The Fantastic Four: First Steps (2025)
Niet om jouw verwachtingen omhoog te knallen, maar ik was aangenaam verrast door hoe makkelijk ik mee ging in het verhaal van The Fantastic Four: First Steps. De reden is dat het gevaar in de film komt van iets dat ‘boven’/buiten ons staat, en de film gaf me genoeg ruimte om m’n eigen filosofische ‘quatsch’ daarop te kunnen projecteren. En dat intrigeerde dus behoorlijk. Ergens ietwat vergelijkbaar met hoe ik ook met Thanos’ motivaties mee kon gaan in de Avengers-films (al bleven die ietwat ‘platter’). Waardoor het mogelijk niet zo raar is, dat deze overduidelijke opmaat naar méér uiteindelijk ook een link legt met The Avengers: Doomsday (de volgende in het Marvel Cinematic Universe, naar ik aanneem). Al zit daar ergens ook wel iets van lichte wrijving…
Het verhaal
De film opent met een tv-show, waarin wordt gevierd dat vier jaar geleden een viertal astronauten op ruimtereis door een soort kosmische straling vloog, en daardoor nogal veranderd terugkwam op aarde. Zo is wetenschapper/kapitein Reed Richards (Pedro – The Mandalorian (tv), Materialists – Pascal) als Mister Fantastic nogal strekbaar, kan z’n vrouw Sue (Vanessa – Eden, Napoleon, The Crown (tv) – Kirby) licht en geluid manipuleren (als Invisible Woman), staat Sue’s broer Johnny (Joseph – Warfare, Gladiator II – Quinn) inmiddels bekend als Human Torch, terwijl die acteur uit The Bear (tv) zich na die ruimtereis het meest moet verschuilen achter CGI en make-up. Ben Grimm (Ebon – No Hard Feelings, Tesla – Moss-Bachrach) is namelijk verworden tot The Thing: een versteende krachtpatser die z’n kunsten ook best graag toont.
Het leven op Aarde 828 (stiekem vernoemd naar de geboortedag van één van de bedenkers), waar onze helden wonen, loopt aan het begin van het verhaal zó ontspannen, dat Reed en Sue zich relaxed genoeg voelden om zwanger proberen te worden. Nu blijken ze daar twee jaar geleden voor het laatst serieus in teleurgesteld te zijn, dus de verrassing is des te groter als Sue ineens toch zwanger blijkt. Helaas wordt hun bliss nogal verstoord door de komst van een verzilverde alien op een vliegende surfplank (Julia – The Assistant – Garner), die aankondigt dat er één of andere supermacht genaamd Galactus aan komt, en dat Aarde 828 binnen afzienbare tijd opgepeuzeld zal worden.
Met alle branie die bij hun fantastische naam past, besluit het viertal om deze Galactus (Ralph – The Green Knight, Game of Thrones (tv), The VVitch – Ineson) tegemoet te treden. Maar als ze daar ergens in outer space een nogal controversieel besluit moeten nemen, blijken ze toch een stuk menselijker dan hun superheldenkrachten doen vermoeden…
Intrigerend genoeg
Het past wel in ons tijdsgewricht, dat getoonde contrast tussen privébelang (in onze wereld continu en bewust aangezwengeld door socialmedia-verleidingen) en ‘makkelijk’ populisme (in onze wereld de manier om het gepeupel te manipuleren). Ook een contrast waarop iedereen vrij makkelijk zijn/haar/hun positie wel kan projecteren. Wat ik bedoel: volgens mij kan zo’n beetje elke politieke mening wel ergens aanhaken in het verhaal. Want ‘groepsmacht’ en media-manipulatie komen zeker wel aan bod in het verhaal.
De belangrijkste reden dat ik (onverwacht) positief ben over deze film, is doordat je voelt dat de schrijvers méér wilden dan enkel iets afleveren dat ‘net genoeg is om commercieel succesvol te zijn’. Oftewel: natuurlijk ben je als filmkijker ook wel een consument, maar zo voelde ik me tijdens deze film niet. Iets dat bij bijvoorbeeld Jurassic World: Rebirth wel duidelijk het geval was. En als ik op de positieve vibe in de IMAX-zaal af mag gaan, dan voelde vrijwel iedereen dat wel. Misschien wel om andere redenen dan de mijne hoor; zo voelt alles ook lekker retro aan qua production design bijvoorbeeld. Maar als zo’n blockbuster-film mij ongeremd laat mijmeren over zaken die ‘boven’ of ‘om’ ons (meestal vrij arrogant beleefde) verstand/denken heen gaan, dan glimlach ik ook nu weer, als ik het me herinner…
Cast & crew
De specifieke Aarde in het verhaal is dus vernoemd naar de geboortedag van mede-bedenker Jack Kirby. Nee, de als Jacob Kurtzberg geboren Kirby is geen familie van hoofdrolspeler Vanessa. Wat wel opvalt, als je z’n cv doorneemt, is dat hij voor zowel DC Comics als (de voorloper van) Marvel heeft gewerkt. Stan Lee vroeg hem in 1961 om samen iets te bedenken dat kon wedijveren met DC Comics’ Justice League, en toen bedachten ze de Fantastic Four. Wat ik met deze chinwag wil, weet ik niet, want eigenlijk wilde ik het vooral over z’n dus niet-nichtje-kleindochter-… Vanessa hebben. Ik zag Eden al – die hier over een maandje uit komt – en daarin speelt ze een nog stoerdere/rauwere vrouw dan hier. Als enige vrouw in het viertal trekt ze de vrij klassieke moederrol wel naar een hoger plan qua opofferingsgezindheid, en dat blijft werken (bij mij althans). Pascal behoeft weinig bespreking volgens mij; ik verwacht dat de reeds in katzwijm gevallen fans door z’n vader-in-spe-rol waarschijnlijk niet alles van de film zullen horen vanwege een potentieel oorverdovend gerammel in de inwendige voortplantingsorganen. Daarnaast toont Quinn wederom z’n veelzijdigheid. Hij voelt beetje als een jonge, nieuwe Ben Foster aan (die ik ook, eerlijk is eerlijk, een veel grotere acteercarrière had toegedicht dan die hij nu heeft). Moss-Bachrach zal ik waarschijnlijk nooit los van z’n heftig-dramatische rol in tv-serie The Bear zien, waar hier in een kookscène overigens lichtjes naar verwezen wordt. Verder zien we in bijrollen Sarah Niles, Paul Walter Hauser en Natasha Lyonne. Niles kun je herkennen van haar psychologenrol in het heerlijke Ted Lasso (tv), of van haar moederrol eerder deze maand in F1: The Movie. Lyonne speelt hier beetje tegen haar rauwe Poker Face (tv)-imago in, als soort geestelijke/geestelijk hulpverlener. En bij het zien van Walter Hauser heb ik nog altijd een beetje zo’n “Hey, die ken ik van SXSW, waar ik hem een paar keer tegenkwam en hij mij uiteindelijk leek te herkennen!“-vertrouwd gevoel. Jij kent hem waarschijnlijk van z’n (hoofd)rol in Eastwoods Richard Jewell, binnenkort kent iedereen hem van z’n rol in The Naked Gun, maar ik was toentertijd dus aanwezig bij het hier onbegrijpelijk nooit uitgebrachte Americana (met o.a. ook Sydney Sweeney, Halsey en Simon Rex!!).
Regisseur Matt Shakman heeft zo’n beetje voor elke tv-serie in de afgelopen 20 jaar gewerkt. Soms slechts één aflevering (denk Billions, Succession, New Girl, The Boys en Mad Men), soms meerdere (Game of Thrones en Fargo), terwijl hij voor It’s Always Sunny in Philadelphia meer dan 40 afleveringen regisseerde. Het meest relevante lijkt echter z’n werk voor WandaVision, waarvan hij alle 9 afleveringen regisseerde. En om even mijn ‘ik zoek continu naar crosslinks’-mindset te tonen: Julia Garner (de Silver Surfer hier) zat ooit in Martha Marcy May Marlene, en laat de Martha uit die film nou net de actrice zijn die later als Wanda Maximoff het fundament vormde van Marvels WandaVision. Zou daar ergens een connectie liggen..?
Final credits
Zoals The Fantastic Four: First Steps dus nogal apart gaat connecten met het Avengers-universum. Nu is de makkelijke ‘smoes’ dat deze film zich op een totaal andere Aarde afspeelt (en daarmee in een parallel universum?), dus dat ze via zo’n Doctor Strange-achtige portal naar het universum weten te komen waar wij wel eens “Marvel Cinematic” vóór willen zetten, maar ik vind het altijd wel apart dat er ‘later’ in een franchise ineens karakters worden toegevoegd die mogelijk eerder volledige verhaallijnen teniet hadden kunnen doen met hun specifieke krachten.
Maar laat ik niet kritischer worden dan nodig, want ik was dus zeker niet de enige die best hard genoot van deze film. Die natuurlijk meerdere during– en after–the–credits-scènes bevat, waarvan eigenlijk enkel de eerstgenoemde de moeite van het (even) blijven zitten waard is. Want wie was dát, en wat had hij/zij/het in de hand..??