Jeymes – The Harder They Fall – Samuel flikt het gewoon weer: een lange tijd door een witte bril gezien genre hyper-dynamisch en volledig omgooien. En dat op een heerlijk creatieve manier die sommige ‘snowflakes‘ (ik gebruik deze term nu voor degenen die deze zelf verzonnen lijken te hebben) zó tegen de haren instrijkt, dat ik zojuist schrok van het IMDb-cijfer voor deze film. Want een bijbelverhaal herschrijven met vrijwel alleen zwarte karakters is natuurlijk…
Winnaar van drie European Film Awards, een wederom geweldige Mads Mikkelsen (in z’n moerstaal lijkt ie toch altijd nog nét wat beter), geïnspireerd op waargebeurde feiten, recent nog op de shortlist voor de ‘Best International Feature’-Oscar en met een priviliged bad guy waarvan je al snel hoopt dat ie gruwelijk aan z’n einde gaat komen: dat is Bastarden, hier uitgebracht als The Promised Land. Als ik bovenstaande clickbait-technisch in een oneliner zou moeten vangen, dan…
Allereerst: ik wist vooraf dus niet dat er schijnbaar zes (!!) Dune-boeken zijn geschreven door Frank Herbert. Ten tweede: Dune: Part Two is qua productie en ‘grootsheid’ misschien wel het beste of vetste ooit gemaakt op sci-fi-gebied. En ten derde: qua spirituele beleving vond ik het eerste deel toch wel een stuk interessanter… En dit schrijf ik dus binnen 30 minuten nadat ik de lokale IMAX-zaal uitliep, waar ik dus wel werd weggeblazen door de…
“It feels like it’s written by A.I., maybe because of that writers’ strike last year..?”, hoorde ik een vrouw – in een New Yorkse bioscoop voor me – na afloop haar teleurstelling trachten te verwoorden. En hoe cool het ook is om een film te zien in de stad waar ie ook is opgenomen, de ‘uitlachsalvo’s’ richting het einde van deze nieuwe Marvel-Spider-familie-franchise-poging was waren aardig vernederd, maar helaas ook volkomen terecht! Want ondanks een…
Het lijkt alsof Society of the Snow misschien wel beter aankomt bij mensen die het waargebeurde verhaal níet kennen. Al lijken reacties van Uruguayanen die enkelen van de ‘overlevers’ kennen nóg positiever te zijn. Ik kende het verhaal wel al, net als iedereen die Frank – Arachnophobia, Congo – Marshalls versie met Ethan Hawke in de hoofdrol heeft gezien. Maar doordat ik me de gruwelijkheid herinnerde, had ik niet de grootste drang om deze Netflix-film…
Tja, als je Ed – The Transporter Refueled, Deadpool – Skrein als hoofd-bad guy cast, en het hem laat opnemen tegen Sofia – The Mummy, Settlers – Boutella, dan weet je als kijker natuurlijk allang dat je acteertechnisch niet naar de beste film van het jaar gaat kijken. Maar wat het ook aantoont, is dat deze productie – waarin behoorlijk wat geld is gestoken – niet op alle vlakken topkwaliteit nastreeft. Iets dat je logischerwijs…
Okay, Wonka is dus een prachtige ode aan de verbeelding met een perfect gecaste Timothée Chalamet (en Sally Hawkins). En ondanks dat ik ze niet gezien heb, voel je volgens mij aan alles dat ie van de makers van de Paddington-films is. Met andere woorden: misschien wel een perfecte Kerst-feelgood-film, waar je – als niet-musical liefhebber als ik – gewoon om die ongeveer 20% aan gezongen exposé en dialogen heen moet kijken. Waarbij ik kort…
Bij een groot regisseur als Ridley – Alien, Blade Runner, Gladiator, The Martian – Scott weet je, dat als de actiescènes en vertelling wat afgevlakt aanvoelen, hij dus niet dát verhaal primair wil vertellen. Dus dat Napoleon een beetje als een samenvattende brugklas-geschiedenisles aanvoelt, dat móet dan toch wel de bedoeling zijn. Waarmee de focus komt op iets dat ik ook al bij Oppenheimer zag (en misschien dat Barbie hier thematisch ook wel bij ‘past’):…
Ondanks dat ik vooraf twee foutieve aannames deed – dat zowel Peter Dinklage als Jason Schwartzman ook in de ‘originele’ Hunger Games-films zaten (waarop dit dus een prequel is), waardoor ik dus foutief dacht dat ons ‘hoofdstelletje’ misschien wel eens voor bekend nageslacht zouden zorgen – vond ik vooral Coriolanus Snows ‘reis’ van protagonist naar z’n eigen antagonist beter dan ik vooraf durfde hopen. Waardoor ik dus aardig goed in het verhaal zat, dat na…
Heb lichtelijk het gevoel dat de belangrijkste (en mogelijk ‘enige’?) reden voor de studio om The Marvels te maken die tijdens-de-credits-scène na afloop is, want een dag later voelt deze film vooral als een ‘opvulfilm’, waarin een paar stukjes informatie wordt geboden om gaten in eerdere films te dichten/verklaren. Maar door die scène halverwege de aftiteling wordt er ineens een eerder bij velen onmogelijk geachte ‘koppeling’ gelegd, waar in eerdere Marvel-films natuurlijk allang naar gehint…
Hoe meer je naderhand over deze film nadenkt, hoe duidelijker je ziet dat er een meesterregisseur aan het roer stond. Maar wat voor jou mogelijk net zo, zo niet véél belangrijker kan zijn: The Killer is gewoon een vette en meeslepende actiethriller, gebaseerd op een Franse comic uit de jaren 90, waardoor alles ook een beetje ‘ouderwets cool mysterieus’ aanvoelt. Tekenend zijn de archetypische karakternamen, die mede tonen dat het minder om de specifieke personen…
Mocht je willen weten hoe groot het belang van goede regie voor het maken van film is, dan toont dit vierde deel in de Expendables-franchise exact wat slechte regie kan veroorzaken. Holy F#$@, wat is dit een tenenkrommend slechte film zeg! Ik dacht nog even: “Zouden de makers het expres doen, omdat ze iets camp-achtigs of absurdistisch willen maken?“, maar volgens mij is het bijna onmogelijk om dit bewust te doen. En dan moet je…