Summer of 69 (2025)
Yes, mede door een verrassend goede (en leuke) rol van Chloe – Saturday Night Live (tv) – Fineman en een actress-turned-director aan het roer is Summer of 69 méér dan de duidelijke formule doet vermoeden. Ja, het is een soort Super Bad voor jongedames, maar met een lekkere lompheid die sommige anti-woke’ers in hun panty’s laten schieten, want “…stel je voor dat de seksen omgedraaid waren, dan waren de deugneuzen van alle daken aan het schreeuwen!!”
Het met dit citaat getoonde onbegrip even terzijde: voor mij werkte de film wel. Mede dus doordat Jillian Bells debuut – als actrice kun je haar kennen uit 22 Jump Street, Inherent Vice of Workaholics (tv) – nét een subtiliteit heeft die mannelijke fantasieën vaak missen, terwijl de film toch net zo invoelbaar was als ‘mijn’ highschool-films van vroeger dat waren…
Het verhaal
Abby (Sam – That 90’s Show (tv) – Morelos) zit in het laatste jaar van de middelbare school, is sociaal niet de handigste, maar wel al haar hele schoolcarrière verliefd op Max (Matt – High School Musical: The Musical – The Series – Cornett). Max heeft echter verkering met de mooie Mercedes (Ava – After Yang – DeMary), dus helaas pindakaas. Toch?
Niks ervan. Als Abby door haar ouders op toetjes-jacht naar de lokale ijssalon wordt gestuurd, wordt ze allereerst uit een nogal debilitating hallucinatie getrokken, om vervolgens bij precies Max ijs te moeten bestellen. Al jaren klasgenoten kennen ze elkaar al zeker een decennium, maar toch lijken hun blikken net iets té lang te blijven hangen. Zeker als Max vertelt dat het uit is met Mercedes…
Maar hoe kan de niet al te populaire en niet de-meest-seks-uitstralende meid van school zo’n populaire gast versieren? Precies: door in de lokale stripbar een zelfverzekerde vrouw (Fineman) te ontdekken, die haar de kneepjes van het sexy doen en versieren bijbrengt, toch? Inderdaad: qua disbelief heb je wel wat terzijde te schuiven, maar dat ging mij makkelijk af. Mede doordat je echt wel voelt dat beide (jonge) vrouwen genoeg herkenbare issues hebben waarop menig jongvolwassene haar (en mogelijk ook wel zijn) eigen wereld op kan projecteren. Zeker als Abby aan stripper Santa Monica belooft dat ze die 20.000 dollar wel kan betalen, niet wetende hoe belangrijk dat geld is voor ‘Monica’. Daarmee wil ze namelijk de striptent redden van een gedwongen verkoop aan de nogal sleazy, misogyne clubeigenaar Rick Richards (Charlie – It’s Always Sunny in Philadelphia (tv), Horrible Bosses – Day)…
Fijne formulewerking, mits je…
Ja, ik zal niet meer over het verhaal typen. Want hoe meer ik schrijf, des te duidelijker de vrij standaardformule duidelijk wordt. Natuurlijk gaat er in die afspraak iets mis, natuurlijk blijken de meiden toch stiekem al betere vriendinnen dan ze in hun boosheid toe willen geven, natuurlijk blijkt de jongen in kwestie niet te zijn zoals verwacht, en natuurlijk krijgt Abby echt wel een moment om te shinen, waar Monica natuurlijk ook iets móet leren. En tóch werkte de film dus bij mij. Misschien wel omdat ik iets bovengemiddeld ‘fan’ ben van niet-wit-mannelijke filmmakers die hun kans krijgen. Ergens als tegenhanger van de anti-woke beweging, wat in mijn ogen een nogal toxische mix van misogyne, racisme en conservatisme is, keihard uitgebuit door de socialmediameneren van deze tijd (polariseren is hét verdienmodel van dit decennium, zo lijkt het).
Maar ik vind het wel fijn dat ‘minderheden’ (wat vrouwen in de regiestoel ook nog altijd zijn) een stem krijgen, want zij kunnen zelfs een formulefilm als Summer of 69 dus van een laagje voorzien dat sommigen niet begrijpen, zien of interessant genoeg vinden. Wat dan natuurlijk ook weer reacties oproept, wat vaak niets meer is dan een ‘makkelijk begrijpbaar’ verhaaltje rondom een (overduidelijk maar onbewust?) onbehagen. Denk aan het citaat uit m’n intro hierboven, wat een beetje uit de categorie “Je mag (als man) ook niks meer zeggen!” komt natuurlijk: de reactie van iemand die bewust wordt gemaakt van z’n privileges, en daardoor ergens angst voelt iets te gaan verliezen..?
Cast & crew
Buiten dat ik het als heteroseksuele man niet héél erg vond inzake haar sexiness, bleek Finemans nogal intense (paal)danstraining (ik kreeg dat via haar Instagram (@chloeiscrazy) al mee) ook nogal wat vruchten af te werpen. In SNL weet ze haar wat ‘onzekere’ (of “menselijke”?) uitstraling vaak achter een geweldig typetje of een perfecte imitatie te verschuilen, maar dat (b)lijkt ze hier niet nodig te hebben. Waardoor ze dus ook best geloofwaardig overkomt, zowel in haar sexy zelfverzekerdheid als in haar sociale onhandigheid. En dat er in de afwikkeling daarvan voor wel wat ‘makkelijke’ filmoplossingen is gekozen, dat maakt de film vooral toegankelijker (lees: formulematiger). Dus daar zou je zeker wel wat kritiek op mogen hebben, if you ask me. Maar juist doordat de film voor mij dus wel werkte, en ik het sowieso gaaf vond om Fineman een keertje zelfverzekerder te zien, voel(de) ik die kritiek eigenlijk geen enkele keer écht. Morelos biedt haar ook cute tegenspel, en haar karakter is zó ontwapenend onschuldig, dat het voor waarschijnlijk een flink grote groep (meiden) vrij makkelijk is om met haar mee te gaan. Maar of dat nou door haar acteerwerk komt, of door hoe haar rol geschreven is, dat vind ik wat lastig inschatten.
En naast de hoofdrolspelers zijn er leuke rollen voor Liza Koshy (een behoorlijk spring-in-het-veld die ik jaren geleden ook kort volgde op Instagram) en Natalie (Parks and Recreation (tv), Self Reliance) Morales, terwijl Alex – SNL (tv), The Bear (tv), Bad Monkey (tv) – Moffat en vooral Charlie Day geweldig overdreven simpele mannelijke rollen neerzetten. Maar ook hier: opletten Filmofiel dat je hiermee geen niet-feministen wegjaagt hè..! ;)
Summer of 69 is het speelfilmdebuut van iemand die velen waarschijnlijk wel van gezicht, maar niet van naam kennen. Ik moest zojuist hardop glimlachen toen ik me Jillian Bells rol in 22 Jump Street herinnerde, mede ook omdat die rol wel lijkt te passen met haar vrij zelfverzekerd-stoere regie-aanpak hier. Zij speelde namelijk die lompe studente die wel erg graag met Jonah Hills karakter knokte, als in: “Zet me niet als zwakker weg, puur en alleen omdat ik vrouwelijk ben!” Maar wees gerust: die drive is niet zó groots dat het haar verblindt en van Summer of 69 een groots, ongenuanceerd feministisch pamflet maakt hoor. Het lijkt haar vooral het zelfvertrouwen te geven om het verhaal te vertellen zoals zij dat wil…
Final credits
En ja, die manier van vertellen is mogelijk niet 100% realistisch qua afwikkeling (er worden wel wat makkelijke shortcuts genomen), maar dat is in zulke formulefilms toch nooit echt een probleem? Ik geef eerlijk toe dat het best fijn was om richting het eind toe te geven aan de best opzichtig opgewekte emoties, zeker ondersteund door ook gewoon een leuke, eigenzinnige soundtrack (van Peaches tot Lou Reed tot Tears for Fears), waarna ik vol goede moed IMDb opende, om vervolgens wel wat verbaasd te zijn door die 5,7 daar. Maar als je dan dus de comments bij de lage punten bekijkt, dan blijken die lage punten dus vooral gegeven te zijn door eerdergenoemde pantyschieters…
Met andere woorden: leuke film die jouw wereld zeker niet zal veranderen, maar wel bijna twee uur lang zal verfraaien. En een dag later voel ik m’n mondhoeken nog altijd wat opkrullen als ik eraan terugdenk…