Eternity (2025)
Wat ik nu ga zeggen kan super-arrogant overkomen, en mogelijk toont het juist dat ik iets ‘mis’, maar Eternity voelt een beetje als ‘nadenken over meer dan dit leven’-for-dummies. Ik begrijp ook niet waarom ik deze goed geacteerde romcom in een filmhuis moest zien (zou Pathé er niet genoeg commerciële potentie in gezien hebben, wat ik wel begrijp?), want de boodschap is niet alleen te ‘fuzzy’, de makers lijken ook letterlijk één van de grotere denkers van de 20e eeuw tegen te willen spreken. Of althans: ze gaan gemakshalve even totaal voorbij aan Aldous Huxley’s inzichten uit The Doors of Perception (toch hét boek waarop een bepaalde band haar naam baseerde), waardoor ik de film eigenlijk niet meer echt serieus kon nemen.
Maar mogelijk had ik dat dus al vanaf het begin niet moeten doen, waardoor ik weer terug kom bij de vraag: wat is hier ‘arthouse-y‘ aan?
Het verhaal
Larry (Barry – On Golden Pond, The Irishman – Primus) is zo’n 65 jaar getrouwd met de terminaal zieke Joan (Betty – Carrie, The Happening – Buckley), als hij tijdens een gender reveal party stikt op een pretzel en het leven laat. Hij wordt ‘wakker’ als zijn jongere zelf (Miles – Whiplash, Top Gun: Maverick – Teller) in een trein, die stopt op een plek die dient als ‘beslisplaats’ tussen je aardse leven en de titulaire eeuwigheid. Na wat uitleg van z’n Afterlife Consultant Anna (Da’Vine Joy – Dolemite Is My Name, The Holdovers – Randolph) weet ie inmiddels dat op al z’n religieuze vragen wat neerbuigend wordt gereageerd, en dat ie een week heeft om zijn persoonlijke ‘eeuwigheid’ te kiezen.
Mogelijk omdat die eeuwigheden wel erg simpel lijken (denk ‘Smoker’s World’, ‘Pearly Gates’, ‘Life at the Beach’, …), maar vooral ook omdat hij weet dat z’n vrouw Joan ieder moment zal sterven, wil Larry nog helemaal niet kiezen. Gelukkig sterft z’n vrouw nét op tijd, waarna ook Joan (Elizabeth – Martha Marcy May Marlene, WandaVision (tv) – Olsen) verschijnt in de vorm hoe ze er op haar gelukkigst uit zag. Dus hop: samen een eeuwigheid kiezen en dóór…
Maar nee: we hoorden net voor Larry’s overlijden al iets over Joans eerste man Luke, die als soldaat in de Koreaanse Oorlog sneuvelde. En wat blijkt: deze Larry (Callum – Masters of the Air (tv), Fantastic Beasts: The Secrets of Dumbledore – Turner) heeft maar liefst 67 jaar op haar gewacht op die beslisplaats. “Vet romantisch!“, denk jij nu waarschijnlijk, en dat is ook eenieders reactie als dit aan Joan wordt verteld.
Maar dan komt dus de ‘druk’ op Joans schouders te liggen, want welke van deze twee liefdes verdient het om tot in de eeuwigheid door te gaan. En ook: waarom zijn dat haar enige opties..?
“Wat willen ze nou zeggen??“
Ja, die vraag schiet nu nog altijd door m’n hoofd. Meestal kiezen zulke films vrij opzichtig een richting/boodschap, maar hier blijft alles nogal vaag. En voor sommigen lijkt dat te werken (zie de erg positieve user reviews op IMDb), maar ik dacht al vrij snel: “Als je Aldous Huxley echt zo letterlijk wilt tegenspreken, dan ben ik superbenieuwd naar je ‘argumenten’ daarbij, of jouw visie daarop!” Ik ben namelijk altijd wel geïnteresseerd in (voor mij) nieuwe inzichten over onderwerpen die ik interessant vind, en als je over zulke grootse zaken een verhaal verzint, dan kom maar op!
Maar dáár zit dus de grote teleurstelling, ondanks dat een paar scènes mij echt wel stevig raakten hoor: je kunt wel lekker ‘neerbuigend’ doen op vragen als “Is dit de hemel?” en “Waar is God dan?“, om daarmee religie ook wat onderuit te halen (die fase heb ik ook zeker gehad). Maar als je dan als titel wel een nogal grootse term gebruikt, dan ga je iedereen met een stel onderzoekende hersenen toch wel in filosofische richtingen duwen waarin je dus wél zulke grootste onderwerpen gaat afvragen. En dan kom ik bij Huxley’s ‘conclusie’ uit The Doors of Perception, dat hoe hemels geweldig het genot ook is (denk aan een orgasme bv.), als je beseft dat dat eeuwig gaat duren, dan wordt het vrij snel de hel. Met andere woorden: alle opties die door de AC’s worden geboden zijn onwenselijk, en daar moet je dan wel ‘iets’ over zeggen als makers. Ja, ik begrijp dat het grappig is om die eeuwigheden te verzinnen – dat de Man-free World was uitverkocht vanwege te groot succes deed een paar dames in de zaal hardop lachen – totdat je dus gaat nadenken over hoe lang zo’n wereld leuk blijft. En dat iets pas ‘waarde’ krijgt als je beseft dat het eindig is, dat wordt letterlijk wel even aangehaald, maar was dáár dan ook gestopt. Nu gaat het verhaal helaas nog door, waardoor ze bij mij steeds meer de vraag opriepen, of ze zelf wel wisten wat ze überhaupt willen ‘zeggen’…
Crew & cast
En dan kan ik makkelijk scoren door te stellen dat regisseur David Freyne ook niet het oeuvre heeft dat iets van extra diepgang doet vermoeden, maar daarmee zou ik iedere ‘nieuwe’ maker direct wegzetten als iemand die niet iets interessants kan maken, en dat slaat natuurlijk nergens op. Maar dit is volgens mij wel Freyne’s eerste film die in Nederland is uitgebracht (zijn eerdere films zijn Dating Amber en The Cured), naar een ‘Black list‘-script van Patrick Cunnane. Hij schreef eerder aan de tv-serie Designated Survivor, en zag dus hoe zijn op Black list-aangemelde script werd opgepikt, waarna hoofdrolspelers Teller en Olsen ook als uitvoerend producent bij het project betrokken raakten. Wat mij even deed denken: “Ohh, zou dat een stelletje zijn dat graag samen iets romantisch maakte?“, maar die twee zijn totaal niet samen. Zoals je ziet: ik ben al flink op zoek geweest naar ‘verzachtende omstandigheden’…
Misschien wel doordat er én dus best grote namen aan het project verbonden zijn, maar ook omdat vooral Olsen en Teller echt wel een aardige range aan acteermogelijkheden mogen tonen. En dat doen ze ook meer dan voldoende. Dat al die twijfel van Olsen uiteindelijk bijna conservatief simpel wordt afgerond, dat deed me ook even denken dat dit misschien wel zo’n geloofsprojectje is (denk aan hoe Angel Studios betrokken was bij Sound of Freedom), maar dat strookt dan weer totaal niet met het wat opzichtige wegzetten van religie in het verhaal. Verder vond ik de chemie tussen Da’Vine Joy Randolph en John – The Disaster Artist – Early (die een concurrerende AC speelt) totaal niet werken, maar dat zal ook grotendeels smaak zijn, denk ik…
Final credits
Nee, er zijn op dit vlak zoveel betere én leukere films gemaakt. De eerste die in me op komt is Nine Days (waarin ze dus iets meer dan een week krijgen), met o.a. Zazie – Joker, Deadpool 2 – Beetz en Bill – It, Nosferatu – Skarsgård, maar ook het wat rauwere Wristcutters was een stuk interessanter.
Daarnaast vind ik dat het ‘leukste’ uit Eternity ook al beter is gedaan in Palm Springs, waarmee ik bij Joans interessantste optie uit kom: waarom geen ‘Threeway World’, waarnaar zeker wel gehint werd in die dronken male bonding-scène in de film? Was dat mogelijk toch een stapje ‘te woke‘ voor de makers..?