Kung Fu Panda 4 (2024)
“Ja, ik kijk eigenlijk bijna alles..!“, klonk m’n lichte verontschuldiging toen iemand me vroeg naar welke film ik gisteravond ging. Want als ik het echt superdruk had gehad, dan had ik dit vierde deel net zo makkelijk overgeslagen als het derde. Maar dat maakt natuurlijk ook weinig uit, want deze franchise is vooral leuk vanwege het trachten herkennen van alle stemacteurs en het ‘flitsende vermaak’. Qua verhaal is het namelijk 100% formulewerk. Iets dat ik gisteravond helemaal niet zo erg vond, maar een vriendin van me raakte nogal vermoeid doordat de film eigenlijk vooral uit vechtscènes bestaat. Waarbij ik héél even ook aan m’n kritiek op bijvoorbeeld een film als Harry Potter moest denken…
Het verhaal
Po (Jack – School of Rock, Tenacious D (band) – Black) is inmiddels de Drakenkrijger die door de hele vallei wordt ingehuurd om op spectaculaire wijze bijvoorbeeld wat jonge biggetjes te redden uit de maag van een hyper-agressieve manta. In die scènes toont hij dat hij zo goed als onverslaanbaar is, maar in de openingsscène hebben wij dan al de ogenschijnlijke comeback van Tai Lung (Ian – John Wick 4, Grimsby – McShane) gezien. Maar was die niet dood inderdaad?
Jazeker, en dat wordt verteld door de overduidelijk als opvolger van Po geïntroduceerde vos Zhen (Akwafina – Quiz Lady). Meester Shifu (Dustin – The Graduate, Rain Man – Hoffman) heeft Po net daarvoor namelijk al gewezen op het feit dat hij een volgende stap in z’n ontwikkeling moet zetten (hij wordt de spiritueel leider van de hele vallei), en dus op zoek moet naar een nieuwe Drakenkrijger. Maar daarvoor moet hij nog wel eerst even op een laatste knok-avontuur, want schijnbaar is de gewiekste shapeshiftende Kameleon (Viola – The Woman King, The Help – Davis, zie still hieronder) nogal huis aan het houden in Jeneverstad. En ook al ligt dat ver buiten de vallei, de Drakenkrijger wil graag met een flinke ‘SHA-SHA BOOEY‘ afscheid nemen van z’n knokkende bestaan. Dus gaat ie op avontuur met de langzaam ontdooiende Zhen. Een avontuur dat dus behoorlijk kleurrijk en dynamisch verteld wordt, en waarvoor Po uiteindelijk natuurlijk al z’n krachten zal moeten aanwenden…
Stapelen
Ja, een meer inspirerende kop dan “Stapelen” kon ik niet verzinnen in het beschrijven van dit verhaal. Mogelijk komt dat vooral ook, doordat je in de eerste drie of vier ‘introductieshots’ al overduidelijk voelt dat als er over iemand gesproken wordt, het beeld wegknipt naar precies diegene waarover gesproken wordt. Dat er dus maar liefst vijf mensen in het schrijversteam zaten, naast de twee regisseurs Mike Mitchell en Stephanie Stine, dat is best verwonderlijk. Je kunt namelijk nog makkelijk vijf tot tien vrijwel exact dezelfde films maken op deze manier, waardoor je dus vooral avonturen aan het stapelen bent. Maar inspirerend is het eigenlijk nooit…
Ja, Po vraagt op een gegeven moment het universum om raad (iets dat ik – zonder ironisch of grappig te willen zijn – letterlijk zelf ook wel eens doe in m’n professionele leven), maar dat wordt dan verder een beetje lacherig afgedaan. Zoals ik me sowieso afvraag hoe sensitief deze makers zijn inzake de Oosterse cultuur die ze hier neerzetten. Maar laat ik niet op die toer gaan: daarvoor neemt de film zichzelf ook nergens serieus genoeg…
Cast & crew
De opvallendste naam in de voice cast was die van Viola Davis, tijdens de wereldpremière van Air (die ik mocht bijwonen op SXSW vorig jaar!) door regisseur Ben Affleck nog de beste werkende acteur van het moment genoemd. Zij sprak hier de stem in van de villain in de film, en dat doet ze met hoorbaar plezier. Zoals ik verwacht dat zulke films vooral vanwege de fun worden gedaan door de toch wel erg grote acteurs (zie het uitbreide lijstje getagde acteurs hieronder), waaronder Oscarwinnaars als Hoffman en Davis, maar ook bijvoorbeeld Everything Everywhere All at Once‘ Ke Huy Quan!
Mike Mitchell lijkt zo’n go-to-guy voor dit soort eenvoudige Hollywood-sequels. Z’n speelfilmdebuut maakte hij ooit met Deuce Bigalow: Male Gigolo, maar daarna prijken er op z’n oeuvre vooral titels als Sky High, Shrek Forever After, Alvin and the Chipmunks: Chipwrecked, The SpongeBob Movie: Sponge Out of Water en The Lego Movie 2: The Second Part. Eigenlijk lijkt z’n enige ‘goede’ film Trolls te zijn geweest, die zelfs een Beste-Animatie-Oscarnominatie ontving. Coregisseur Stine deed als regisseur ervaring op met de serie She-Ra and the Princesses of Power, maar was hiervoor voornamelijk werkzaam als storyboard artist (onder andere voor het Oscargenomineerde Raya and the Last Dragon). Iets dat bij zo’n animatiefilm natuurlijk sowieso al een grotere en/of uitgebreidere functie is dan bij een live action film.
Final credits
Nee, ik hoef hier niet veel meer woorden aan te spenderen. Ik denk dat deze film het zeer goed zal doen bij een pre-tiener-doelgroep, want qua kleuren en dynamiek is het natuurlijk één groot feest. En die doelgroep zal ook niet zo moeilijk doen over het veel te makkelijke verhaal, en waarschijnlijk juist blij zijn met dat de film eigenlijk gewoon één grote vecht- en achtervolgingsscène is, toch?
Oh ja, wat betreft die Harry P.-link uit de intro: die films deden het uiteindelijk niet meer voor mij, omdat die tovenaarsleerling af en toe plotsklaps een nieuwe spreuk kon toepassen, die ineens behoorlijk wat problemen en/of obstakels – die nodig zijn om ‘standaard’ Westers drama op te bouwen – in hindsight had kunnen oplossen. Hier kan Po aan het eind ineens ook iets, waardoor hij nogal ongeloofwaardig snel een oplossing vond. Maar inderdaad: ik moet me bij zo’n film natuurlijk niet druk maken over iets fundamenteels als geloofwaardigheid… ;)