mijn top 15 films van 2022
En daar issie weer, m’n jaarlijkse lijstje met beste films die ik afgelopen jaar gezien heb (en ook in 2021 of 2022 uit zijn gekomen; hierdoor viel een topper als Nine Days (2020) bijvoorbeeld af). Wederom best lastig en raar om kunstwerken te ordenen, maar toen ik zojuist door de ruim 100 films die ik afgelopen jaar gezien heb heen scrolde, wilde ik er wel 40 selecteren. Opvallend ook dat de vijf documentaires die ik dit jaar zag, allemaal wel tegen m’n top 15-20 aan schuurden. Heb er uiteindelijk één in m’n top 15 opgenomen, maar dat komt misschien deels ook wel doordat ik Moonage Daydream nog niet heb kunnen recenseren…
Heb trouwens ook al twee films gezien die in m’n top 15 van 2023 gaan komen, maar die komen hier officieel pas in 2023 uit, dus heb ze ook nog niet gerecenseerd. Maar onderstaande 15 dus wel:
- Triangle of Sadness
Las vandaag nog een artikel over de ‘werkelijke betekenis’ achter deze film, alsof die niet overduidelijk over alles heen hangt. Wat wel vet was om te lezen, is hoe Östlund zelfs namen van karakters heeft gekozen met een diepere betekenis (om bijvoorbeeld het ontstaan van de Europese beschaving aan het verhaal te koppelen, en nog veel meer). Met andere woorden: naast de scherpste maatschappijkritiek die ik dit jaar zag, die ook gewoon erg vermakelijk is, is een rewatch dus zeker geen straf… - Crimes of the Future
Hij is bijna 80, maar David Cronenberg toont nog altijd onovertroffen te zijn inzake body horror in dienst van filosofisch interessante materie (al trad z’n zoon een paar jaar geleden aardig in z’n voetsporen met Possessor). - C’mon C’mon
Joaquin Phoenix ging op pad om kinderen te interviewen, wat vooral échte, zeer ontwapenende interviews waren met ‘echte’ mensen. En als je dan naderhand ook nog hoort wat er met één van de geïnterviewde kids is gebeurd: pfffffffffff. - Don’t Worry Darling
Actrice Olivia Wilde volgt haar komische regiedebuut Booksmart op met een heerlijke middelvinger naar het patriarchaat en Thierrisov B.’s droomwereld. - Bones and All
Laat het maar aan Guadagnino over om een verhaal over kannibalisme prachtig te maken. En ditmaal laat hij zeker niet alleen Chalamet schitteren… - Blonde
Ongepolijste, rauwe film over de hel die één van de grootste sterren van de vorige eeuw moest doorstaan in een rotte, misogyne industrie. Ergens vergelijkbaar met het ‘veiligere’ Elvis, maar deze maakte meer indruk als ‘film = kunst’. - RRR
Yes, voor het eerst in m’n leven keihard genoten van mega-spectaculaire BOLLYWOOD-actie, -zang en -dans! - Licorice Pizza
Heerlijke Hollywood-nostalgie van Paul Thomas Anderson, met een mooie nieuwe generatie acteurs die op doorbreken staat. - Drive My Car
Prachtig Japans kunstwerk over omgaan met verlies en ‘hulp’ uit onverwachte hoek… - Nope
Jordan Peele’s nieuwste ligt nog altijd heerlijk in m’n herinnering. - Stutz
Jonah Hill wil z’n psychotherapeut één dag volgen, om te tonen hoe goed hij hem geholpen heeft met z’n demonen en anxieties. Dat gaat lastiger dan gedacht, waardoor het ook een prachtige documentaire wordt over twee mannen die volledig kwetsbaar/open durven te zijn. Heb naderhand zelfs een boek van Phil Stutz gekocht! - Vengeance
De grootste verrassing in het lijstje (volgens mij heeft ie ook nog altijd geen NLse release gehad), deze als ‘American indie‘-aanvoelende schrijversfilm… - Everything Everywhere All at Once
Wat een heerlijke mash-up van ‘alles’, en een mooi eerbetoon aan Michelle Yeoh’s gigantische oeuvre. - L’événement
Franse film over de schofterigheid waarmee jonge vrouwen door een onwetende maatschappij worden opgezadeld. Zo heftig dat ik deze film sommige vriendinnen eerder af- dan aanraad… - The Tragedy of Macbeth
Heerlijk om volgens mij voor ’t eerst echt mee te voelen met een verhaal van ‘Bill’ Shakespeare (buiten het meer populaire Romeo & Juliet natuurlijk). Met Denzel in de hoofdrol!
Best sequel of the year
Okay, verder niet al teveel afleidende nuanceringen, maar wilde nog wel even melden dat ik dit jaar behoorlijk onder de indruk was van een aantal ‘franchisefilms’ (sequels, prequels of rip-offs). Zo was ik heel blij met (en emotioneel geraakt door) Clerks III, wil ik heel graag Pearl in het zonnetje zetten (de sequel van X) en was ik echt wel onder de indruk van Avatar: The Way of Water.
Maar de sequel/prequel die mij dit jaar bijna van de bank stootte van verrassing behoort tot de Predator-franchise. In Prey is de bloeddorstige Schwarzenegger vervangen door het coming-of-age-verhaal van een vrijgevochten native American meid. En dat geeft de film een diepgang die niemand vooraf verwacht zal hebben, toch?