If I Had Legs I’d Kick You (2025)
Sommige mensen zijn zo gek om een film al te ‘moeten’ zien vanwege de titel, en dat was voor mij bij deze film het geval. Natuurlijk had ik stiekem ook wel al gehoord dat Rose Byrne geweldig moest spelen (ze won de Zilveren Beer in Berlijn al voor deze hoofdrol, en ontving afgelopen week ook een Golden Globe-nominatie) en dat Conan O’Brien er in zou zitten, maar verder wilde ik vooraf niets weten.
Gelukkig maar, want ik moest meerdere keren aardig naar adem happen bij wat er allemaal gebeurt, en wat de film ook oproept. Als ik de ‘reis’ van Byrne’s karakter namelijk had moeten afleggen, dan was ik waarschijnlijk op een derde al volledig doorgeslagen. Zou dat dan toch die mysterieuze, mega-sterke ‘mom power‘ zijn? Hoe het ook zij: ik verwacht dat de pure eerlijkheid van het verhaal bij veel moeders (en dochters) aardig heftige herkenbaarheid en/of herinneringen op zal roepen. Al kan dat zeker ook ’troost’ bieden, verwacht ik…
Het verhaal
Haar baan als psychotherapeut heeft Linda (Byrne) wat op een lager pitje gezet, omdat haar (naamloze!?!) dochter (Delaney – The Roses – Quinn) eigenlijk 24-uurszorg nodig heeft. Langzaam blijkt dat het een soort privilege is dat Linda deze zorg mag bieden, want in het ziekenhuis – waar ze vaak langs zou moeten om meetings bij te wonen – ‘dreigt’ de dienstdoende dr. Spring (regisseur Mary Bronstein zelf!) continu met het heroverwegen van de hoeveelheid zorg die dochterlief nodig heeft. Met andere woorden: naast dat Linda haar baan al zo goed als opgezegd heeft, moet ze alle zeilen bijzetten om überhaupt zo aanwezig te kunnen zijn in haar dochters leven, dat dát haar leven is geworden. Zeker omdat manlief Charles (Christian – True Romance, Mr. Robot (tv) – Slater) als kapitein vaak weken-, zo niet maandenlang weg is.
De poep slaat bijna letterlijk via de ventilator tegen het plafond, als tijdens zo’n periode alleen het plafond van de slaapkamer van hun luxe huis deels instort vanwege een ogenschijnlijke lekkage. Linda en dochter trekken noodgedwongen tijdelijk in een motel, terwijl de aannemer enkel telefonisch aanwezig lijkt, maar zoveel ‘smoesjes’ verzint dat je al snel gaat denken: “Zou dat gat in het plafond een wat meer metafysische, spirituele en/of surrealistische betekenis hebben?“. Iets dat alleen maar versterkt wordt, als Linda met motel-klusjesman/buurman James (A$AP Rocky; zie still hieronder) wat drugs bestelt op het dark web, want hoe moet ze anders die eenzame avonden doorkomen, terwijl haar dochter naast haar ligt te slapen met die herrie makende slang-in-buik-constructie..?
Maar al die drugs maken haar hoofd niet veel overzichtelijker, iets waar ze voor op de bank ligt bij haar collega-therapeut (O’Brien). Terwijl ze dus zelf ook nog patiënten heeft, waarvan er een ‘gewoon’ haar eigen kindje achterlaat tijdens een emotioneel gesprek…
Perfect eindshot
Ik ga dit eindshot niet beschrijven voordat ik je waarschuw hoor, maar dat shot was echt zó perfect gekozen, dat het mijn ‘lichte weerstand’ tegen trucjes volledig wegsloeg. Okay – spoiler alert dus – dat auteur Bronstein ervoor gekozen heeft om dat mega-schattige gezichtje van dochterlief pas in dat eindshot te laten zien, dat werkt op meerdere vlakken zó goed, dat dát alleen deze film al geweldig maakt – einde spoiler alert. En dat is dus nog buiten de intense acteerprestatie van Byrne (en die aparte titel) om, want dat maakt van deze film iets dat mogelijk zó herkenbaar is voor sommige moeders, dat ik me ook ontzettend goed kan voorstellen dat je wat weerstand voelt om deze film te gaan kijken. Iets dat ik bij het thematisch ogenschijnlijk sterk overeenkomende Die My Love ook zeker voel (daarin heeft het kind volgens mij ook geen naam), want deze films lijken wel een beetje in dezelfde context te passen: dat misschien niet elke vrouw geschikt is als moeder, of überhaupt moeder wil zijn. En dat is iets waar veel moeders logischerwijs met hun hoofd niet ‘naar toe’ willen, omdat angst natuurlijk nog altijd té overweldigend kan worden in diezelfde hoofden. Maar het is dus wel zó’n heftig én herkenbaar thema, dat met een toenemende vrijheid om wel alles toe te laten in je hoofd (als je het ook maar weer weet ‘los’ te laten), steeds meer (vrouwelijke) makers dit onderwerp ook durven te behandelen.
Cast & crew
En dat gekoppeld aan Byrne’s “holy power performance” (wat m’n letterlijke eerste notitie na afloop was), met ergens ook een Shrinking (tv)-meets-Requiem for a Dream-naarheid, dat maakte If I Had Legs I’d Kick You tot iets best onvergetelijks. Nee, de titel heeft niet eenzelfde plot-link als Gus van Sants Don’t Worry, He Won’t Get Far on Foot, hoe hard ook jij mogelijk al aan die titel moest denken. Hier is de titel veel meer gekoppeld aan frustraties over onkunde, geprojecteerde woede (als gevolg van die onkunde, of de zelfveroordeling daarbij?) en moederlijke stress, waarvoor Bronstein schijnbaar ook haar eigen moeder-ervaringen als ‘inspiratie’ gebruikte. Al voelt het meer aan, dat Bronstein als kunstenaar eerder op zoek was naar de beste manier om al die toch wel ‘pijnlijke’ moedergevoelens (die in de ‘roze-wolk-boekjes’ veelal vermeden worden) een plek te kunnen geven? Waarbij het me zojuist opviel, dat Bronsteins man Ronald óók een rolletje in de film heeft (al is hij volgens mij alleen te horen als de man van de patiënt die haar kindje achterlaat). Nu zegt dat mogelijk positieve zaken over hun relatie, en hoe ze dus ook zulke heftige gevoelens en gedachtes kunnen bespreken daarin, maar wat mij ook opviel: Ronald Bronstein is de scenarist (en editor) van Safdie-films Good Time én Uncut Gems én van Josh Safdie’s soon-to-be-released-en-schiet-eens-op-daarmee Marty Supreme! Niet dat ik de spotlight hiermee van zijn vrouw wil weghalen hoor, maar het zegt mogelijk wel iets over de indie wereld waarin de makers zich bevinden…
Oh ja, over Conan O’Brien, Christian Slater en A$AP Rocky kan ik vrij kort zijn, omdat het wel echt bijrolletjes zijn. Vooral Slater is maar één of twee scènes in beeld (je herkent hem eerder van z’n stem, verwacht ik), en O’Brien en Rocky spelen hun rol meer dan afdoende, maar deze rollen zijn ook functioneel ondergeschikt aan het verhaal…
Final credits
Ja, en dat verhaal eindigt dus zó goed, dat ik iets best mooi-spiritueels moest concluderen. Want hoe hard Linda haar leven ook onder controle ‘moet’ houden van zichzelf, uiteindelijk beseft ze dat die ooit bedachte ‘waarheid’ in haar hoofd vooral in de weg zit. Zo erg zelfs, dat het opvoeden van haar zieke dochter soms gekmakend fataal lijkt te worden. Totdat ze erachter komt dat je niet wint van de natuur, van dat ‘wat is’, en dat acceptatie van dat lot uiteindelijk de sleutel tot ‘succes’ blijkt en blijft. Waarna dat eerdergenoemde shot dus ook nog als een soort van ‘beloning’ aanvoelt, naast dat het dus ook geweldig gevonden is als ’trucje’. Maar wel een functioneel trucje dus, dat de film in z’n geheel echt wel naar een ander level trekt…
Ben jij iemand die film enkel ter ontspanning kijkt (wat net zo’n ‘nobel’ doel is hoor), en blijf je daardoor graag op meer ‘bekende levels’, dan denk ik niet dat deze film helemaal voor jou is…