Wrath of the Titans (2012)
Waar ik deel 1 ongezien gebruikte om de teloorgang van Hollywood te tonen (en daar uiteindelijk toch wel voor maximaal 10% op moest terugkomen), daar wilde ik die fout nu niet maken, dus ik zag ‘m gisteren in de 3D IMAX-zaal van de lokale Pathé. En ondanks dat de flitsende beelden en niet-meer-dan-aardige actie me zeker wel wat lieten vluchten uit de werkelijkheid, daar riep de film vooral een oude Romeinse uitspraak in me op: “Geef het volk (brood en) spelen, dan blijven ze wel rustig en docile.”
Dat we daar dan ook nog vijf euro extra voor moeten betalen, dat mag je volgens mij dan een double whammy noemen.
Weet je, ik vond Wrath of the Titans niet minder ‘debiel’ dan Immortals (die er overigens wel iets beter uit zag), maar omdat men hier de Griekse mythologie wat minder opzichtig vernachelt, stoorde me dat hier minder. Ik wilde bijna typen: “…zoals je je ook minder irriteert aan een lastig kind als je weet dat ie één of andere beperking heeft…“, maar dat klinkt politiek mogelijk niet helemaal correct. Feit is wel dat er genoeg voorzetten worden gegeven om dieper in te gaan op de mythologie, maar misschien voelden de schrijvers ook wel dat men daar te weinig kennis van had en waagde men zich daar niet aan. De andere en meer logische verklaring is dat ze gedacht hebben dat toch niemand daarop zit te wachten, of dat het in elk geval in de weg zou staan bij alle 3D vuur- en stofdeeltjes die de zaal ‘ingeschoten’ moesten worden.
Maar eerst even iets over ’t verhaal. Het verhaal speelt zich ongeveer tien jaar na ’t einde van Clash of the Titans af, en Perseus (Sam Worthington) heeft zich als visser teruggetrokken op één of ander Grieks schiereiland. Z’n vrouw is inmiddels overleden, maar heeft hem wel een zoon nagelaten: Helios. Perseus wil z’n zoon schijnbaar behoeden voor de strijd, want hij moet niets meer hebben van de beslommeringen van papa Zeus (Liam Neeson). Helaas voor Zeus en z’n goddelijke kornuiten is de mensheid sowieso niet zoveel meer bezig met de goden (voel de niet-verder uitgewerkte metafoor naar onze tijd), en daardoor neemt hun kracht af. En precies daar zit broerlief Hades (Ralph Fiennes) op te wachten, want hij smeedt samen met Zeus’ andere en jaloerse zoon Ares (de god van oorlog, waar door sommige strijders juist nog wel tot gebeden wordt; dus hij is sterker) het plan om de gruwelijke en gruwelijk grote Kronos (vader van Zeus, Hades en Poseidon (Danny Huston)) te bevrijden uit Tartarus, in de hoop dat hij zich aan z’n woord zal houden en hen hun onsterfelijkheid laat behouden. Beetje “mijn volk eerst” onder de goden, so to speak.
Fast forward: Zeus wordt gevangen genomen en Perseus moet hem, samen met Poseidons zoon Agenor en de bevallige koningin Andromeda (Rosamund Pike), bevrijden uit de klauwen van Hades en Ares. Zo gezegd, zo gedaan, en dan volgt nog de eindstrijd tegen Kronos, en ik hoef natuurlijk niet te verklappen hoe dát afloopt. Wat ik aan ’t einde van de film vooral dacht: “Hoe zou het volgende deel gaan heten? Return of the Titans? The Titans Strike Back? Revenge of the Titans?”
En het is voor een heel klein deel ook toevallig dat ik dezelfde namen heb verzonnen als George Lucas voor z’n Star Wars-delen verzon. Maar The Titan Menace gaat dan misschien wat te ver ;).
Nee, Wrath of the Titans is niets meer dan een heeeeeeeeeeeeel simpel tussendoortje. Zoals ik al zei bood hij wel wat escapisme, maar zeker door Bill Nighy’s Pirates of the Caribbean-grapje, als hij tegen Perseus iets zegt in de trant van “They released the Kraken, and you beat it, didn’t you?“, bekroop mij de gedachte dat er in een kamertje in Hollywood door enkele producenten gelachen is omdat ze zeker weten dat ze wel weer genoeg gaan verdienen aan ‘ons’. Zo van: we hoeven helemaal geen goede film te maken, maar als we het volk maar genoeg afleiding bieden (de eerdergenoemde Romeinse “spelen”), dan zullen ze ons daar wel weer rijkelijk voor belonen…
En nu kan ik de marxistische filosoof Slavoj Zizek weer aanhalen over ’t gevaar van het zien van enkel inspiratieloze en on-creatieve prequels, sequels en remakes, en hoe dat ons vermogen om in betere maatschappelijke alternatieven te denken doet afnemen, maar daar voel ik me momenteel niet ‘fel’ genoeg voor.
Shit, zouden ze mij ook al murw gebeukt hebben..?
Okay, nog één feitje dan: de film is geregisseerd door Jonathan Liebesmann, die de wereld eerder al weinig goeds bracht met World Invasion: Battle Los Angeles.