Okay, Wonka is dus een prachtige ode aan de verbeelding met een perfect gecaste Timothée Chalamet (en Sally Hawkins). En ondanks dat ik ze niet gezien heb, voel je volgens mij aan alles dat ie van de makers van de Paddington-films is. Met andere woorden: misschien wel een perfecte Kerst-feelgood-film, waar je – als niet-musical liefhebber als ik – gewoon om die ongeveer 20% aan gezongen exposé en dialogen heen moet kijken. Waarbij ik kort…
Na een paar stevige uitstapjes (Skyfall, Spectre en 1917) is Sam Mendes ’terug’ in het meer subtiele werk. En dan is dat nog een behoorlijk eufemisme, want hoe in Empire of Light vrijwel alle karakters afzonderlijk een subtiliteit tonen waarvoor “Bond, James B.” misschien wel drie of vier films nodig heeft, dat maakt van dit vrij rustige drama een soms wat onzichtbaar pareltje. Met Olivia – The Lost Daughter, The Favourite – Colman die wederom…
De meesten zullen Maggie Gyllenhaal kennen als actrice in topfilms als Secretary, Stranger Than Fiction, The Dark Knight en/of Crazy Heart, van haar hoofdrol in tv-serie The Deuce, of als zus van Jake. Maar na The Lost Daughter staat ze wat mij betreft ook bekend als een zelfverzekerde regisseur met flink wat lef, want wát een krachtig regiedebuut is dit psychologisch drama (met thriller-spanning). Ze durft hier namelijk best stevig te schuren inzake het normaliter…
Niks ten nadele van de veel te vroeg overleden Chadwick – Ma Rainey’s Black Bottom, Black Panther – Boseman, maar die Oscar voor Anthony Hopkins voor z’n rol in The Father is wel echt terecht. Wat een acteer-meesterwerk! Prachtig om die innerlijke strijd te zien in een man die van pater familias langzaam afglijdt in een vergeetachtige en/of dementerende vader, die elke herkende zekerheid in z’n leven/wereld aangrijpt om te willen geloven dat die gevreesde aftakeling…
Omdat ik gisteravond zin had in wat escapisme, was de keuze voor deze Netflix-film snel gemaakt. En inderdaad, ik snap die positieve reacties als “leuke hyper-energieke familiefilm” wel. Maar met een iets kritischere blik is The Mitchells vs the Machines vooral ook een samenraapsel van veel films (denk Zombieland meets We’re the Millers meets iRobot meets Wreck-it Ralph meets The Terminator, en nog wat andere) die in hun respectievelijke genres mogelijk allemaal (net wat) beter…
Naast het feit dat The Favourite Yorgos – Dogtooth, Alpeis, The Lobster, The Killing of a Sacred Deer – Lanthimos’ meest toegankelijke film is geworden, vertelt hij ook op geweldig genuanceerde wijze een verhaal over ‘vrouwenmacht’. Het heerlijke en vaak grofgebekte afzetten tegen het ‘reguliere’ patriarchaat werkte daarnaast behoorlijk hard op m’n lachspieren, wat culmineerde in een scène waarin een huwelijk zo ‘klinisch’ wordt geconsumeerd, dat Emma Stone die Oscar voor Beste Vrouwelijke Bijrol nu…
Dat Yorgos Lanthimos zijn visie op de mensheid in absurdistische satires weet te vangen, dat bewees hij eerder al met Kynodontas (a.k.a. Dogtooth) en Alpeis (a.k.a. Alps), en met The Lobster trekt hij die lijn niet alleen internationaal door. Want waar je zijn kenmerkende en geforceerd gekunstelde werelden in z’n eerdere films nog kon zien als een rare niche in onze ‘werkelijkheid’, daar lijkt hier – met een onverwachte grote sterrencast – de héle wereld overgeleverd…
Acteur Paddy – In America, Dead Man’s Shoes – Considine’s regiedebuut Tyrannosaur veelbelovend noemen is ongeveer net zo’n understatement als zeggen dat hoofdrolspeler Joseph een behoorlijk kort lontje heeft. Want boy, wat zie je hem worstelen met z’n opgekropte woede en onvermogen om daar ‘normaal’ mee om te gaan. En hoe knap is het van een debuterend regisseur (en van acteur Peter Mullan) om je hoofdrolspeler in de eerste scène z’n hond dood te laten…