The Roses (2025)
Hmmmm, wat moet ik hier nou van denken..? Allereerst dat ik verrast was dat deze film op hetzelfde bronmateriaal is gebaseerd als die Michael Douglas-Kathleen Turner-Danny De Vito-film uit 1989 (The War of the Roses). Al verklaart dat mogelijk wel de opvallend aanwezige hedendaagse tech-snufjes (zoals deepfakes en memes) die regisseur Jay – Austin Powers, Trumbo, Bombshell – Roach er vrij duidelijk in verwerkt heeft?
Maar ik vond het initieel ook best vet dat de film totaal anders was dan de trailer deed vermoeden, al zou ik in een cynischer bui ook kunnen verwoorden als: “Ja, echt zo’n film waar je vooral een vette trailer bij kunt maken!“. Al redden voor mij de bij vlagen vlijmscherpe dialogen en voor velen herkenbare micro-agressie-situaties deze film met gemak hoor, ondanks dat ik aanvoel dat ie ook niet héél lang in m’n herinnering zal blijven hangen…
Het verhaal
We openen dan wel bij een scène waarin de getrouwde Theo (Benedict – Doctor Strange, The Imitation Game – Cumberbatch) en Ivy (Olivia – The Favourite, The Bear (tv), The Lost Daughter – Colman) om elkaar moeten lachen als ze nogal lomp-fout op een opdracht van een relatietherapeut ingaan, maar dat er iets mis is in hun huwelijk, dat is wel duidelijk. Daarnaast springen we daarna direct terug in de tijd naar het hitsige moment dat ze elkaar ontmoetten, en vertelt de film eigenlijk volledig chronologisch over hun leven…
We zien dus hoe Theo een succesvol architect is, terwijl Ivy haar kookaspiraties opgeeft om hun twee kinderen op te voeden. In een fijne bui ziet Theo hoe dit Ivy niet helemaal gelukkig maakt, dus ze is erg verrast als hij een wat verlopen strand-restaurantje voor haar wil kopen, zodat ze weer een paar dagen in de week haar kookkunsten aan de wereld kan laten zien…
In de loop der jaren blijkt dat restaurant echter steeds beter te gaan lopen, en als Theo’s werk juist een enorme knauw te verwerken krijgt, ontvangt Ivy juist de beste recensie die ze maar kán krijgen. Zeer empathisch deelt ze dit niet direct al te enthousiast, juist omdat Theo net best down is. Maar hij strijkt over z’n hart en neemt graag de opvoeding over van Ivy, zodat zij zich kan focussen op het restaurant. Iets dat best aardig uit lijkt te pakken, totdat het bij Theo wat begint te wringen, mede ook doordat hij ’t gevoel heeft dat hij niet wil dat Ivy denkt dat ze met een loser getrouwd is. Dus zijn ego begint wat te steigeren, maar haar ego vindt eigenlijk ook wel dat zij net zoveel recht heeft om een succesvol kostwinner te zijn. En dat leidt (logischerwijs?) tot steeds meer frustratie, waardoor je ineens begrijpt waar ze al die vechtshots uit de trailer toch vandaan hebben…
Herkenbaar menselijk
Ja, het is wel duidelijk dat scenarist Tony – The Favourite (ook met Colman!), Cruella, Poor Things – McNamara het boek van Warren Adler aardig ‘verhipt’ heeft. En dan bedoel ik dus niet enkel eerdergenoemde technische foefjes, en ook niet alleen het grappige idee om de ‘alles-regelende-huiscomputer’ “HAL” te noemen. Nee, ik heb het vooral over hoe hedendaagse openheid tussen partners er duidelijk in is verwerkt. Over hoe in deze tijd van toenemende gelijkheid – ook al zijn er genoeg algoritmes die weten dat ongelijkheid veel meer woede en daarmee aandacht genereert, dus dat wordt erg(/te?) prominent getoond op onze socials – er nog best veel mannen zijn die het soms lastig hebben als ze niet in die klassiek-patriarchale rolverdeling de (grootste) kostwinner zijn. Iets dat ik zelf bij twee bevriende stellen zag gebeuren (waarvan één huwelijk het (vooral?) daarom niet overleefd heeft), en wat hier ook goed is uitgewerkt. Maar ook Ivy’s worsteling tussen zakelijk succesvol zijn en die moedergevoelens voelt hedendaags, al is dat al wat langer een thema in de betere films/verhalen.
Wat ik hier vooral mee wil stellen: ik denk dat veel mensen zich wel in de film kunnen inleven, juist vanwege dat best herkenbare. Ook is de film dus best anders dan wat de trailer doet vermoeden, want de vertelling is veel meer lineair (en daarmee ook toegankelijker, denk ik) dan ik had verwacht. Iets wat mijn ‘arthouseliefhebbende’ filmhart wat teleurstelde, maar had ik vooraf geweten dat dit op hetzelfde verhaal gebaseerd is als The War of the Roses, dan waren m’n verwachtingen op dat vlak ook afwezig geweest. Waardoor ik dus ‘moet’ melden, dat er toch iets wel lichtelijk wrong bij mij…
Cast & crew
En mogelijk heeft de casting daar iets mee te maken. Want ondanks de scherpe dialogen en heerlijke beledigingen naar elkaar (waarin dus genoeg interessante/herkenbare thema’s geraakt worden), voelt het overall niet helemaal in balans. Zijn de hoofdkarakters uiteindelijk toch net nog ’te aardig’ gebleven, of matcht het Saturday Night Live-duo qua humor niet volledig met de meer serieuze chemie van ons ‘hoofdduo’. Ivy en Theo raken namelijk bevriend met Amy en Barry, gespeeld door Kate – Barbie – McKinnon en Andy – Brooklyn Nine-Nine (tv), Palm Springs – Samberg, en die zijn toch vooral bekend geworden vanwege hun gek- of sulligheid, wat mogelijk niet volledig matcht met Ivy’s en Theo’s meer zwarte, Britse steek-humor? Ook al vond ik het wel leuk (of eerder ‘goed’) hoe dit bevriende stel elkaar ook continu afzeikt, waardoor je denkt dat ze elkaar niet moeten, maar wat vooral nodig (b)lijkt om juist met elkaars zwakheden om te kunnen gaan. Daarnaast mag Colman dus wederom haar kookkunsten vertonen, wat ze recentelijk ook in één van de mooiere afleveringen van The Bear al mocht doen. Cumberbatch wil ik in deze recensie liever “Cumberbuff” noemen, gezien z’n dwangneurotische gesport de hele tijd. Want ook over de keuze om de kinderen juist in zijn discipline op te voeden (ze gaan daardoor met een sportbeurs al vroeg het huis uit), daar zit wel wat ‘relatie-frustratie-kennis’ onder volgens mij. Overigens wil ik Zoë – Nightbitch – Chao en Jamie – Barbie – Demetriou ook nog even noemen. Vooral Demetriou’s karakter heeft een heerlijk eerlijk-cynische mening over Theo’s werk, en zo’n eerlijkheid zie je niet zo heel vaak in Amerikaanse verhalen (waarin eerlijkheid nog wat eerder als zwakte wordt gezien?).
Jay Roach behoeft overigens weinig kritiek mijnerzijds. Ik vind het nog altijd geweldig hoe hij ooit van Austin Powers via Trumbo (over McCarthy’s communistenjacht) bij Bombshell (over schofterige mannen bij FOX News) terecht is gekomen, al kan dat natuurlijk ook ‘gewoon’ betekenen dat hij volwassen is geworden in de tussentijd. Dat hij eerst zelf ook vooral humor gaaf vond, en daarna de ietwat serieuzere kant op ging. Waarbij hij hier dus toont emotioneel aardig volwassen te zijn. Wat overigens veel ‘volwassenen’ helemaal niet zijn; denk bijvoorbeeld aan die machtige man in dat witte huis die in plaats van in therapie gaan op z’n 20e, nu rond z’n 80e nog altijd zoveel bevestiging nodig heeft (het liefste van papa (“Ik ben de beste!!“)) dat hij de hele wereld meesleurt in de fuckeduppieness die dat gebrek aan zelfkennis en -vertrouwen veroorzaakt. Waarna ik dus vooral ook McNamara nog wel wil complimenteren met die vlijmscherpe beledigingen en over-analytische mono- en dialogen waarin af en toe dus veel te ‘wijze’ psychologie voorbijkomt…
Final credits
Ik twijfelde overigens even of het nou Robbie Williams of (persoonlijk favoriet) Rufus Wainwright was, die het The Turtles-nummer Happy Together ietwat vrij interpreteerde bij zowel de opening als de aftiteling, maar het was dus Rufus..! Ben ooit fan geworden doordat ook Scorsese hem wel eens gebruikt op soundtracks (van The Aviator bijvoorbeeld), en omdat hij een best ‘zeurderige’ stem heeft waarvan ik de aantrekkelijkheid rationeel helemaal niet begrijp. Daarnaast zag ik ooit een muziekdocu over hem, en dat helpt bij mijn fanschap altijd…
Verder zal dat voor jou weinig toevoegen, dus laat ik m’n glimlach weer terughalen door aan die “It’s not gonna fall“-meme te denken, of zal ik m’n fijne bewondering over het eindshot nog even benoemen? Want The Roses is – ondanks wel wat kritiek – vanwege het vele aanwezige talent, maar zeker ook door de scherpte in sommige dialogen, al meer dan de moeite waard hoor. Verwacht alleen geen earth shattering film die je moet onthouden voor je best of 2025-lijstjes…