Blockers (2018)
Mogelijk ligt het aan mijn leeftijd en/of geslacht, maar ik ging ervan uit dat deze best goed gemaakte formulefilm vooral over de ouders ging, als in: over mensen van mijn leeftijd die wel al kinderen hebben, maar ook nog totaal niet volwassen zijn. Waarbij Leslie – This Is 40 – Mann de film naar een hoger plan tilt en de mannen voor comic relief moeten zorgen. Maar wat blijkt: regisseuse Kay Cannon – schrijver van o.a. 30 Rock en schrijver/regisseur van de Pitch Perfect-films – wilde vooral een film maken met de bedoeling om ontmaagding nou eens vanuit het meidenperspectief te vertellen. En het valt inderdaad goed op, hoe de film die meiden nogal mondig maakt, waardoor ik dus inderdaad ga twijfelen of ik ‘m niet wat te conventioneel benaderd heb (waarbij de conventie is dat Hollywood vooral commerciële films maakt, vaak ook nog geschreven door mannen (deze overigens ook) en dus het mannelijke perspectief vertellend).
Hoe het ook zij: ik heb een paar keer keihard gelachen en kreeg best wel wat ik verwachtte, maar mogelijk dat meiden/vrouwen dus nog wel wat meer uit deze film kunnen halen…
Het verhaal
We ontmoeten ouders Lisa (Mann), Mitchel (John Cena) en Hunter (Ike Barinholtz) als hun dochters Julie, Kayla en Sam op hun eerste schooldag al beste vriendinnen worden. Dan springen we direct zo’n tien jaar verder en staan de jonge vrouwen op het punt om af te studeren van de middelbare school. En voor Prom night besluiten de meiden – na wel wat logische twijfel her en der – om een soort #sexpact te starten, als in: ze willen deze avond gebruiken om hun maagdelijkheid te verliezen. Iets waar de drie ouders nogal simpel achter komen (Julie (Kathryn Newton) laat per ongeluk haar Whatsapp-app op haar laptop open staan), waarna in elk geval Lisa en Mitchel in de stress schieten en er alles aan willen doen om die seks te voorkomen. En natuurlijk zit daar aardig wat projectie van deze ouders in ja, van al dan niet verwerkte en/of niet-uitgesproken eigen ervaringen.
Wat volgt is een soort road movie van feestje naar feestje, waarbij de ouders onderweg natuurlijk talloze obstakels tegenkomen die ieder ‘normaal’ mens waarschijnlijk wel al hadden gestopt, maar in film dienen de hoofdkarakters natuurlijk wel voldoende tijd te krijgen om zelf tot bezinning te komen…
Wel of niet gefocust
En dan besef ik me nu toch, dat het zeker niet enkel mijn mogelijke conventionele kijk is: het zijn zeker wel de ouders die de hoofdrollen spelen. Mogelijk logisch ook, omdat regisseuse Cannon maar een paar maanden jonger is dan ik zelf ben, dus dat zij die film dan eerder ook vanuit het ouders-perspectief maakt, dat is mogelijk niet zo raar. Nu zag ik zojuist overigens dat ze zelf een kind van 6 heeft en eerder getrouwd was met Jason – Colossal, We’re the Millers, SNL – Sudeikis, dus ze zal die “Oh oh, mijn kind wil seks, wat nu..!!?“-gevoelens zelf nog helemaal niet hebben. En over het schrijversduo Brian en Jim Kehoe is verder weinig te vinden, dus nu begin ik toch wat meer aan het slagen van Cannons bedoelingen te twijfelen. Maar mogelijk moet ik inderdaad ook helemaal niet zo serieus zoeken naar redenen om deze film als ‘meer’ te zien dan enkel een aardig tot goed gemaakte komedie, die mogelijk best ideaal is voor ouders om met hun kinderen te kijken, als soort ijsbreker voor ‘het gesprek’, waar mogelijk menig ouder tegenop ziet..?
Cast
Zoals ik hierboven al liet doorschemeren: ik ben een groot fan van Leslie Mann. Ze is niet voor niets al elf jaar getrouwd met producent/regisseur Judd – The 40 Year Old Virgin, Superbad, Bridesmaids, Trainwreck – Apatow (waarbij hij de middelste twee films ‘slechts’ produceerde), dus ik verwacht dat ze in het echt misschien nog wel grappiger is dan in de films waarin ze speelt. John Cena was natuurlijk vooral bekend als WWE-worstelaar, maar z’n rollen in Trainwreck en Daddy’s Home tonen iets wat hij in Blockers ook heerlijk kan uitbuiten: hij neemt zichzelf niet zo serieus en laat zich ook best makkelijk voor lul zetten. Ike Barinholtz kende ik eigenlijk niet echt, al speelde hij zichzelf (of iemand met dezelfde aparte naam als hij zelf) in het geweldige The Disaster Artist en was ie ook te zien in Suicide Squad. Daarnaast zat hij twee jaar bij Boom Chicago in Amsterdam, samen met o.a. Jordan – Get Out – Peele. Hier speelt ie in elk geval de minst serieuze ouder op een manier zoals je mogelijk verwacht: met beetje dichtgeknepen ogen van iets wat óf een kater is, óf mogelijk de gevolgen van iets dat hij waarschijnlijk veel rookte in Amsterdam ;).
De jonge vrouwen in de film spelen hun rollen ook meer dan voldoende. Vooral Geraldine Viswanathan, die de dochter van Cena speelt, is heerlijk lomp, maar brengt dat ook met de juist bravoure. Gideon Adlon deed me continu aan iemand denken (ze zou het wat ‘tomboy‘-nichtje van Alicia Vikander kunnen zijn), terwijl Kathryn Newton (Manns dochter in de film) het toptalent van deze film is (of degene met de beste agent). Eerder speelde/speelt ze namelijk al de dochter van Reese Witherspoon in de TV-serie Litte Big Lies, maar het was ook de moord op haar die Frances McDormands’ Mildred zo fel maakte in Three Billboards Outside Ebbing, Missouri (Newton speelde daarin – in flashbacks – dochter Angela). Daarnaast had ze een bijrol in nóg een parel dit jaar: Lady Bird. Wat een jaar is dit dus voor haar geweest, terwijl ze zeven jaar geleden toch begon in films als Bad Teacher en Paranormal Activity 4.
En naast deze hoofdrollen vond ik het ook geweldig om Gina Gershon en Gary Cole (de baas uit Office Space..!!!!!!!) in nogal opvallende rollen te zien. Gershon brak in de jaren 90 door met films als The Player, Paul Verhoevens Showgirls, Face/Off en vooral Bound, maar was eigenlijk al jaren van mijn radar verdwenen (al meen ik haar in 2000 op straat te hebben zien lopen in Santa Monica, maar dat is informatie die voor jou natuurlijk totaal nutteloos is…). Al zat ze dus ook nog in het geweldige Killer Joe en het in kwaliteit wat met Blockers vergelijkbare Staten Island Summer.
Final credits
Ja, dat namedroppen hierboven toont wel beetje dat je over een film als Blockers mogelijk niet al teveel (inhoudelijke) woorden vuil hoeft te maken. Een vermakelijke film hoor, waarin seks eens een keer niet zo krampachtig wordt behandeld (iets wat in Amerika mogelijk voor meer reuring zal zorgen dan hier?). Toch vind ik het wel wat jammer dat Cannons bedoeling, om ontmaagding vanuit de ogen van de ‘potentieel ontmaagden’ te vertellen, toch niet zo uit de verf lijkt te komen als ze gehoopt had. Maar het is komedie, en ik ben toch best benieuwd hoe vrouwen/meiden deze film ervaren. Want wie weet is mijn oordeel toch/nog een stuk mannelijker dan ik toe wil geven..?