Sound of Freedom (2023)
Om niet in dezelfde ‘projectie-valkuil’ te vallen als mensen die een film als Barbie niet kijken omdat die “te woke” zou zijn (whatever that means), besloot ik gisteren Sound of Freedom gewoon wél te kijken. Waar dit voor sommigen de beste en belangrijkste film ooit is, the likes of which the world has never seen, missen anderen enkel de lizard people uit de QAnon-theorie (waar ik als communicatiedeskundige wel ‘ontzag’ voor heb; QAnon heeft het namelijk voor elkaar gekregen dat zowel mijn buurvrouw als die van m’n Amerikaanse neef met hun “eigen Internet-onderzoek” met exact dezelfde alternative facts en conspiracy theories komen).
Ik vond Sound of Freedom een behoorlijk simpel en eigenlijk gewoon slecht gemaakte film die ik enkel vanwege het heftige onderwerp afgekeken heb. Waarbij ik de genoemde cijfers over kindermisbruik totaal niet kan verifiëren. Daarnaast moet ik wel melden dat ik vaak ‘jeuk’ krijg als een film bijna verdrinkt in zo’n mega-geconcentreerde Amerikaans-christelijke saus. En doordat alles zó bloody voorspelbaar is en hyper-duidelijk wordt ingeleid en/of aangekondigd, was ik na afloop vooral teleurgesteld dat zo’n belangrijk onderwerp (in een waargebeurd verhaal!?) zo’n slechte film heeft ‘gekregen’…
Het verhaal
Tim Ballard (Jim – The Passion of Christ – Caviezel) werkt als pedo-vanger voor Homeland Security en I.C.E.. Via onder andere hacks en telefoontaps jagen ze op viezeriken die anoniem het internet denken te kunnen gebruiken voor hun kindermisbruik, en daarin blijkt Tim aardig succesvol. Als na bijna 300 aanhoudingen een wat gedesillusioneerde collega echter vraagt of hij ooit één kind uit handen van zo’n viezerik heeft weten te redden, begint er bij Tim meer te knagen dan enkel al die beelden die hij urenlang napluist voor clues.
Parallel hebben we namelijk al gezien hoe de jonge Rocio (Cristal Aparicio) door een talentenscout (Yessica Borroto) het hoofd gek is gemaakt. Rest alleen papa (José – Con Air, Mission: Impossible III, Twilight – Zúñiga) nog te overtuigen, maar dat lukt vrij aardig. Broertje Miguel (Lucás Ávila) mag ook mee, maar voordat pa het door heeft, zijn z’n kinderen door mensensmokkelaars al verkocht aan een bordeel. Gelukkig worden de verschrikkingen die ze daar meemaken net buiten beeld gelaten (al voelen sommige shots in de film raar genoeg als licht-voyeurisme?), maar het wordt ons als kijkers al vrij snel duidelijk hoe de twee verhalen bij elkaar gaan komen.
En mocht je af en toe de draad kwijt raken (iets wat volgens mij niemand zal overkomen), vrees niet: de boodschap van de film – dat niemand Gods kinderen aan mag raken/pijn mag doen – wordt veelvuldig in je gezicht gegooid. Zo vaak zelfs, dat het lijkt alsof de makers ervan uitgaan dat een groot deel van de bevolking het daar niet voor 100% mee eens is..?
Show & tell & …?
Maar ja, als je de wereld zwart-wit verdeelt in een afgebakend goed vs. kwaad, in god vs. satan, dan heb je mogelijk ook een satan ‘nodig’ om jezelf ‘go(e)d’ te vinden? Dus creëer je voor jezelf een duivel om je tegen af te kunnen zetten of zo..?
Ach, laat ik deze ideologisch-religieuze filosofie maar loslaten, en terugkeren naar de film. Want waar in film dus normaliter “Show, don’t tell” wordt gepropageerd – oftewel: ga niet uitleggen wat je ook in (menselijke) acties kunt laten zien, waardoor je kijkers zelf dingen in laat vullen en daarmee automatisch hun betrokkenheid bij het verhaal vergroot – daar hebben de makers hier niet alleen gekozen voor iets dat ik van ‘risicomijdende’ animatiebedrijven ken (“Show & tell“, dus naast tonen ook uitleggen wat je ziet), maar daarin zelfs nog een stap verder gaan. Hier wordt namelijk niet alles getoond én verteld, maar daarna ook nog met supervoorspelbare editing en extra dialogen of SMS’jes uitgelegd. Dus “Show, tell & explain“, zeg maar. Met nog wat bombastische kinderkoor-muziek om ’t extra aan te zetten. Verschrikkelijk voor een serieuze filmervaring, en voor mij ook het moment dat ik bergreep waarom zoveel MAGA/Trump-aanhangers deze film zo geweldig vinden. Net als Trump continu bevestiging zoekt voor de meest triviale zaken (en niet toevallig ook continu z’n eigen tekortkomingen projecteert op anderen), lijkt het alsof de makers denken dat filmkijkers ook als slaafse volgelingen verteld moeten worden wat de boodschap hier is. En daarin wordt eerdergenoemde citaat over Gods kinderen verder gekoppeld aan een soort Messias-complex van een full bred American hero (met maar liefst zes kinderen van hemzelf). met een christelijk-perfecte vrouw die Tim op elk moment van twijfel exact de woorden stuurt die hij precies dan móet horen. En dat insinueert zoveel domheid (van de makers zelf, of van hoe de makers ons als kijkers zien?), dat je bijna een complot gaat vermoeden…
Cast & crew
Hoppa, nog een projectie-valkuil waar ik graag overheen spring, al wil ik vooral mijn onbegrip tonen voor het willen (of zelfs moeten?) geloven in een sterk gezette ‘waarheid’. In mijn beleving, wereld en/of ervaring bestaat ‘dé waarheid’ namelijk niet, en ik begin steeds meer te denken dat sommige mensen niet zonder zo’n waarheid lijken te kunnen leven. Als je namelijk zo amechtig zoekt naar houvast, dan kan een groepje dat wél een waarheid claimt best aantrekkelijk zijn. Terwijl er in mijn ogen niks zeker is in het leven (behalve dat het eindig is). Maar ja, mogelijk dat niet iedereen dat durft of kan erkennen (ik ben oprecht geïnteresseerd in het waarom hiervan)..?
Maar ik moet het hier natuurlijk vooral over Jim Caviezel, Bill Camp, Cristal Aparicio, Lucás Ávila en José Zúñiga hebben: de hoofdcast van de film. Caviezel weet in elk geval goed z’n oogvocht in te zetten, terwijl geblondeerde haren als die van zijn karakter in film normaliter “hippe bad guy” schreeuwt. En dat voelde wat raar, net zoals dus dat licht-voyeurisme dat ik hierboven al beschreef. Even kroop door m’n hoofd dat de hardste ‘schreeuwers’ tegen het kwaad onbewust waarschijnlijk hun eigen kwade kant herkennen en deze er heel snel uit willen schreeuwen, want ergens bekroop me het gevoel dat de makers zeker wel spelen met waarom viezeriken jonge kinderen aantrekkelijk vinden. Sommige shots duurden namelijk ongemakkelijk en onnodig lang. Aan de andere kant: als je Sound of Freedom van alle onnodige uitleg zou ontdoen, dan haal je sowieso in een oogwenk een half uur van de speelduur af, Dus mogelijk was efficiency nooit een issue voor de makers?
Maar terug naar de cast: Camp speelt z’n rol ietwat opvallend, omdat hij toch gewoon een Amerikaan lijkt, maar in de manier waarop hij Tims naam continu ‘verspaansd’ als “Timoteo”, kreeg ik het gevoel dat hem ook niet helemaal duidelijk is hoe ‘verLatijnsd’ hij zijn rol moest spelen. Aparicio en Ávila spelen hun rollen erg goed, al slaan bij gekwetste kinderen bij ieder normaal mens alle ‘aandachtsreceptoren’ direct volledig aan natuurlijk (denk aan het vaker (door mij) genoemde Kindchenschema). Zúñiga herken jij waarschijnlijk ook uit één van z’n vele bijrollen, want er zijn weinig (N.Y.-politie-)series waarin hij niet ooit te zien is geweest. Oh ja, ik herkende Oscarwinnares Mira – Mighty Aphrodite – Sorvino overigens niet in de rol van Tims vrouw, maar of dat nu kwam doordat ze haar rol mega-goed speelde, of dat ik haar rol zó ongeloofwaardig vond dat ik verder niet naar de actrice gekeken heb, dat weet ik niet. En ik moet toegeven dat ik nog nooit van makers Alejandro Monteverde en Rod Barr gehoord had. Ze schreven samen het scenario, terwijl Monteverde de regie in handen nam. En waar hij zelf stelt dat hij nog nooit van QAnon gehoord had toen hij aan het filmidee begon, zijn twee van de belangrijkste spelers in dit project behoorlijk overtuigde aanhangers.
Final credits
Wat misschien wel de reden is, dat Caviezel de laatste jaren in Hollywood zo weinig werk heeft gehad (natuurlijk koren op de complot-molen, dat de liberals hem straffen omdat hij ‘DE waarheid’ kent!)? Zowel Caviezel als Ballard zelf zijn fervent QAnon-aanhangers, terwijl Sound of Freedom in mensen als Elon Musk, Donald T. en Mel Gibson aardig wat (opvallend conservatieve) supporters heeft. Daarnaast zijn citaten als “When god tells you what to do, you cannot hesitate.” geweldig ‘voer’ voor warmongers natuurlijk, terwijl ook de titelverklaring tenenkrommend simpel wordt gebracht (door Bill Camp nog wel, met in de achtergrond gelukkig spelende kinderen, die één seconde daarvoor nog in een mega-traumatische situatie zaten!??).
Nee, een ogenschijnlijk zo’n groot globaal probleem, en zelfs het waargebeurde verhaal (alhoewel er veel is verzonnen voor de film, wat Ballard zelf ook toegeeft), dat had een veel betere film verdiend. En zeker niet een film, waarin nogal patriarchaal-conservatieve waarden er voor een kleuterklasje in lijken te zijn ge-‘Hallmark’-t…