Mission: Impossible – Dead Reckoning Part One (2023)
Eén van de vetste dingen aan deze top-franchise is hoe enorm actueel de thematiek is in een film die volgens mij toch best wat jaren heeft gekost om te maken. Met andere woorden: de schrijvers waren jaren geleden al goed scherp én minutieus geïnformeerd over wat kunstmatige intelligentie voor gevaar op zou kúnnen leveren. Al stond ik een dag later ook versteld van hoe vooruitziend Dick Maas in 1983 al was met De Lift (waarin de bad guy een zelfbewuste chip bleek!!).
Maar om nog een veer tussen vooral Christopher McQuarrie’s (en Tom Cruise’) billen te steken: van alle franchises denk ik dat deze toch wel het beste is én blijft. Waar in Marvel- en DC-films alle realiteit losgelaten kan worden, want ‘comic-book-verfilmingen’, moet Tom Cruise’ Ethan Hunt toch vooral wedijveren met James Bond. Waarbij ik misschien dus wel een voorkeur voor Mission: Impossible begin te krijgen (misschien doordat dit toch een filmserie met redelijk doorlopend verhaal is?)…
Het verhaal
De film opent aan boord van de Russische kernonderzeeër Sebastopol, waar twee hoge officieren ieder een eigen deel van een sleutel hebben, waarmee een nogal mysterieuze bol geopend kan worden. Maar als even later een vijandelijke onderzeeër op de radar verschijnt, (b)lijkt de eerder geopperde stealth modus (waardoor ze onzichtbaar zouden moeten zijn voor alles en iedereen) toch niet zo perfect te werken. Of zou dat iets te maken hebben met dat onheilspellend pulserende display van die bol..?
De crew heeft in elk geval weinig tijd om daarover na te denken, want voordat ze het weten zit er nogal wat poep aan de spreekwoordelijke knikker, en is het tijd om naar de begincredits en opvolgende ‘uitlegmomenten’ te gaan. En wat blijkt: die mysterieuze bol huisvest dus een kunstmatige intelligentie, die echter ietwat (zelf)bewust is geworden, en zichzelf inmiddels zo hard heeeeeeeeeeeeel veel meer heeft geleerd, dat ie ‘ons mensen’ continu te slim af is. Zeker omdat er ook wat DEVS– en (seizoen 3 van) Westworld-achtige scariness bijgehaald wordt (dat als een hyper-super-computer zó snel alles kan berekenen, dat daarmee ook het verleden verbeeld kan worden, en nog spectaculairder: de toekomst met vrij grote nauwkeurigheid kan worden voorspeld). Oftewel: niet alleen een waardig tegenstander voor Hunt en z’n team, maar het kunnen controleren van zo’n krachtig ‘iets’ is natuurlijk ook de ultieme natte droom van iedereen die controle over de hele wereld nastreeft. Dus genoeg ingrediënten voor knallende actie, zinderende stunts (veelal door Cruise zelf uitgevoerd!) en indrukwekkende locatiescènes…
Voorbeeld (opent in een nieuwe tab)
Formidabele A.I.
Toen ik zojuist de trailer van Gareth – Monsters, Rogue One – Edwards’ The Creator zag dacht ik wel: “Damn Filmofiel, daar is een film die het ‘gevaar’ van A.I. al zover heeft doorgevoerd, dat er zelfs al grijzer naar gekeken wordt dan enkel in termen als ‘goed vs. kwaad’, dus mogelijk moet je over die A.I. in Mission: Impossible niet zo verbaasd zijn hoor!“, maar ik blijf het knap vinden hoe scenaristen/makers dus al jaren geleden zo scherp hierop waren, dat ze dit ‘nu’ al in de bioscoop kunnen vertonen. Waarbij het natuurlijk wel steeds lastiger wordt om het geloofwaardig te krijgen dat een mens daar nog van kan ‘winnen’, ook al heet dat mens Ethan Hunt. Maaaaaaar, weten óf hij wel gaat winnen doe ik nog helemaal niet, want Dead Reckoning is dus in twee delen gehakt. Iets dat ik vooraf wel wist (in tegenstelling tot bij Dune bijvoorbeeld), maar ik vond het vet om zó in de film te zitten, dat ik net voor de aftiteling pas dacht: “Oh wacht, ik ga nu natuurlijk vol smart een tijdje wachten op hoe dit afgewikkeld gaat worden allemaal.” En ja, normaliter ben ik best kritisch op zulke overduidelijke (en enkel) commerciële overwegingen, maar mogelijk hier dus wat minder, omdat de M:I-films sowieso veel meer een filmserie met een redelijk doorlopend verhaal vormen.
Cast & crew
Waardoor er dus ook best wat karakters voorbijkomen die je in eerdere delen al gezien hebt. En er ook wel degelijk afscheid genomen moet worden van bepaalde karakters. Natuurlijk ga ik niet verklappen wie, maar naast Cruise zullen M:I-fans in elk geval Simon Pegg, Ving Rhames, Rebecca Ferguson, Vanessa – The Crown (tv) – Kirby en Shea Whigham uit eerdere delen herkennen. Waarbij Rhames volgens mij ook nooit meer in andere films moet gaan spelen. Hier past hij geweldig (vergelijkbaar met z’n doorbraak in Pulp Fiction ooit), maar veel ‘meer’ lijkt hij ook niet te ‘kunnen’. Al verwacht ik dat hij met deze films ook best een aardige hypotheek kan afbetalen hoor. Ferguson zag ik recentelijk nog in de tv-serie Silo, maar die serie is niet echt top (en zij daardoor ook niet?), terwijl ze hier weer heerlijk zelfverzekerd straalt. Pegg is ook altijd goed, en Kirby is ook weer terug als die wapenhandelende witte weduwe. Vaste lezers weten dat ik best ‘fan’ ben van Whigham, al hoeft hij zich hier niet enorm in te spannen in z’n bijrol. En natuurlijk is en blijft Cruise de echte grote ster die vrijwel alle death defying stunts nog altijd zelf doet, al krijgt hij wel aardig stevig tegenspel van Esai Morales (die in 1987 al in La Bamba speelde!!??) en vooral Haley Atwell (Peggy Carter uit de Marvel Cinematic Universe), die een goede sterke vrouwelijke tegenspeelster lijkt voor ‘ons Ethan’.
Dat Christopher McQuarrie geen flapdrol is, dat bleek al toen hij ooit het fantastische (en Oscarwinnende) scenario schreef voor Bryan Singers The Usual Suspects. Daarna lijkt hij bevriend te zijn geworden met Cruise op de set van Valkyrie, want hij schreef ook de scenario’s voor Jack Reacher (die hij ook al regisseerde), Edge of Tomorrow, Mission: Impossible – Rogue Nation, The Mummy, Mission: Impossible – Fallout en Top Gun: Maverick (en dan vergeven we hem The Tourist maar voor ’t gemak). En dat dit dus de derde M:I-film is die hij regisseert, dat maakt alles ook gewoon erg smooth. Waarbij de enige keer dat ik even uit m’n suspended disbelief werd getrokken het moment was, waarop ik me afvroeg waar onze helden toch al dat geld vandaan halen dat ze zeker nodig hebben voor al hun gadgets. Maar inderdaad: mogelijk ‘hack-jatten’ ze dat gewoon…
Final credtis
Yes, heerlijk popcorn-vermaak dat jou als kijker niet enkel het gevoel geeft dat je ‘klant’ bent, maar die wel echt moeite doet om jouw bioscoopervaring TOP te maken. Iets waar McQuarrie en Cruise je voorafgaand aan de film ook voor bedanken (dat je hem zo groot mogelijk komt kijken, zoals bedoeld).
En als je je dan achterover laat zakken in je IMAX- (of andere) stoel, dan ben je mogelijk net als ik wel in een vloek en een zucht die 2 uur en 43 minuten verder, en loop je ook de zaal uit met de vraag: “Wanneer wordt dit verhaal afgerond, want ben aardig benieuwd hoe Hunt het überhaupt kán gaan winnen van zo’n formidabele tegenstander…”
Het antwoord: in de zomer van 2024 (als A.I. dat dan nog ’toelaat’ ;)).