Predator: Badlands (2025)
Okay, Predator: Badlands is misschien niet de beste Predator-film in Dan Trachtenbergs verrassend goede wedergeboorte-trilogie, maar bevat wel één van de coolste cliffhangers ooit, waardoor het ook geen trilogie zal blijven, verwacht ik. En dat ik daar bijna “hoop ik” typte, dat zegt natuurlijk wel wat. Na de Native American-insteek in Prey, en een soort animatie-anthology in Predator: Killer of Killers, legt Trachtenberg hier op bevredigender wijze de link met één van dé bedrijven uit de Alien-franchise. Althans: bevredigend als in hoe Trachtenberg speelt met onze ‘allegiance‘, want wat hij aantoont: je kunt zelfs mee gaan voelen met zo’n predator-Yautja (zoals ze officieel heten).
Hoe je deze film moet plaatsen in de Alien-chronologie, dat weet ik niet zeker. Net als bij Alien: Earth (tv) kan het namelijk/mogelijk wat lastig zijn om deze in de juiste ’tijd’ te plaatsen…
Het verhaal
Vanuit een ietwat makkelijk exposé leren we vrij snel over de thuisplaneet van de Yautja, waar de jonge Dek (Dimitrius Schuster-Koloamatangi) door z’n broer Kwei (stuntman Michael Homik) wordt gespaard van pa’s gruwelijk harde levensles: in hun clan is er geen ruimte voor zwakte, en zwakkeren dienen te worden opgeruimd (inderdaad: daar voel je al een link met emotioneel nogal onvolwassen aardbewoners die empathie als een zwakte zien). Als Kwei dat weigert, voelt hij de hardhandige wraak van papa (ook Schuster-K., btw), maar niet voordat hij z’n jongere broertje in een ruimteschip heeft laten ontsnappen; mét de ultieme motivatie om z’n broer te wreken en aan z’n grove pa te bewijzen dat hij z’n plek wél waard is (nog zo’n link met Donny T..?).
Ja, dat is een totaal andere introductie van deze moordlustige roofdieren dan in bijvoorbeeld Schwarzeneggers ‘klassieker’ (uit 1987 inmiddels!!), want het is overduidelijk de bedoeling dat we nu rooten voor deze buitenaardse predator. Iets dat vrij snel gebeurt als Dek arriveert op de nogal vijandige planeet Genna, met mega-grote dieren als de bot-os, vlijmscherp scheermesgras, zuurspuwende oever-dieren, verlammingspijltjesschietende planten (is dát geen woord voor Galgje??), et cetera. En dan heb ik het nog niet over de Kalisk gehad, dé prooi die Dek wil doden om z’n waarde te bewijzen. Het is namelijk de Kalisk die nog nooit is gevangen door welke Yautja dan ook, dus dat lijkt de ultieme trofee…
Initieel wat ullig, maar later toch wel ‘fijn’, als blijkt dat Dek niet het enige wezen is op die planeet dat een soort menselijk bewustzijn heeft. Hij ontmoet namelijk vrij snel de gehalveerde ‘synth’ Thia (Elle Fanning, zie still hieronder), die hem niet alleen alles kan uitleggen over die planeet, maar door haar grote interesse in Deks soort, (b)lijkt ze ook een onverwachte ally. Maar ja, ze is wel eigendom van Weyland-Yutani, inderdaad: één van die bedrijven uit de Alien-franchise. Al lijkt Thia, mogelijk door het ontbreken van enig contact (haar hele team is door de Kalisk uitgeschakeld), een soort empathie ontwikkeld te hebben, die niet tot haar core programmering behoorde. Iets wat des te duidelijker wordt, als haar ‘zus’ Tessa gereboot wordt…
Verhaal boven ‘inhoud’?
Ja, deze kop roept mogelijk wel meer vragen op, dan dat de kop dat zelf al doet. Ik stel ‘m echter, omdat Trachtenberg wel iets interessants toont: hoe makkelijk kan onze alliantie/loyaliteit als kijker switchen in een film? Neem wat afstand en vraag je dan eens af: inzake ons oordelen (op basis waarvan je je loyaliteit baseert?), is daarin emotie belangrijker dan de inhoud van een verhaal (dat je bv. met de juiste dramatisering sympathie voor de meest onsympathiekelingen kunt opwekken)? Of interpreteren we de inhoud ook deels op basis van ons (voor)oordeel..?
Mogelijk wat abstract zonder uitleg, maar wat ik vooral bedoel: het viel me echt op hoe duidelijk de makers spelen met motivaties van de ‘karakters’, waardoor ik als tekstschrijver met een communicatie-achtergrond wederom moest toegeven: “Ja, met de juiste argumentatie kan ik vaak beide kanten in een discussie wel geloofwaardig schrijven, maar wat ik er zélf van vind, dat weet ik mede daardoor ook niet zo zeker..!” En onzekerheid daarover kan ook onwennig (en daarmee “niet fijn”) aanvoelen. Maar het kán jou als kijker dus ook juist wat alerter maken; iets dat bij mij in elk geval wel gebeurde, wat dan ook weer positief was voor m’n betrokkenheid bij het verhaal.
Cast & crew
Qua cast kan ik vrij kort zijn: Fanning toont wederom dat ze haar oudere zus Dakota allang voorbij de kroon gestoten is, al lijken die meiden onderling niet zo competitief als ik hier mogelijk doe vermoeden. Ik verwacht dat ze zich enorm vermaakt heeft op de set, deels omdat ze als één van haar twee rollen ruim de helft van de film haar onderlijf mist. Daarnaast is het voor acteurs volgens mij altijd fijn als je twee conflicterende personages mag neerzetten. Al vraag ik me af in hoeverre dat voor Schuster-Koloamatangi (hij heeft een Nieuw-Zeelandse achtergrond) geldt, want achter een enorm masker speelt hij zowel Dek als diens tegenstander: z’n eigen vader. Thematisch gezien een gave keuze, maar qua acteren zijn die maskers en prosthetics zó aanwezig, dat het me enkel opviel dat Dek voor een predator wel aardig vaak grote, angstige ogen opzette…
Trachtenberg zoekt overigens wel de grenzen van de geloofwaardigheid op. Natuurlijk is dat sowieso al een rare zin in een review van zo’n science-fiction-actie-avonturenhorror, want hoe geloofwaardig is zo’n Death Planet als Genna überhaupt? Maar ik bedoel dit vooral in hoe de gevechten in beeld zijn gebracht. Simpelere en/of goedkopere films draaien vaak het licht weg als iets nét te lastig te animeren/CGI’en is, of weten door de montage nogal wat te redden. Hier gaan ze gelukkig nét niet te ver qua ongeloofwaardigheid. Mogelijk een wat apart compliment, maar ik vond het na afloop opvallend genoeg om als notitie op te schrijven…
Final credits
Dat Trachtenberg voorbij makkelijke Hollywood-commercie gaat, dat was na die eerdere twee wel al duidelijk. Ook nu toont hij weer een zelfvertrouwen om zijn verhaal te vertellen (dat hij samen met Prey-scenarist Patrick Aison schreef), en daarin lijkt hij dus wel wat te willen zeggen en/of onderzoeken…
Daarnaast maakt deze film wel veel/alles goed wat die commerciële AVP-films uit het begin van dit millennium vernachelden, en het lijkt zelfs alsof er nog een uitbreiding aan kán komen. Voorafgaand aan de film is er namelijk ook een comicbook verschenen, getiteld Predator: Badlands #1. De uitgever? Ene Marvel Comics… Met andere woorden: zou er ooit een Predator vs. Hulk of zo gaan komen? Haha, zó enthousiast ben ik nou ook weer niet hoor, hoe geweldig Trachtenberg de Predator-franchise ook nieuw leven heeft ingeblazen…