Leaves of Grass (2009)
De eerste keer dat ik deze film zag was ik meer dan zeer aangenaam verrast, maar toen ik ‘m afgelopen zondag voor de tweede keer zag moest ik m’n “9” wel wat bijstellen. Als ik cijfers zou geven zou ik op een 7,8 uitkomen denk ik. Maar zo ongenuanceerd wil ik niet zijn, vandaar onderstaande alinea’s ;).
Het opmerkelijkste aan Leaves of Grass is de dubbelrol van Edward Norton als Billy en Brady Kincaid. Dat is sowieso erg knap gedaan, want hij heeft genoeg scènes die hij dus tegen zichzelf speelt. Technisch gezien zeer mooi, maar zoals je mogelijk weet vind ik techniek kunde (dus ‘aanleerbaar’ door ervaring of studie) en geen kunst, dus dat bepaalt die 7,8 maar voor een klein deel. Het knapste aan de film is misschien wel het verweven van klassieke filosofie met ‘blowers-filosofie’, iets wat volgens squares natuurlijk nooit kan, maar waardoor ik ook meteen aan Bill Hicks moet denken (“I believe that God left certain drugs growing naturally upon our planet to help speed up and facilitate our evolution.“). En ik moet zeggen: de uitleg van een stonede Brady Kincaid over hoe hij “God” ziet is wel interessant (iets over hoe wij perfectie niet kunnen waarnemen en/of nabootsen, terwijl we wel geloven dat het bestaat (als in: we kunnen echt parallelle lijnen (perfectie) niet namaken, die tot in de eeuwigheid elkaar niet zullen raken, maar wiskundig is dit wel te bewijzen en daarmee ‘waar’)).
Okay, misschien ben ik je al bijna kwijt, dus ik zal even iets over het verhaal vertellen. Bill Kincaid is professor in de klassieke literatuur/filosofie op een gerenommeerde universiteit. De film begint dan ook met een uiteenzetting van de benodigde zelfdiscipline die volgens Socrates nodig is om tot de juiste inzichten te komen (Hicks en Socrates zouden wel een interessante discussie kunnen voeren, lijkt me…). De eerste keer dat ik dit zag werd ik aardig achterovergeblazen door deze scène, maar toen ik ‘m de tweede keer zag, zag ik wel hoe dit natuurlijk een duidelijke functie in de rest van de film heeft. Bijna té duidelijk, maar dat kan ook mijn nogal ruime ‘ervaring’ met film zijn.
Tweelingbroer Brady is achtergebleven in Little Dixie, Oklahoma, en is daar één van de beste wiettelers van de staat geworden. Hij gebruikt z’n intelligentie dus op een compleet andere manier. Hij zit echter ‘in a pickle’ met de regionale drugsbaas (een geweldige bijrol van Richard Dreyfuss), en heeft eigenlijk wat hulp van Billy nodig om daar uit te komen. Door een lullige truc weet hij Billy terug naar Oklahoma te lokken, die daardoor betrokken raakt bij dingen waar hij helemaal niet bij betrokken wil raken. Maar zoals het een goede film betaamt, gebruikt de film deze terugkeer (hij is 12 jaar geleden het stadje ontvlucht) ook als manier van Billy om in het reine te komen met z’n verleden en afkomst.
Nee, veel meer wil ik eigenlijk over het verhaal niet kwijt. Ik vond ’t, zoals ik zei, ’n erg verrassende film. Door de veranderingen in toon zullen sommigen de film zeker niet trekken, en zou je ook kunnen zeggen dat de film niet in balans is, maar ik ging vrij makkelijk mee in de quirkiness. En over bijrollen gesproken: Susan Sarandon speelt Billy en Brady’s hippie moeder die in de jaren 60 is blijven hangen, Pruitt Taylor Vince laat z’n ogen weer trillen als de lokale wetsdienaar en Lucy DeVito lijkt van de ene kant erg op haar echte vader, maar toont toch ook wel een compleet andere kant ;).
Leaves of Grass is een kleine film, die niet al teveel pretenties heeft, maar waar je wel meer uit kunt halen als je er open voor staat. Ik zal ‘m aan de liefhebber van de betere film zeker aanraden, maar vind het “One of the year’s best!” van Roger Ebert ook wel overdreven…
En oh ja: de Nederlandse distributeur heeft ‘m om compleet onduidelijke redenen Double Trouble genoemd, dus mogelijk vind jij ‘m onder die titel in jouw videotheek. Maar what the hell were they thinking…?
Er is een videotheek waar hij gewoon nog Leaves of Grass heet, maar dat terzijde. ;)
Edward Norton is voor mij zo’n akteur waarvan ik lang gedacht heb dat het één van de beste zou worden, maar die in mijn ogen toch alweer zo’n 10 jaar geleden met 25th Hour z’n laatste echte goede film maakte. (de eerlijkheid gebied me wel te zeggen dat ik The Painted Veil nooit gezien heb. Stom waarschijnlijk.) Blij verrast dus dat ik nu weer ‘net als vroeger’ van hem heb kunnen genieten, en vaak is daar dan inderdaad zo’n kleine film als deze voor nodig. Heerlijk, goed gemaakt filmpje waar ook niet-blowers gewoon van kunnen genieten.
Trouwens, die 7,8 die je’m geeft is nog steeds erg lekker hoor! Ik had het knap gevonden als je de tweede keer blij VERRAST was geweest. Dan had je intussen wel heel veel grassprieten hebben moeten wegroken.