Materialists (2025)
Oooooooh, wat knalt deze film mijn gedachten alle kanten op zeg. Genoeg interessante thema’s, een IMDb-tagline die een wel erg ‘doktersroman-tiek’ doet vermoeden, gruwelijk Amerikaans in hoe karakters neergezet worden, maar vooral ook een ‘herkenbaarheid’ waarvan ik juist dacht: “Daar groei je als mens wat overheen, toch?“. Maar juist dát wordt in deze film als soort van ultieme afloop neergezet. Waardoor ik jongeren net zo goed bijna wil waarschuwen, want het voelt allemaal een beetje alsof het verhaal is geschreven door precies dát karakter in de film waarop ik veel van m’n voormalige ego-pijnlichaam-onderwerpen kon projecteren.
Maar nee, het verhaal is geschreven door de Oscargenomineerde powerhouse Celine Song, die mij eerder een stuk meer intrigeerde met Past Lives. En toch: de gedachten over deze film zijn nog niet uitgeraasd…
Het verhaal
Lucy (Dakota Johnson) is een zogenaamd matchmaker in hedendaags New York: ze laat zich inhuren door vrijgezellen die op zoek zijn naar een levenspartner. Of in de woorden van Lucy lijkt het meer alsof ze op zoek zijn naar financiële zekerheid, want de oppervlakkigheid waarmee ze mensen aan elkaar koppelen is bijna verontrustend. Maar helaas mogelijk ook dichterbij de waarheid dan ik toe wil geven (mogelijk doordat ik never nooit interessant zou zijn voor wie dan ook in de film, buiten vanwege m’n lengte schijnbaar..?), maar het zette dus wel direct mijn gevoel wat op scherp.
Lucy is één van de succesvolste in haar vak. Tekenend is dat ze met het hele kantoor naar de bruiloft mogen van de maar liefst négende succesvolle (huwelijks)match van Lucy. Daar ontmoet ze de knappe broer van de bruidegom, en deze Harry (Pedro Pascal) blijkt al snel iets wat ze ‘in the bizz‘ een eenhoorn noemen: charmant, knap, lang én vooral steenrijk. Vrijwel gelijktijdig ontmoeten ‘we’ echter ook Lucy’s ex John (Chris Evans), die als cater-ober op dezelfde bruiloft werkzaam is. Inderdaad: het contrast tussen de mannen kán niet groter.
Maar Lucy heeft dus alle kenmerken van een filmische matchmaker: ze gelooft zelf niet meer in de liefde vanwege een eerdere, slechte ervaring, doet zichzelf daarom ook te kort (wat voor ons kijkers overduidelijk is), maar weet ook dat haar hele verkooppraatje eigenlijk grote bullshit is, vooral opgezet voor mensen die claimen/denken/willen dat alles in het leven in een transactie vertaald kan worden…
Scherp, maar ook té klassiek..?
Ja, in die laatste zinnen hierboven zitten zoveel mooie aandachtspunten om een interessantere kant op te gaan (en dan vergeet ik het iets te terloops genoemde ‘date rape-zijverhaaltje’ even, dat makkelijk een film op zichzelf had verdiend (zie ook Sunny Bergmans docu)), dat ik me dus lichtelijk afvraag: “Heeft mijn weerstand tegen zo’n gruwelijk materialistische kijk op het leven als in deze film voorkómen dat ik écht zie wat Song hierover wil zeggen?” Waarbij ik tevens moet melden, dat ik iets voelde dat ik alleen ooit sterker voelde bij Pulp Fiction in 1994: “Dit had ik kunnen schrijven!“. Maar dan wel in m’n 20’ies, en dan vanuit het John-karakter. Want zoals hij erin staat, zo gingen ook (de eindes van) veel relaties voor mij: overtuigd zijn dat ‘zij’ nog moest leren hoe slecht al die popi-gasten bij ‘haar’ pasten, dus dat ze dan ‘later’ wel terug zou komen, als ze dat eenmaal ingezien had. Inmiddels weet ik dat dit puur mijn gekwetste ego en/of pijnlichaam was, dus vandaar dat ik ook wel benieuwd ben hoe Eckart – The Power of Now (boek) – Tolle naar deze film zou kijken. Want eigenlijk lijkt Song voor 80’ies-/90’ies-Hollywood romantiek gekozen te hebben, waarvan ik inmiddels weet dat dit ‘gevaarlijk’ was voor mij. Mede daardoor ‘kende’ ik veel van de dialogen uit m’n eigen hoofd, al zet ik die juist altijd weg als “Jaaaaa, vernacheld door filmromantiek blijf je single als je dit blijft geloven!” Maar precies dát lijkt Song met deze film dus wat ’terug’ te halen en/of juist te accentueren..?
Al geef ik ook graag toe als mijn opvatting onwaar blijkt hoor. Gevolg is wel dat ik dan een groot deel van m’n zelfbeeld moet ‘herschrijven’, maar daarvoor heb ik dan wel wat meer onderbouwing nodig dan Song hier lijkt te bieden. Ik verander namelijk volgens mij best makkelijk van opvatting en/of mening, mits daar goede aanleiding toe is. Maar Materialists voelt alsof ze vooral ‘veel’ wil aanraken, zonder dit écht te behandelen. Dat ik bijvoorbeeld financieel niet interessant genoeg ben voor NY’se vrouwen, dat wordt er wel erg stevig ingewreven. Al ‘weet’ ook ieder wijs persoon toch dat geluk nooit gevonden wordt op de plek waar al die mensen zoeken (in geld en/of in een rijke, goed-passende partner die perfect voldoet aan al je wensen). Mogelijk vind je daar voldoende comfort waarmee je je gebrek aan geluk kunt verdoezelen (“We hebben alles, dus mag niet klagen!” is iets dat mensen zichzelf dan vrij eenvoudig wijsmaken). Maar zou Materialists willen stellen dat New York het middelpunt is van mensen die op verkeerde plekken zoeken?
Cast & crew
In hoe we ‘alles’ perfect willen, niet inziend dat we zelf waarschijnlijk nooit zouden voldoen aan onze eigen eisen, daarin is de film op z’n scherpst/interessantst. Maar op een potentieel achterliggende bindingsangst lijkt Song niet echt in te willen gaan. Waardoor zowel de rol van Pedro Pascal als die van Chris Evans best plat blijft. Het zou erg gaaf zijn als hier de scherpte in zit, dat Song als vrouwelijke regisseur de mannen nu juist neerzet zoals vrouwen normaliter door ‘reguliere’ regisseurs (lees: mannen die mannenfantasieën/-drama verfilmen) nogal simplistisch worden neergezet? Ik vond dit namelijk ook Pascals minste rol. Misschien wel omdat hij in real life zo’n social-justice-goedzak (b)lijkt dat een rol van rijke investeerder hem niet echt past. Maar is zijn wat mindere rol dan een gevolg van z’n ‘echte’ zijn, of speelt ie dit gewoon niet zo goed? Daarnaast toont Captain America, oh wacht; Chris Evans, dat hij best overtuigend een everyman kan spelen, maar het waren dus vooral zijn motieven die mij wat triggerden. Dakota Johnson is behoorlijk flawless, waarmee ze gelukkig de Madame Web-imagoschade verder wegpoetst. Ze speelt alle emoties en overpeinzingen meer dan afdoende, maar de film blijft voor mij dus wat ronddobberen, en haar karakter daarmee ook. Want was dat ene zinnetje van Sophie L. (Zoë – Succession (tv) – Winters) in de film serieus voldoende om haar hele kijk op relaties te veranderen??
Shit, ik voel me steeds kritischer worden, terwijl de film ook zoveel mooie en interessante momenten bevat. Ik denk dat Song veel zaken gewoon op een andere manier invult dan hoe ik het zou doen, iets waar ik bij Past Lives dus nul keer aan dacht. Die film bleef wat mysterieuzer en grijzer inzake de liefde en hoe ‘oude liefdes’ door kunnen blijven werken. Hier wordt eenzelfde thematiek best concreet ingevuld, maar dus op een 80’ies/90’ies-romantiek-manier. Daarnaast is het ook wel opvallend dat in veel positievere recensies van deze film vooral de styliste van Dakota Johnson wordt aangehaald, in hoe ze het karakter zo’n nonchalante look hebben weten te geven. Voor mij zijn kostuums echter niet het meest belangrijke aan film; ik verwacht zelfs dat kostuums niet in m’n top 10 van belangrijkste filmcriteria staat (bij voorbaat excuses aan designers en/of mensen met een voorliefde voor filmkostuums). Enkel wanneer daar echt fouten in gemaakt worden, dan valt mij dat op. Omgekeerd kan ik me voorstellen, dat als je een film graag geweldig wílt vinden (wat ik me bij deze film ook goed kan voorstellen hoor), maar je dat qua scenario, regie of acteerwerk niet direct kunt onderbouwen, dat je dan op zoek gaat naar iets als styling om dat wel voor elkaar te krijgen..?
Final credits
“It’s just math…“.
Zo ‘verkoopt’ Lucy haar werk, of verklaart ze hoe ‘makkelijk’ het werk eigenlijk is. Maar dan herinner ik me direct die ‘wiskundespeech’ van Mark Hamill in de film die ik hiervoor zag – The Life of Chuck – en dan denk ik direct: “Oh ja, dat is serieuzere cinema die wat probeert, dit is gewoon en vooral romantisch entertainment, hoe goed gemaakt ook…”
Want ja, de motieven worden lekker direct en eerlijk uitgesproken, maar ik vond het ook wat ‘simpel’ allemaal. Als in: heeft niet iedere volwassene ooit al zo’n zelfonderzoek gedaan in wat hij/zij écht belangrijk vindt in het leven? Of blijkt dit toch voor velen een megagrote stap, en biedt Song hier juist wat ‘veilige’ eerste stappen de juiste richting in..? En dan bedoel ik dus eenzelfde zelfonderzoek waaruit ik de volgende nuance nog wel wil typen: natuurlijk kan achter/onder al het bovenstaande óók een soort van ‘onderdrukte pijn’ over m’n eigen relatiestatus zitten hoor. Dat zóu ook kunnen. Al vinden ik en mijn ego dat dan weer een véél te simpele manier om mijn kritiek helemaal weg te wuiven…