The Father (2020)

Niks ten nadele van de veel te vroeg overleden Chadwick – Ma Rainey’s Black Bottom, Black Panther – Boseman, maar die Oscar voor Anthony Hopkins voor z’n rol in The Father is wel echt terecht. Wat een acteer-meesterwerk! Prachtig om die innerlijke strijd te zien in een man die van pater familias langzaam afglijdt in een vergeetachtige en/of dementerende vader, die elke herkende zekerheid in z’n leven/wereld aangrijpt om te willen geloven dat die gevreesde aftakeling…

Vivarium (2019)

Vivarium is een behoorlijk weirde ‘love it or hate it‘-film (en uitgerekte Twilight Zone-aflevering?), en de nieuwe met Jesse – Zombieland, The Social Network – Eisenberg en Imogen – 28 Weeks Later, Filth – Poots. Zeker interessant en eng passend tijdens onze corona-quarantaine (de film lijkt bijna voor een lockdown-wereld gemaakt te zijn), want de film gaat – in het kort – over een stel dat hun nieuwe burgerlijke huisje letterlijk niet ‘kan’ verlaten. En…

Filth (2013)

Bij mij geïntroduceerd als een “WTF..!??“-film, wat gezien het bronmateriaal helemaal niet zo verwonderlijk is, was ik vrij snel overtuigd dat ik deze Bad Lieutenant meets Donnie Darko en It’s All Gone Pete Tong meets Trainspotting ’terug’ naar The Bad Lieutenant direct wilde zien. Want naast een nogal opvallende en vooral lompe film over coke, hoeren, drank en Schotland, bevat de film een paar geweldige covers van prachtige nummers, met als climax één van m’n favoriete nummers aller tijden.…

The Look of Love (2013)

Na uitstapjes richting komedie (The Trip) en lompe thrillers (o.a. The Killer Inside Me) is Michael Winterbottom nu terug met een soms interessant en bij vlagen behoorlijk drama, maar uiteindelijk voelt de film niet bevredigend. De reden: de film vindt nergens echt de juiste balans, plus dat ik niet mee wilde/kon gaan in de belevenissen van erotica-koning-turned-vastgoedmagnaat Paul Raymond. Het blijft allemaal te oppervlakkig, en Raymond blijkt ook nogal een iets te zelfvoldaan persoon te zijn…

A Late Quartet (2012)

Films die zich in New York afspelen krijgen van mij sowieso al ’n extra credit, en als ze zich dan ook nog in het artistieke milieu van die wereldstad afspelen, dan komt daar nog ’n halve credit bij. Dat was ook één van de redenen dat ik bijvoorbeeld The Visitor ooit nóg beter vond dan ie al was. Ik weet niet hoe belangrijk bovenstaande kanttekening is in wat ik nu ga zeggen, maar ik vond A…