Licorice Pizza (2021)
Damn, wat een heerlijk rijke, nostalgische film over jeugdige liefde. En ook de naturel, ‘gewone’ en daarmee extra speciale tegenhanger van de potentieel ‘levensvernachelende’ romantiek die je in films als bijvoorbeeld West Side Story ziet. Daarnaast zit deze nieuwste van meester-regisseur Paul Thomas Anderson vol met echt-bestaande karakters en is de film verrassend grappig, fijn losjes – zeker vergeleken met bijvoorbeeld het strakke van Phantom Thread – en een beetje het voorportaal van Andersons Boogie Nights, Inherent Vice, Punch-Drunk Love en zelfs Magnolia.
Ook bevat de film geweldige cameo’s en bijrollen (waarvan er één me nog altijd wat verwart), waardoor het ook een heerlijke ontdekfilm is. Al worden vrijwel alle scènes gestolen door de debuterende Cooper Hoffman (zoon van Philip Seymour) en Alana Haim (van de gelijknamige popgroep), waardoor ik zeker ook een paar keer aan Linklaters Boyhood moest denken…
Het verhaal
Gezet in Encino aan het begin van de jaren 70 van de vorige eeuw, zien we hoe de 15-jarige Gary Valentine (Hoffman) dan nog wel op de middelbare school zit, als kindacteur heeft hij naast z’n school echter net zoveel werk en verplichtingen. Als hij de oudere Alana (Haim) ontmoet, is hij meteen smitten, maar gelukkig weet ie met z’n enthousiaste ondernemersgeest z’n eigen onhandigheid stevig te verdoezelen. Hij vraagt haar om hem als volwassene te begeleiden op een publiciteitstrip naar New York, en subtiel zien we dan ook al wel hoe Alana een bepaald soort trots voelt dat hij in haar leven is.
Maar omdat Alana graag The Valley wil verlaten, zoekt ze vooral naar vriendjes waarvan ze denkt dat die haar mee kunnen nemen. Gary ziet met lede ogen aan hoe ze zich stort aan de voeten van de beroemde acteur Jack Holden (Sean Penn!!), of juist haar volwassenheid wil tonen door bij te dragen aan de burgemeesterscampagne van ene Joel Wachs (Bennie Safdie). En omdat hij ook wel door heeft dat z’n acteurcarrière niet echt meer van de grond komt, besluit Gary eerst waterbeddenverkoper te worden, om vervolgens een flipperkasthal te beginnen. Zo hosselt hij zich door z’n jeugd heen, waarin hij niet alleen een waterbed moet installeren bij Barbra Streisands oversekste haarstylist en vriendje (Bradley Cooper, zie still hieronder), maar in al z’n ondernemingen ook wel ergens een functie voor Alana verzint. Waarbij hij dus mogelijk de enige niet-creepy man/jongen in haar leven blijkt…
Once Upon a Time in Encino
Vergelijkingen met Tarantino’s ‘Hollywoodgeschiedenisherschrijvende’ Once Upon a Time … in Hollywood zijn vrij snel gemaakt, zeker als je weet dat Gary Valentine is gebaseerd op voormalig kindacteur Gary Goetzman, die inmiddels al jarenlang Tom Hanks’ productie-partner is. En deze Goetzman speelde dus daadwerkelijk in een film met Lucille Ball, genaamd Yours, Mine and Ours (in de film veranderd in Lucille Anderson en Under One Roof). Maar waar Tarantino één van Hollywoods grootste tragedies herschreef in zijn film, gaat het bij Anderson veel meer om sfeer, nostalgie en kalverliefde, dan om bepaalde waargebeurde momenten. “Licorice Pizza” was overigens de naam van een platenzaak-keten in en om Encino, al komt die in de film verder totaal niet voor. En net zoals jeugdherinneringen nooit echt een vaste plotlijn volgen, blijft de film ook volkomen onvoorspelbaar. Zoals wel vaker bij Anderson-films merkte ik al vrij snel dat ik totaal niet door had waar het plot heen zou voeren, maar dat me dat ook totaal niet uit maakte…
Cast & cameo’s
Zowel Hoffman als Haim komen fijn ‘gewoontjes’ over, met puisten, niet-gestylede kapsels en kromme tanden. Dat maakt inleven een stuk makkelijker, waarbij Gary’s gezonde ambities er juist ook weer voor zorgen dat hij nergens zielig of zo wordt. Waarschijnlijk zijn Haims mogelijkheden Anderson opgevallen tijdens de inmiddels negen videoclips die hij voor haar band regisseerde. Daarnaast werkt de familiedynamiek in Alana’s gezin zo goed, omdat het ook echt haar (meezingende) zussen én ouders zijn, die dat gezin spelen. Verder kun je Skyler Gisondo herkennen van z’n rol in de docudrama The Social Dilemma, terwijl Leonardo DiCaprio’s vader (!!) een geweldig bijrolletje heeft als über-hippie en waterbeddenverkoper.
Waarom Anderson ervoor gekozen heeft om John Michael – Pitch Perfect, Yes Man – Higgins een politiek volkomen incorrect Japans ‘accent’ te geven (enkel in de dialogen met z’n Japanse vrouw overigens), beats me, maar ik hoorde niet alleen mezelf daar toch ook hardop om lachen. Daarnaast speelt Bennie Safdie hier dus een politicus, terwijl hij als regisseur een stuk bekender is dan als acteur. Samen met z’n broer maakte hij namelijk Good Time en Uncut Gems. Hier speelt hij een nogal progressieve burgemeesterskandidaat, die dus ook echt bestaat.
Final credits
En daarmee kom ik misschien wel bij de reden waarom Licorice Pizza zo fijn aanvoelt: het is niet alleen gebaseerd op veel waargebeurde zaken uit een wereld die nogal dicht tegen ‘70-ies Hollywood‘ aanschurkt, maar het voelt ook gewoon als een heerlijke herinnering aan een vrij onbezorgde jeugd. En ja, die herinnering is dan mogelijk wel wat geromantiseerd – ik verzon zelf ooit “memory makes a moment peak” omdat ik in mijn geheugen rotgevoelens graag ‘vergeet’ – de al dan niet ontluikende liefde wordt wel ‘echt’ neergezet. Iets dat volgens mij een stuk lastiger is dan zo op het eerste gezicht lijkt. Want heeft niet elke maker (of mens/ego) de al dan niet onbewuste neiging om zaken mooier, grootser en/of dramatischer te maken?
En om even terug te komen op dat “levensvernachelende” uit de intro van deze recensie: sprookjes als in bijvoorbeeld West Side Story zetten zo’n hyper-romantiek neer (denk verliefd worden en bereid zijn voor elkaar te sterven binnen één of twee dagen!), dat ik hierdoor volgens mij nog altijd moeite heb om dit in m’n eigen, echte leven niet te ‘mogen’ verwachten. Door hierin juist ‘gewoon’ te blijven, dat maakt Licorice Pizza dus (ook) een topfilm..!