Westworld (1973)
Stel je voor: je loopt als cowboy een saloon binnen en dan ineens kom je Yul Brynner tegen; één van de coolste gasten die ooit op het witte doek te zien was (onder andere in The Magnificent Seven). Hij stoot je aan en daagt je niet veel later uit voor een duel. Het loopt je waarschijnlijk dun door je broek, maar als er ‘getrokken’ wordt knal jij hem keihard overhoop, omdat je sneller bent…?
Of komt het, doordat zijn wapen op jou niet werkt, en het jouwe op hem wel? Want hij is namelijk een robot, en jij betaalt 1000 dollar per dag om in een ‘levend’ attractiepark te verblijven. En in Western World is dat in een behoorlijk realistisch wild-west-stadje.
Gewoon één van de eerste scènes in Westworld, een best wel geweldige science-fiction film uit 1973. En echt niet dat ik hierboven iets spoilde, want de film opent met een duidelijke en rustige uitleg wat het Delos attractiepark inhoudt. Je kunt namelijk kiezen uit Western World, Roman World en Medieval World, waarin alles is nagebouwd voor het genot van de bezoeker. Je betaalt dan ook wel fors (alhoewel ik me wel een paar keer afvroeg of 1000 dollar zelfs in 1973 genoeg was om alle dagelijkse schade te herstellen), maar dan heb je de vrije beschikking over wapens, sekspartners, etc. Of zoals de tagline van de film zegt: “Westworld …where robot men and women are programmed to serve you for …Romance …Violence …Anything“.
Natuurlijk gaat er iets worng, want de film is geschreven en geregisseerd door Michael Crichton. Eén van z’n thema’s was altijd het gevaar van wetenschap, en het onvermogen van mensen om daar goed mee om te gaan. Daarover sprak hij zelfs ooit het Amerikaanse Congres toe. Met dat in z’n achterhoofd schreef hij natuurlijk ook Jurassic Park. En hoe het uiteindelijk in deze film fout gaat laat ie misschien wel wijselijk in ’t midden, maar de robots in Westworld krijgen steeds vaker last van iets wat we nu een computervirus zouden noemen, maar in de film wordt het nog “central mechanism psychosis” genoemd. En je zult begrijpen, dat komt onze protagonist duur te staan.
Want ondanks de aanwezigheid van Yul Brunner als gunslinger, is de protagonist van de film Richard Benjamin, die ik laatst ook al zag in Woody Allens Deconstructing Harry. Hij reist samen met een ‘ervaren’ James Brolin (vader van Josh – No Country for Old Men – Brolin), en ondanks dat ie in het begin wat huiverig en terughoudend is, na een paar avonden in Western World is hij helemaal om. Gelukkig heeft z’n zelfvertrouwen weer een net groot genoege boost gekregen om de strijd aan te gaan met de ineens onverwoestbaar-lijkende gunslinger. En dan ineens denk je aan The Terminator, die voor mij in 1984 in elk geval fucking revolutionair leek. Maar wat blijkt: elf jaar eerder maakte Michael Crichton deze blockbuster al…
Ook in de jaren 70 werd er bij het maken van films aan geld verdienen gedacht. Dus als een film die nog geen anderhalf miljoen dollar heeft gekost (wat je overigens nergens aan afziet) zoveel opbrengt (iemand met een IMDb Pro-account hier?), dan komt er zeker een vervolg. En in dit geval zelfs ook nog een TV-spinoff. Het vervolg – Futureworld, met Peter Fonda, Blythe Danner én Yul Brunner – wordt op veel plaatsen afgezeken, maar ik ben er stiekem toch wel benieuwd naar.
Okay, waarschijnlijk heb ik al genoeg verteld over deze film. Ik heb erg genoten, en las zojuist iets dat vooral voor visual FX-mensen of ontwerpers interessant is: Westworld is de eerste bioscoopfilm waarin 2D-computeranimatie werd gebruikt. Het POV-beeld van gunslinger Brunner was een vorm van raster graphics. ’t Is maar dat je het weet ;).