal leren we – door een pijnlijk eerlijke voice-over bij een gefantaseerde scène – dat ‘Mother’ (Amy – American Hustle, Arrival, Nocturnal Animals – Adams) het moederschap nogal zwaar vindt. Maar juist door dat als gedachte-scène te brengen – waarna we overgaan naar hoe het gesprek zich in real life voortzet – merk je direct een rauwe eerlijkheid over moederschap die je niet vaak ziet. We zien haar met tegenzin met ‘Baby’ (gespeeld door tweeling Arleigh en Emmett Snowden) tussen andere moeders zitten bij een babyboekenclub, en ze walgt echt aardig van de gemaakte vrolijkheid daar. Langzaam komen we erachter dat ze als stay-at-home mum haar carrière als kunstenares vaarwel heeft gezegd, puur om dat kleine manneke zo goed mogelijk op te voeden.
Waar ik best lang dacht dat ze ook single was, bleek ze wel degelijk getrouwd. ‘Husband’ (Scoot – Monsters, Killing Them Softly, A Complete Unknown – McNairy!!!) lijkt echter een soort traveling salesman die op maandag vertrekt en dan op vrijdag weer terugkomt. Hij heeft ook totaal niet door hoe zwaar z’n vrouw het heeft, en als kijker begreep ik hem daarin wel. Tot het moment dat Mother een reünie heeft met haar oud-kunstenaars-collega’s (dat wringt ergens toch, om kunstenaar zijn als ‘werk’ te zien?), want het contrast met die (New Yorkse?) kunstenaarswereld is best enorm. Al hoorde je eerder ook al de verbazing van andere moeders, toen Mother vertelde dat ze ooit in MOMA geëxposeerd had…
Maar hoe kan ik nu al twee alinea’s over het verhaal geschreven hebben, zonder die surrealistische verhaallijn te benoemen, waarin Mother ’s nachts langzaam lijkt te veranderen in een soort weerhond (nee, geen weerwolf), en dus mogelijk wel haar dierlijke moedergevoelens móet accepteren, om uiteindelijk vooruit te kunnen..?
Acceptatie..?
Ja, terwijl ik dit allemaal typ, lijkt steeds duidelijker te worden dat de film thematisch over dat accepteren gaat. Zoals acceptatie natuurlijk in zo’n beetje elke situatie in je leven een vrij nuttige ‘oplossing’ is. Want is daarom Mothers reactie er ook niet één van paniek, als ze merkt dat er iets best wel goors uit die pijnlijke bult op haar onderrug komt? Ik zou namelijk nogal flippen als mij zoiets zou overkomen. En natuurlijk is het film, dus dan hoeft Mothers beleving niet ‘realistisch’ te zijn, maar ergens lijkt het alsof het voor haar niet zó raar is, als dat het voor een niet-filmkarakter zou zijn. Haha, begrijp je nog wat ik bedoel?
Daarnaast zit er natuurlijk ook echt wel een reden achter dat de hoofdkarakters geen namen hebben. Dat maakt zo’n verhaal archetypischer, en heb je als maker ook de mogelijkheid om net iets ‘verder’ te gaan.
Crew & cast
En die maker is Marielle Heller, die de debuutroman van Rachel Yoder naar het witte doek bracht. Nu even een zijstap, die uiteindelijk wel iets oplevert: in m’n review van The Naked Gun noemde ik productiemaatschappij The Lonely Island al, vooral omdat die sequel is gemaakt door één van de TLI-oprichters. Ik voel namelijk wel een lichte ‘band’ met hen, doordat ik via een vriend in New York bijna – via één van die oprichters – naar opnames van Saturday Night Live kon (iets wat anders vrijwel niet te doen is). Het betreffende lid: Jorma Taccone. En laat hij nou de man van Marielle Heller zijn. Waarbij ik me dus afvraag, hoeveel ze van haar eigen moeder-ervaringen erin verwerkt heeft. Het valt dan wel op dat ze hun eigen kinderen ‘
Final credits
Waarbij ik het dus ook fijn vond, dat Heller (en Yoder) dus erkennen dat het voor mannen ook niet altijd logisch en/of duidelijk is wat vrouwen van hen verwachten. Nu hoeft dat geen gender-gerelateerd item te zijn hoor, en bij alles wat ik typ voel ik ook: “Let op Filmofiel, nog effe en het begint als mansplainen te voelen…“. Wat ook exact de reden is dat ik enorm benieuwd ben naar hoe (jonge) moeders deze film ervaren. Maar mogelijk zit daar ook wel de andere reden voor het wat tegenvallende IMDb-cijfer: hoeveel vrouwen – die veel van hun energie steken in alles zo goed mogelijk willen/moeten doen en zich daar ook goed bij willen voelen – trekken het als een film zó eerlijk mogelijk ook hun twijfels verwoordt en daarmee die zelfopgelegde ‘alles gaat goed hoor!!!’ wat ondermijnt..? Want Mother spuit hier wat monologen die veel moeders zullen herkennen, maar waarschijnlijk nooit in t openbaar zelfs maar durven te denken..?