Happy Gilmore 2 (2025)
Heeft die eerste Happy Gilmore zóveel indruk gemaakt, op zowel een shitload aan komedie-acteurs én op zo’n beetje de gehele top 20 van de golfwereld, dat ze werkelijk állemaal op zijn komen draven toen Adam Sandler hen vroeg? Dat lijkt namelijk gebeurd te zijn tijdens de productie van Happy Gilmore 2, misschien wel de beste ‘volwassen-geworden-karakters-in-flink-latere-reünie’-vervolgen die je de afgelopen jaren kon zien. Verloopt volgens een goed werkende, overduidelijke formule waarin zoveel nostalgie zit verwerkt, dat ik al m’n ‘oude filmmaten’ weer eens ga optrommelen om deze Netflix-film nogmaals met z’n allen te kijken. Ik denk namelijk dat ik nog best wat verwijzingen gemist heb…
Het verhaal
Lekker gebruikmakend van beelden uit het eerste deel (uit 1996 al!) zijn we inmiddels inderdaad 29 jaar verder, als Happy (Sandler) toont dat hij na de dood van z’n vrouw Virginia (Julie – Modern Family (tv) – Bowen) – een gevolg van Happy’s eigen onconventionele golf-strapatsen – nogal is afgegleden. Beetje standaard deed z’n vrouw al z’n geld- en gezinszaken, dus dat hij financieel aan de grond raakt, dat is niet verwonderlijk. Wat wel ‘fijn’ is, is dat z’n vier zoons en ene dochter wel redelijk goed terecht lijken te zijn gekomen. Waarbij vooral dochter Vienna (Sandlers daadwerkelijke dochter Sunny) getalenteerd blijkt: ze is namelijk aangenomen op een prestigieuze balletschool in Parijs. ‘Probleem’ is echter: dat kost zo’n 75.000 dollar per jaar. En dat is in vier jaar dus 333.000 dollar, aldus de niet bijster slimme inwonende grijsaard John Daly (voormalig pro-golfer John Daly)…
Happy doet z’n naam niet echt eer aan tijdens z’n baan als logistiek supermarktmedewerker, maar alles om de eindjes aan elkaar te knopen hè. Als we in een parallelle verhaallijn echter hebben gezien hoe de hippe ondernemer Frank Manatee (Benny – Good Time, Oppenheimer – Safdie) een nieuwe golf-league wil introduceren (om dat saaie ouderwetse golf de nek om te draaien) en Happy’s voormalig nemesis Shooter McGavin (Christopher – Quiz Show, Broken Flowers, Hacks (tv) – McDonald) uit het gesticht ontsnapt, voel je de formule zich vrij soepeltjes ontvouwen (passend bij de nogal ingespeelde makers). Tijd om een golftoernooi te starten, met zeker niet enkel Brooks Koepka, Scottie Scheffler, Xander Schauffele, Jordan Spieth, Rory McIlroy en zelfs good ol’ Jack Nicklaus.
Maar kan Happy z’n happy place terugvinden, of zelfs wat updaten na enige acceptatie, zodat we hem wederom naar die hole toe willen/kunnen/gaan schreeuwen..?
Opgegroeid, maar niet teveel…
Ik heb afgelopen jaar volgens mij twee keer Adam Sandlers Love You-tv-special gezien (niet toevallig geregisseerd door Uncut Gems-regisseur Josh Safdie (inderdaad, de broer van)), en daarin viel het me al op hoe eerlijk Sandler ook ouder is geworden. En dat het – ondanks dat opgroeien – nog altijd heerlijk is om je jeugdigheid niet te verliezen, dát is het fundament onder Happy Gilmore 2. Zonder z’n leeftijd en z’n enorm brede vrienden-/kennissenkring te verloochenen, aangevuld met een aantal ‘nieuwe’ komediehelden – denk Saturday Night Live’s Marcello Hernández in een geweldige “I loww my jooowwwb“-stuntrolletje als Bad Bunny’s neefje, Post Malone’s optreden als DJ/reporter en het onmogelijke Eric André-Martin (zoon van SNL-Sandler-schrijver Tim) Herlihy-Margaret (Once Upon a Time … in Hollywood, The Substance) Qualley-golftrio van de still hierboven – en je krijgt dus een film over het accepteren van je leeftijd, maar dat met zoveel leuke zijverhaaltjes, dat het never nooit niet te zwaar wordt. Maar wel genoeg om de film relevanter te maken dan het zwaar mislukte Bill & Ted Face the Music, en wat breder toegankelijk dan Clerks III.
Cast & crew
Nu heb ik hierboven al aardig wat kunnen namedroppen, en als je naar onderstaande tags kijkt, dan zou je best logisch kunnen denken: “Damn Filmofiel, móest dat echt, zoveel..?“. En ja, dat ‘moest’, althans: ik geef in dit soort reviews graag mijn beleving zo accuraat mogelijk weer, en ik zat me dus om de minuut ongeveer te verwonderen over wie er nú weer kwam opdagen, en dan ook nog: in wat voor rol. Kevin Nealon speelt bv. een ogenschijnlijk simpele verslaggeverscameo, totdat je door krijgt hoe ongepast en/of onnodig z’n interviews zijn. Steve Buscemi speelt perfect de vreemde, al dan niet verontrustende buurman van de familie. Daarnaast is het trio Qualley-André-Herlihy behoorlijk opmerkelijk, want kan me niet voorstellen dat zij normaliter tot elkaars bubbel behoren; iets dat ze hier juist spelen. Verder zal ik niet alle leden van Sandlers gezin benoemen (zo’n vrouw en andere dochter zitten óók in de film namelijk), en ook niet al die golfers afgaan. Eminem zag ik overigens voor ’t eerst pas op de aftiteling, dus ik weet nu sowieso al wat/wie ik gemist heb. Mr. Taylor Swift (Travis Kelce) speelt overigens best geweldig een wannabe insider, terwijl ik van Bad Bunny en zijn SNL-hostings allang weet hoe grappig hij kán zijn. Waarmee de link met Marcello Hernández ook direct gelegd is: ik denk toch wel de grappigste bijrol in de film, if you ask me…
Regisseur Kyle Newacheck deed nogal wat ervaring op als regisseur van vele afleveringen van Workaholics (waar hij ook veel voor schreef) en vooral What We Do in the Shadows, dus dat hij van de wat intelligentere (als in: flauw-scherpe) humor is, dat toont vooral die vampiers-komedieserie. Bijgestaan door lifetime-Sandler-schrijver Tim Herlihy (de vader dus van één van de leden van het Please Don’t Destroy-SNL-team), die al met hem werkte aan Billy Madison, Happy Gilmore, The Wedding Singer, The Waterboy, Big Daddy, Little Nicky, Mr. Deeds, Bedtime Stories, Grown Ups 2, Pixels, The Ridiculous 6 (hier niet uitgebracht?) en Hubie Halloween (ook niet uitgebracht?). En daarin viel me dus ook op dat Julie Bowen in zoveel films van hun zit, dat ik even moest opzoeken of ze geen relatie had met één van beiden. Zulke innige samenwerkingen zie je namelijk vaak enkel tussen partners (of héle goede vrienden). Maar niets van dat…
Final credits
Ja, zo wilde ik dus nóg meer verbanden en links en alles leggen dan er al waren, maar dat is ook beetje mijn beleving van deze film: heerlijke herkenning, vooral qua namen en verrassende koppen, maar natuurlijk ook wel qua verhaalopbouw. Origineel is een sequel eigenlijk nooit, maar als je zo verdomd veel mensen mee weet te nemen uit een origineel van bijna drie decennia geleden, dan weet je wel hoe sterk de band van velen met Sandler en dit karakter is. En ik denk dat dat vooral komt, doordat Sandler – net als in die komediespecial – vooral zichzelf lijkt te zijn gebleven. Ondanks zijn ooit mega-huge successen…
En had ik al gezegd dat ik niet kan wachten om hem nogmaals met m’n oude videomaten te gaan kijken?