Vooraf wist ik enkel dat Colman – Candyman, Rustin – Domingo een schijnbaar Oscarnominatie-waardige performance afleverde in deze film. En door de titel wist ik dat het een gevangenisfilm was. Maar wat ik niet wist, was dat de film een waargebeurd verhaal vertelt, waarin buiten Domingo en een niet-te-‘voorkomen’-acteur-in-zulke-verhalen enkel (ex-)gevangenen voornamelijk zichzelf spelen. Waarbij de persoon die Domingo speelt in de film zelf (als cameo-karakter) een handtekening komt vragen aan ‘zichzelf’. Sing Sing biedt…
“Alsof ‘shock-regisseur’ Larry – Kids, Bully – Clark een Coen-script heeft verfilmd“, was m’n eerste reactie na deze zwaar teleurstellende ‘lesbische actiekomedie’ van Ethan (zonder z’n broer) Coen. Een teleurstelling die ik nóg steviger voelde omdat ik me behoorlijk kapot ergerde aan (het ook redelijk rammelende Texaanse accent van) één van de hoofdrolspelers, misschien wel omdat ik haar onlangs juist erg goed en enorm cool, stoer en zelfverzekerd zag spelen in Sanctuary. Een vriendin naast…
Voorafgaand wist ik enkel dat Colman – Ma Rainey’s Black Bottom, Euphoria (tv), Candyman – Domingo heel hard werd geprezen voor zijn hoofdrol in deze film. Dat deze door Higher Ground (en dus door de Obama’s) geproduceerde film ging over de organisator van één van de belangrijkste marsen ooit, die bevriend was met onder andere Dr. King, en die vanwege z’n geaardheid misschien nog wel harder werd gediscrimineerd dan vanwege z’n huidskleur, dat leerde ik…
Zola is eigenlijk alles wat het (in mijn ogen) mislukte Hustlers niet was: een rauwe vertelling over vrouwen die het heft in eigen handen nemen, ondanks de overal aanwezige patriarchale onderdrukking (a.k.a.: lompe, misogyne kerels). En volgens mij ook de eerste film, waarvan het scenario gebaseerd is op een Twitter-draadje. Of zeg maar “draad”, want toenmalig stripper A’Ziah King vertelde in 148 tweets over haar “ho-trip to Florida” in 2015, waarin mensenhandel, ontvoering, moord en…
Wat een fijne verrassing was dit zeg! Serieus: ik dacht ‘m licht ‘verplicht’ te moeten zien om deze recensie te kunnen schrijven – ben niet de grootste horror-fan van Nederland – maar ik kreeg een ontzettend interessante en gelaagde versie van het Candyman-verhaal te zien. Waarin de ‘horror’ vooral een vertaling van de Afro-Amerikaanse pijn bleek, waardoor je ook duidelijk ziet dat deze uit de stal van Jordan – Get Out, Us – Peele komt.…
Onmisbaar voor elke serieuze filmkijker, if you ask me. Niet alleen omdat Chadwick – Black Panther, Da 5 Bloods – Boseman hierin z’n laatste (en beste!) rol speelde, voordat ie op 43-jarige leeftijd helaas overleed, en ook niet enkel vanwege Viola Davis’ powerhouse-performance, maar ook vanwege de pijnlijk prachtige thematiek in dit ogenschijnlijk vrij ‘kleine’ verhaal. Want ook al duurt deze Netflix-film slechts anderhalve uur, wat de film onderhuids laat voelen is zóveel. En dan…
Mogelijk is het wel tekenend voor mijn white privilige, maar If Beale Street Could Talk is een film die in mij zulke heftige woede-gevoelens oproept, dat ik me tijdens het zien van zo’n film vrij snel afvraag: “Zou ik wel een dag vrij rondlopen als mij zoveel onrecht aangedaan zou worden?” En daar zit dus nogal wat privilege in, omdat ík me in zo’n verhaal wel vrijelijk (en vooral tijdelijk) kan laten meevoeren en gruwelijk kwaad…