Celda 211 (a.k.a. Cell 211 – 2009)
Yes, eindelijk weer eens een écht goede gevangenisfilm. Dus niet alleen voor actie- en spektakelliefhebbers, maar ook voor liefhebbers van de betere film. Niet dat het de beste film van het jaar is, maar wel een film die me ook terug deed denken aan die aflevering van AVRO Close up over psychoanalyse en film: van Hitchcock tot David Lynch. Het hoe en waarom zal ik hier niet verklappen (dat zou namelijk iets spoilen), maar het toont wel het interessante van deze film…
Juan Oliver staat op het punt vader te worden, is knetterverliefd op z’n vrouw en begint morgen met z’n nieuwe baan als cipier in een gevangenis. Om z’n goede wil te tonen komt ie al een dag eerder langs op z’n werk, om alvast rond te kunnen kijken. Tijdens de rondleiding krijgt ie echter een ongeluk, waardoor hij bewusteloos raakt. Omdat ze liever een dokter halen dan hem naar de ziekenboeg te dragen leggen z’n toekomstige collega’s hem even in de leegstaande cel met het nummer uit de titel. Maar op dat moment ontstaat er een gevangenenoproer, vluchten z’n collega’s en blijft Juan alleen over in z’n cel. Hij komt al snel bij en realiseert zich vrij snel dat de andere gevangenen niet zo vriendelijk zullen zijn als ze ontdekken dat hij niet één van hen is. Hij ontdoet zich dan ook snel van z’n schoenveters, riem en andere zaken die hem kunnen verraden, en mengt zich tussen de rellende gevangenen. Je zult al begrijpen: zijn aanwezigheid zal niet onopgemerkt blijven…
Het interessante aan Celda 211 is dat je als kijker natuurlijk mee gaat in Juans verhaal, maar dat je zijn overtuigingen ook ziet veranderen. En het knappe aan Celda 211 is dat dat allemaal behoorlijk realistisch en onvoorspelbaar gebeurt. Er zit flink wat kritiek op het rotte gevangenissysteem in. Hoe waarheidsgetrouw dat is weet ik niet, want ik ken Spaanse gevangenissen niet, maar gezien de 8 Goya’s (de Spaanse Oscars) die deze film won zal ook dát wel realistisch zijn.
Maar terug naar het verhaal. De leider van de opstand – Malamadre (“slechte moeder“?) – ziet in Juan al snel een interessante kompaan, ook al wantrouwt hij hem. Maar ja, dat doet ie iedereen, dus dat is niet raar. Juan weet ook vrij snel het vertrouwen van zo’n beetje alle gevangenen te winnen, zeker ook omdat hij scherp en intelligent is. Er ontstaat ook een respectvolle band tussen hem en Malamadre, wat in minder goed gemaakte films lachwekkend zou kunnen zijn, maar hier heel subtiel ontstaat, nergens ongeloofwaardig is en dus toont hoe knap deze film in elkaar zit.
Ja, ik verwachtte een goede film en kreeg die ook. M’n verwachtingen waren vrij hoog, maar dat was hier geen probleem. Niet alleen de kwaliteit van de film verraste me, maar ook de manier waarop het verhaal verteld wordt. Ik kon vrijwel geen cliché ontdekken, stoorde me eigenlijk nergens aan geen enkele motivatie van welke acteur/actrice dan ook, voelde een vrij breed scala aan emoties en vind die link naar die documentaire zo interessant dat ik er nog wel effe over na zal blijven denken…
De beste film die ik afgelopen jaar op Film By The Sea zag en eentje die ik zeker in mijn collectie ga opnemen. Niet overal even realistisch misschien, maar spannend van begin tot eind.
Verrassend positieve recensie! Niet onverdiend hoor, maar ik had toch wel een paar mini-struikelblokjes. Kan ook te maken hebben dat ik nog even moest schakelen, ik dacht namelijk meer iets in de richting van Un Prophete te gaan zien, maar ik merkte al snel dat deze een stuk toegankelijker gehouden was, en de eenvoud waarmee Juan de sympathie van Malamadre wint was voor mij een tikje ongeloofwaardig. Je moet aannemen dat Malamadre nogal een beest is, mede omdat ie de leider aan de kant van de gevangenen is, maar je ziet hem dat nergens zijn. Hij is zelfs redelijk soft omdat je als kijker ook sympathie voor hem moet krijgen.
Maar al met al ben ik echt niet negatief hoor, de film is echt heel erg vet en ik raad m dan ook iedereen aan. Veel beter als de meeste amerikaanse gevangenisfilms.